Προσεχε τι ευχεσαι! ~ 5 ~

Christian.


Kaθομουν διπλα της.Ηταν ακινητη και ανεπνεε με σωλινακια..Ημουν υπευθηνος για εκεινη! Πως μπορεσα να αφησω αυτο να συμβει? Οι γιατροι δεν ειναι σιγουροι για τιποτα. Δεν ξερουν καν αν μπορει να αντεξει πανω απο 2 ημερες! Και για ολα ημουν υπευθηνος εγω. Απο την στιγμη που λιποθυμησε, δεν ξανασυνηλθε. Εδω και 2 μερες ημουν αιπνος και καθομουν διπλα της. Οι γιατροι δεν ειχαν μπει καν στον κοπο να την ενχειρισουν. Ειχαν παρετηθει. Ποτε ποτε εβγενα απο το δωματιο για να μπει η μητερα της. Ηξερε οτι δεν υπαρχει ελπιδα. Η Nef kαι ο Alex ερχονταν ποτε ποτε και αυτοι. Ηταν και οι 2 τους χαλια. Τα βραδια που καθομουν διπλα της και της κρατουσα το χερι σκευτομουν διαφορα πραγματα.... Μηπως ο θεος με τιμωρουσε επειδη δεν του ημουν αρκετα πιστος? Τι εφταιγε ρε γ*μοτο ,τι? Θα εκανα τα παντα για να γινει καλα, με οποιοδηποτε κοστος. Ειχα χρυσοπληρωσει τους γιατρους,αλλα δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα.

"Εισαι σιγουρος οτι θα εδινες τα παντα για χαρη της?" ακουσα μια φωνη πισω μου. Πεταχτηκα και κοιταξα την κοπελα. Φαινοταν γλυκεια, αλλα κατι στο βλεμμα της σου ελεγε οτι τα πραγματα δεν ηταν οπως φαινονταν.

"Ποια εισαι εσυ?"την ρωτησα ψιθυριστα.

"Μια φιλη της."

"Και εγω γιατι δεν σε ξερω??"

Ανασηκωσε τους ομως της.

"Την αγαπας?"

"Ναι."ειπα χωρις να διστασω να πω την αληθεια.

"Οι παλιοι μου προγονοι λεγανε οτι ολοι μας εχουμε μια ευχη. Μπορεις να ευχηθεις και εσυ οτι θες, αρκει να το θες στα αληθεια! Μονο που παντα υπαρχει και κατι που πρεπει να δοσεις ."ειπε. Γυρισα και κοιταξα την Melanie και ενιωσα την καρδια μου να σπαει σε χιλιαδες κομματακια.
Κοιταξα εκει οπου πριν λιγο βρισκοταν η κοπελα αλλα δεν ηταν πουθενα.
Ηξερα οτι δεν προκειτε να πιασει αλλα δεν εβλαπτε να δοκιμασω.

"Ευχομαι"ειπα"Ευχομαι η Melanie να γινει καλα και να ειναι ευτηχισμενη, οποιο και αν ειναι το ανταλαγμα που πρεπει να προσφερω.!"ειπα. Ημουν τοσο απελπισμενος. Ξαπλωσα στο διπλα κρεβατι και εμεινα ετσι να την κοιταζω.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Πεταχτηκα πανω.Με ειχε παρει ο υπνος! Για πρωτη φορα μετα απο 3 ημερες. Κοιταξα το κρεβατι της Mel. Ηταν αδειο. Τελειωσε. Βγηκα σαν τρελος απο το δωματιο ενω τα δακρυα μου κυλουσαν ακαταπαυστα. Επεσα καταλαθως πανω σε μια κυρια.

"Christian?Ηρεμισε." σκουπισα τα δακρυα μου και την κοιταξα καλυτερα. Ηταν η μαμα της Mel. Με αγγαλιασε.

"Αυτο ηταν"σκευτικα"Ολα τελειωσαν"

"H Μελ......"πηγα να πω.

"Ειναι καλα,απλα της αλλαξαν δωματιο. Συνηλθε αγορι μου. Εγινε θαυμα και συνηλθε!!! Ειναι μαζι της τωρα η Nef και ο Alexander. ΕΙναι στο 621 πηγενε αν θες να την δεις.!"

Ειχε συνελθει ???Μα πως????Δεν εκατσα να το σκεφτω αρχισα να τρεχω οσο ποιο γρηγορα μπορουσα.Μπηκα στο δωματιο και ετρεξα να την αγγαλιασω.

"Αγαπη μου!Θεε μου σε ευχαριστω."Πηγα να την φιλησω αλλα το βλεμμα της με παρεξενεψε.

"Εεεεε Chris παμε να παρουμε εναν καφε"ειπε ο Alex και με τραβηξε εξω.

"Τι εγινε?"τον ρωτησα.

"Δεν θυματε τιποτα για την σχεση σας!"

"Τι???????"

"Σε ξερει απλα σαν φιλο,τιποτα παραπανω."ειπε με στεναχωριμενω βλεμμα.

Δεν μπορουσα να μιλησω."Παντα υπαρχει ενα ανταλαγμα"ηρθαν τα λογια στο μυαλο μου.Ωστε αυτο ηταν το ανταλαγμα..?

Ξαναμπηκαμε στο δωματιο.

"Γεια σου Mel!"ειπα"Συγνωμη για πριν,απλα ενθουσιαστηκα πολυ!!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

2 μηνες μετα.


Ακομα την βλεπω,απο μακρυα.Απο την στιγμη που βγηκε απο το νοσοκομειο σταματησε να μας μιλα.Αλλαξε εμφανιση και αρχισε να κανει παρεα με αλλα παιδια."Φυσιολογικα"οπως λεει η μητερα μου.Τωρα ποια και για αυτην ειμαστε τα φρικια.
Αλλα ειναι καλα.Αυτο ειναι το μονο που θελω.Να ειναι καλα.Δεν την ξεχασα ποτε.Και ποτε μα ποτε δεν ξεχασα τι ευχηθηκα.Να ειναι ευτηχισμενη.Και αν ετσι ηταν ευτυχισμενη,τοτε ημουν και εγω.


THE END