Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα το ταβάνι.Ήταν σκοτεινά και το μόνο φως που υπήρχε ήταν από ένα μικρό κερί που βρισκόταν δεξιά μου.Μια έντονη μυρωδιά χτύπησε τα ρουθούνια μου.Μέντα, δενδρολίβανο, ρίγανη και άλλα μυρωδικά που δεν αναγνώριζα. Προσπάθησα να γυρίσω το κεφάλι μου αλλά το ένιωθα βαρύ κι έτσι το άφησα για μια άλλη φορά. Αναστέναξα. Όλο μου το σώμα το ένιωθα άγνωστο. Με το ζόρι μπορούσα να κουνήσω τα δάχτυλά μου. Στο μυαλό μου εμφανίζονταν διάφορες εικόνες, το πρόσωπο του Jonathan, τον Jonathan να με παίρνει αγκαλιά και να με κουβαλά κάπου στη μες στην άγρια νύχτα ενώ πίσω μας καιγόταν κάτι μεγάλο και μαύρο...
Άκουσα το τρίξιμο της πόρτας και προσπάθησα να γυρίσω ξανά το κεφάλι μου προς την μεριά του θορύβου.Αυτή την φορά τα κατάφερα!
“Ξύπνησες!”, είπε και ήρθε προς το μέρος μου κρατώντας ένα μεγάλο κερί στο χέρι του.
“Πού είμαστε;”, ρώτησα με βραχνή φωνή.
“Στο σπίτι μιας καλής μου φίλης.”, είπε και πάνω στην ώρα εμφανίστηκε μια μορφή στην πόρτα. Με πλησίασε, προσπάθησα να μείνω ήρεμη, όσο κι αν φοβόμουν.
Η μορφή ήταν μια γυναίκα γύρω στα 70. Είχε άσπρα μακριά μαλλιά που έπεφταν στους ώμους της και φορούσε έναν πράσινο μανδύα. Σήκωσα το κεφάλι μου και την κοίταξα κατευθείαν στα μάτια. Μια μικρή κραυγή έκπληξης βγήκε από το στόμα μου.Τα μάτια του Jonathan και τα μάτια της γυναίκας ήταν ακριβώς ίδια.Το χρώμα, το σχήμα, το βλέμμα...
“Lisa να σου συστήσω από’δω την γιαγιά μου”, είπε δείχνωντας με το χέρι του την γυναίκα.
“Eίμαι η Madlen”, είπε χαμογελώντας μου. Παρ’όλο που ήταν μεγάλη, τα δόντια της ήταν όλα στη θέση τους. Της χαμογέλασα κι εγώ. Στο μυαλό μου ήρθαν πάλι οι στιγμές του ατυχήματος. Αν δεν τον παρατηρούσα και δεν αναγκαζόταν να γυρίσει το κεφάλι του για να μου μιλήσει, θα είχε δει τα αυτοκίνητα και ίσως να είχαμε γλυτώσει.
“Συγγνώμη”, ψιθύρισα.
“Για ποιο πράγμα;” ρώτησε ο Jonathan αν και ήξερα ότι ήξερε.
“Για το ατύχημα.Εγώ φταίω” , είπα χωρίς να τον κοιτάζω στα μάτια.
“Έχεις δίκιο.”, είπε.Σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα. “Eσύ φταις που με προειδοποίησες!”, είπε και χαμογέλασε. Ήταν τόσο κοντά μου. Τα χείλη του με προκαλούσαν. Έσκυψα αλλά αυτός απομακρύνθηκε. Όλος μου ο κόσμος γκρεμίστηκε. Απόρριψη...
“Συγγνώμη.”, είπα ξανά και άρχισα να παρατηρώ το δωμάτιο για να μην δει την απόγνωση στα μάτια μου. Κοίταξα γύρω γύρω στο δωμάτιο αλλά η Madlen ήταν άφαντη... Μάλλον μας άφησε μόνους για να τα πούμε.
“Εγώ συγγνώμη”, είπε ένοχα. “Απλά δεν μπορώ να το κάνω.Μου είναι δύσκολο, ξέρεις”.
“Τι εννοείς;”, τον ρώτησα γυρίζοντας προς το μέρος του.
“Δεν μπορώ να αφήσω τον εαυτό μου να ερωτευτεί, όχι ξανά”, είπε και χαμήλωσε το βλέμμα του.
Όχι ξανά.Οι λέξεις αποτυπώθηκαν με ανεξίτηλη μελάνη στο μυαλό μου. Άρα πάει να πει ότι είχε ερωτευτεί και άλλη στο παρελθόν.
“Δεν ξέρεις πως είναι να αγαπάς κάποιον και να τον χάνεις.Είχα σκεφτεί 1000 να αυτοκτονήσω και κανένας δεν έπιασε.”
“Σε παρακαλώ, μην μιλάς έτσι”, είπα ανατριχιάζοντας στην ιδέα και μόνο, να τον έχανα.
“Αλλά μάλλον είναι ήδη πολύ αργά...”, είπε.
“Αργά για ποιο πράγμα;”, τον ρώτησα.
“Για να μην σ’ερωτευτώ”, είπε, με πλησίασε και έβαλε τα δύο του χέρια γύρω μου. Έσκυψε για να με φιλήσει, αλλά αυτή την φορά, εγώ ήμουν αυτή που απομακρύνθηκε. Με κοίταξε μπερδεμένος.
“Δεν θέλω να σε κάνω να πονάς”, είπα βουρκωμένη προσπαθώντας να καταλάβω με ποια δύναμη κατάφερα να αντισταθώ σ’αυτά τα χείλη.
“Μόλις το έκανες”, είπε με πίκρα και βγήκε από το δωμάτιο αφήνοντάς με να κλαίω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου