Το πρωι ξυπνησα απο της φωνες που ακουγονταν διπλα μου.Ανοιξα τα ματια μου και αντικρισα τις 2 ποιο μισιτεσ κοπελες που υπαρχαν στην γη!Η Stefanie και η Cristin ηταν οι ντιβες του σχολειου.Και το χειροτερο απο ολα ηταν διδυμεσ!Ξανθιες με γαλανα ματια γεματα μισος.Ημουνα σιγουρη πως ο σκοπος τισ ζωης τους ηταν να με μειωνουν με καθε ευκαιρια.Με εδειχναν με το δαχτυλο και γελουσαν.
"Ηρεμισε"σκευτικα"σε μερικους μηνες δεν προκειτε να τις ξαναδεις ποτε."
Σηκωθηκα χωρις να δινω σημασια στισ προσβολες τους,ισιωσα τα ρουχα μου και πηρα το δρομο για το δωματιο μου.Οταν μπηκα στο δωματιο μου παραλιγο να ξαναβγω καθως ημουν σιγουρη πως μπερδεψα τα κτιρια η κατι τετοιο.Ηταν σαν να περασε τυφωνας και να σαρωσε τα παντα στο περασμα του.Τα συρταρια ηταν βγαλμενα απο το κομοδινο και ολα τα ρουχα ηταν πεταμενα κατω.Τα βιβλια μου ηταν σχισμενα και σκορπισμενα παντου.
"Μα τι στο καλο εψαχναν?"ρωτησα περισοτερο τον εαυτο μου χωρις να περιμενω απαντηση.
"Εσενα"ακουσα μια φωνη να μου λεει.ξεροκαταπια και προσπαθησα να προσδιορισω απο που ειχε ερθει η τοσο γνωριμη φωνη.Στην πορτα του μπανιου στεκοταν ο Ben-Jonathan.
"Στο ειχα πει πως κινδινευεις.Να ευχαριστεις τον θεο που εισαι ζωντανει."
"Ποιος το εκανε αυτο?"
"Ο πατερας σου.Η μαλλον οι απεσταλμενοι του"
"Ο πατερας μου ειναι νεκρος Jonathan.Tον παρεσηρε το ρεμα ενω κολυμπουσε."
"Ο πατερας σου Lisa ειναι ζωντανος και σε θελει κοντα του."
"Γιατι του ελειψα??"ρωτησα κοροιδευτικα ενω ακομα προσπαθουσα να καταλαβω αν μου εκανε πλακα.
"Δεν το νομιζω."ειπε σοβαρα
"τοτε?"Ρωτησα περιμενοντας μια ποιο ικανοποιητικη απαντηση.
"Ολες οι μαντισσες μιλουν για σενα!Λενε οτι μπορεις να φερεισ την αρχη του τελους αναλογα με την αποφαση που θα παρεις και οτι κατεχεις την δυναμη να σκοτωνεις και να ζωντανευεις τα παντα!Για αυτο σε θελει ο πατερας σου."
"Σταματα τις βλακιες Jonathan!!Θα μπορουσες να ακολουθησεις καριερα συγγραφεα!!Το εχεις σκεφτει ποτε αυτο??"
"Και εσυ σταματα να κανεις σαν μικρο παιδι!!Απλα κανε αυτο που σου λεω!!!"
"Πως μπορω να σε εμπιστευτω Jonathan??Σε βλεπω επει 10 χρονια στο σχολειο.και ποτε μα ποτε δεν μου εχεις μιλισει και ξαφνικα με καλεις σε ενα παρτυ και μου λες οτι κινδινευω!!!!!Πως ξερω οτι δεν εισαι αλλο ενα κολπο απο αυτα που μου σκαρωνουν οι διδυμες??"
Δεν απαντησε παρα μονο εβαλε το χερι του στην τσεπη του και εβγαλε μια αλυσιδα που στην ακρη της κρεμοταν μια καρδια με τα αρχικα μου.
"Η αλυσιδα τις μητερας μου!!!"Αναφωνισα!Στο μυαλο μου ηρθε αλλη μια αναμνηση.
Εγω με την μητερα μου να πηγενουμε στο γωνιακο χρυσοχοειο για να χαραξει τα αρχικα μου.
"Που την βρηκες?"
"Μου την εδωσε η ιδια ετσι ωστε να μπορεσεις να με εμπιστευτεις.Ηξερε οτι δεν προκειτε να με εμπιστευτεις ευκολα."
Τον κοιταξα για μερικα δευτερα στα ματια.
"Εισαι σιγουρος οτι δεν μπορουμε να μεινουμε μεχρι να αποφητισουμε??."
Κοιταξε γυρω γυρω το δωματιο.
"Φυσικα αλλα πες μου που εχεις βελονα και κλωστες?.
"Τι τα θες? "τον ρωτησα νευριασμενη
"Για να ξερω που θα τα βρω οταν οι 'απεσταλμενοι"σε κανουν κοματακια και αναγκαστω να σε ραψω κοματι κοματι."
Τον κοιταξα προσπαθωντας να κρατιθω και να μην ξερασω.
"Ποσο αναισθητος μπορει να εισαι??ρωτησα
"την αληθεια λεω!Την αλλη φορα θα σε βρουνε και και αυτο που σου περιεγραψα τωρα δεν θα ειναι τιποτα σε συγκριση με αυτα που προκειτε να σου κανουν".ειπε και προσθεσε γρηγορα"αν σε βρουν"
Τον κοιταξα αλλη μια φορα στα ματια και μετα προσπαθωντας να κρυψω τον τρομο στην φωνη μου ρωτησα.
"ποτε φευγουμε??"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου