Τα παραμυθια δεν εχουν παντα ομορφο τελος!

ΠΡΟΣΟΧΗ : Η ιστορια περιεχει πολυ αρνητικη ενεργεια,τασεις αυτοκτονιας,σεξουαλικα υπονοουμενα και αλλα!


Kεφαλαιο 1

Περπατησα μερικα βηματα ακομα .Η σιωπη πλανιωταν γυρω μου,ενω ο ανεμος αρχισε να παιζει το τραγουδι του.Κοιταξα τον ουρανο θαυμαζοντας τα σκουρα χρωματα του.Σε μερικα σημεια τα συννεφα εμοιαζαν βαρια καθως το μουντο γκρι σχεδον μαυρο χρωμα τους σκεπαζε αυτο του ουρανου.Οι πρωτες ψιχαλες πεσανε πανω στο προσωπο μου κανοντας με να χαμογελασω.Συνεχισα να περπαταω ανυπομονοντας να φτασω στον προορισμο μου.Σε λιγο και η δικια μου ενταση θα ξεχεινοταν ελευθερη.
Εφτασα στο νεκροταφειο και κοιταξα γυρω μου.Κανεις.Σκαρφαλωσα γρηγορα τα καγκελα και πηδηξα απο την αλλη .Οι μποτες μου συναντησαν το σκληρο εδαφος σπαζοντας την νεκρικη  σιωπη.Προχωρισα αναμεσα στους ταφους ,φτανοντας στον αγαπημενο μου:εναν μαυρο μαρμαρινο ταφο στολισμενο με αγγελους με τσακισμενα τα φτερα. Εκατσα πανω του και εβγαλα απο το σακιδιο μου,το ξυραφακι μου.
Ανεβασα το μανικη της μπλουζας μου και πλησιασα την λεπιδα στο χερι μου.Την κατεβασα γρηγορα και την τραβηξα διαγωνια.Η βροχη δυναμωσε και χοντρες σταγονες αρχισαν να ποτιζουν την γη ανακατεμενες με το αιμα μου.Ολοι η ενταση της εβδομαδας που περασε,ξεχειθηκε κανοντας μα να νιωθω ελευθερη.Ο ηχος απο ενα ζευγαρη βαριες μποτες ακουστηκε καπου πισω μου.Εκρυψα γρηγορα το ξυραφακι μου και το χερι μου πισω απο την πλατη μου .Μια ψηλη  μαυροφορεμενη φιγουρα σταθικε μπροστα μου.Φοραγε κουκουλα.Το μονο που καταφερα να καταλαβω ειναι πως ηταν αγορι.
"Ποσο καιρο το κανεις?"με ρωτησε με ψιθυριστη φωνη.

"Κανω ποιο?"ειπα προσπαθωντας να ακουγομε μπερδεμενη.

"Ω ελα τωρα!!Ειμαι σιγουρος πως και οι δυο μας βρισκομαστε εδω για τον ιδιο λογο!!"ειπε,και πριν προλαβω να απαντησω αρπαξε το χερι μου και κοιταξε τα απαλα σημαδια απο τις προιγουμενες χαρακιες.Τα μακρια αδυνατα δαχτυλα του επεξεργαστικαν την βαθια χαρακια που ειχα κανει πριν λιγο.

"Το λιγοτερο εναμιση χρονο"ειπε παλι ψιθυριστα,μονο που αυτην την φορα ημουν σιγουρη,παρολου που ακομα δεν μπορουσα να τον δω,πως χαμογελουσε!

"Ποιος εισαι?"τον ρωτησα καθως ημουν σιγουρη ποια οτι δεν ειχα ξανακουσει ποτε ξανα την φωνη του .

"Alek"ειπε,αφησε απαλα το χερι μου και κατεβασε την κουκουλα του.Το μονο που καταφερα να διακρινω ηταν μαυρα ατιμενητα μαλλια και πολυ χλωμο προσωπο.

"Περσεφωνη"ειπα."Και ειναι δυο χρονια και οχι εναμιση"

"Λοιπον,ισως να τα ξαναπουμε!"ειπε και αρχισε να απομακρυνετε με γρηγορο βημα.

"Ναι,ισως "ειπα και σηκωθηκα τραβωντας το σακιδιο μου μαζι.Κατεβασα γρηγορα την κουκουλα της καπαρντινας μου μιας και η βροχη ειχε μετατραπει πια σε καταιγιδα και αρχισα να περπαταω πισω του.