~Tα παραμυθια δεν εχουν παντα ομορφο τελος~

Το πλασμα διπλωσε τα μαυρα φτερα του και με κοιταξε...Πισωπατησα καθως προσπαθουσα να μην ουρλιαξω.
Τα μαυρα ατιμελητα μαλλια,περικυκλωναν το χλωμο πρσωπο του.
Πρεπει να ονοιρευομαι...δεν ηταν δυνατον..
"Γεια σου Περσεφωνη"ειπε το πλασμα.
"Αλεκ.."ειπα.Γιατι δεν μπορουσε να ειναι απλα ενα φυσιολογικο αγορι??Γιατι???

"Λαθως απαντηση!Εχεις μια ακομα ευκαιρια."ειπε σιγογελωντας.Αν και το γελιο του ηταν ομορφο υπηρχε κατι κρυο που με εκανε να ανατριχιασω.

"Τι στο καλω?"

"Το ονομα μου ειναι Κριστιαν."ειπε και σηκωθηκε.Ειχε το ιδιο αναστημα με τον Αλεκ και οσο για την φωνη...ηταν σαν να μιλουσε το ιδιο ατομο.
"Ο αλεκ ειναι..."αρχισα.

"...ο αδερφος μου"τελειωσε την προταση μου.

"Δεν ηξερα οτι εχει αδελφο"ειπα ...

"Ειναι πολλα αυτα που δεν ξερεις..."

"Μηπως θες πρωτα να μου πεις τι θελεις στο δωματιο μου??Δεν θυμαμε να σε καλεσα."

"Συνηθως το πρωτο πραγμα που με ρωτανε ειναι αν ξερω οτι εχουν περασει  οι αποκριες."
Τον κοιταξα προσπαθοντας να μην γελασω.
"Που με ξερεις?"

"Μιλησα με τον Αλεκ και μου ειπε για σενα.."

"Τι σου ειπε?"τον ρωτησα.Μηλησε στον αδερφο του για εμενα,αρα αυτο ηταν κατι καλο ,σωστα?
Ευτηχως που ο φωτισμος ηταν χαμηλος και δεν φανηκε το κοκκινισμα μου.

"Μου ειπε για μια κοπελα που της αρεσει να κανει βολτες στα νεκροταφεια"ειπε αφηρημενα.

"Λοιπον....ξερεις οτι οι αποκριες εχουν τελειωσει?Σωστα?"ειπα προσπαθοντας να μην φανω πολυ νευρικη.
Γελασε παλι μονο που αυτην την φορα το γελιο του ηταν ζεστο.Ισως να το φανταστικα πριν...

"Ναι το ξερω."ειπε οταν σταματησε να γελαει.

"Τοτε?"

"Λυπαμε που θα σε απογοητευσω αλλα αυτα δεν ξεκολαννε "ειπε δειχνντας τα μαυρα φτερα του.

"Και τι στο διαλο εισαι??Μηπως σου κανανε κανενα κανα πειραμα?Η σε τσιμπησε κανενα περιστερι και εγινες ετσι?"
Γελασε ξανα .

"Οχι ειμαι αγγελος.Βασικα ημουν"ειπε κοιτωντας με στα ματια.

"Αγγελος?"

"Ναι αγγελος..με φτερα...πετουσα γυρω-γυρω, φροντιζα ανθρωπους.."ειπε βαριεστημενα.
Τον κοιταξα καλα καλα...

"Ενταξη και τωρα πες μου ποιος σε εστειλε να μου κανεις φαρσα???"

"Τι στενομυαλοι που ειστε εσεις οι ανθρωποι."ειπε κοροιδευτικα.
Ξαφνικα μια κορδελα ομιχλης γλιστρισε κατω απο την πορτα και αρχισε να περνει σιγα σιγα μορφη.
Σε λιγα δευτερα ειχα και τους δυο μπροστα μου.
Δυο ιδια πλασματα το ενα με μαυρα φτερα και το αλλο που μεταφεροταν σε μορφη ομιχλης....Ενταξη..τωρα σιγουρα κατι δεν πηγενε καλα..

"Κριστιαν"ειπε ο αλεκ και αγκαλιασε τον αδερφο του.

"Μπορειτε να μου εξηγησετε τι γινετε εδω??"ρωτησα νευριασμενη.

"Τωρα παρακολουθεις μια συγκινητικη στιγμη αναμεσα σε δυο αδελφια.Τι δεν μπορεις να καταλαβεις?"ειπε ο Κριστιαν.

"Τι κανετε εδω περα εννουσα!Στο δωματιο μου!!!!Αλεκ τι στο καλο γινετε εδω???Και τι στο διαολο εισαστε"

"Αδερφε η τυπησα ειναι χαζη....πριν δυο λεπτα της ειπα οτι ειμαι αγγελος και αυτη εκει...κολλησε.Τι ειμαι και ειμαι!!

 "Κοιτα Περσεφωνη...πιστευεις οτι οι νεκροι επικοινωνουν μαζι μας??"
Το σκευτικα λιγακι....

"Οχι δεν νομιζω...."ειπα στο τελος...

"Εγω στο ειπα.... "αρχισε ο Κριστιαν...

"Πρεπει να αρχισεις να πιστευεις "ειπε ο Αλεκ αγνωοντας τον αδερφο του...."Γιατι αυτο κανω.....επικοινωνω με τους νεκρους.."

"Εισαι νεκρομαντεις?"ρωτησα χωρις να πιστευω λεξη...

"Ναι.Κριστιαν μπορεις να φυγεις λιγακι??Θα ερθω να σε βρω σε λιγο!"

"Λοιπον χαρικα για την γνωριμια Περσεφωνη,και να εισαι σιγουρη οτι θα τα ξαναπουμε!!"
Βγηκε εξω στο μπαλκονι και πηδηξε κατω.Εκει που περιμενα να ακουσω τον ηχο του πεσιματος , τον ειδα να ανεβενει και να πεταει στο μαυρο ουρανο...

"Οταν σου ειχα πει οτι κανουμε το ιδιο πραγμα στο νεκροταφειο εννουσα οτι κοι οι δυο μας κοβουμε τις φλεβες μας."
Πηγα να διαμαρτηρηθω αλλα με κοιταξε με θυμωμενο υφος.

"Η βασικη διαφορα ειναι οτι εσυ το κανεις για να νιωσεις καλυτερα και εγω επειδη μονο ετσι μπορω να επικοινωνισω με καποιο πνευμα."

"ονειρευομαι ετσι?"ειπα περισσοτερο στον εαυτο μου.
Χαμογελασε απογοητευμενα.

"Ναι "ειπε "Ονειρευεσαι" Ξαφνικα ενιωσα αδυναμη......

Ξυπνησα το πρωι και ενιωσα το σωμα μου κουρασμενο.Ποτε ειχα ξαπλωσει και πως με ειχε παρει ο υπνος ουτε που το θυμωμουν..
Εκανα οτι εκανα παντα πριν παω στο σχολειο και εφυγα.
Στους διαδρομους του σχολειου επικρατουσε μια περιεργη φασαρια.Σε ολο το προαβλιο υπηρχαν πηγαδακι απο παρεες κοριτσιων και αγοριων που ελεγαν κατι μεταξυ τους.
Καθως περασα διπλα απο μια ακουσα να λεει:

"Ναι η Σερινα και η Μονικα!Αυτες ηταν στις ειδησεις!
Δεν εχω ιδεα πως κολλησαν,αλλα ειναι κριμα παντως"ειπε και εκανε την λυπημενη.

Ωστε αυτες ηταν οι δυο κοπελες που κολλησαν την καινουργιο ιο...
Αν και δεν θα επρεπε χαρικα που τιμωρηθηκαν...
Χαμογελασα γλυκα και ανεβηκα της σκαλες για την ταξη μου....

~Τα παραμυθια δεν εχουν παντα ομορφο τελος!~

Κεφαλαιο 3

«Ορίστε ??» είπα.
Ξαφνικά διπλώθηκε και άρχισε να γελάει. Μπορούσα να παραδεχτώ ότι αυτός ο ήχος ήταν ο ποιο όμορφος που είχα ακούσει ποτέ.
Παρόλα αυτά τον κοίταξα ενοχλημένη.
Σταμάτησε να γελάει και  με κοίταξε χαμογελώντας ακόμα..
«Αστειευόμουν» είπε αν και το βλέμμα του σοβάρεψε λιγάκι.

«Μένεις έδω κοντά? Δεν σε έχω ξαναδεί στα μέρη μας...»είπα προσπαθώντας να μάθω κάτι για αυτόν.

«Ναι, μένω λίγο ποιο κάτω.» είπε.
Ξαφνικά μια βαριά φωνή ακουστικέ πίσω του.
«Άλεκ??»

«Θειε ?"»είπε ο αλεκ γυρνώντας προς την μεριά του άντρα.
Ο άντρας μας πλησίασε .Είχε ένα νευριασμένο βλέμμα .Δεν μου έδωσε καν σημασία.
«Γιατί είσαι έδω ?» είπε  με βαριά , βραχνή φωνή.

«Εγω.....»

«Σπίτι ! Τώρα.»Είχα την εντύπωση πως ο Αλεκ θα άρχιζε να  του φωνάζει , αλλά το μόνο που έκανε ήταν  να φύγει . Ούτε που γύρισε να με κοιτάξει , να πει  ένα αντίο η κάτι τέλος πάντων!
Ο άντρας με κοίταξε με ένα μισητό ύφος και έφυγε πίσω από τον Άλεκ .
Γύρισα σπίτι και έτρεξα στο δωμάτιο μου. Ο γάτος μου ο  Κεουρστ (  cursed )πήδηξε στην αγγάλια μου και κουλουριάστηκε εκεί. Χάιδεψα το μαύρο τρίχωμα του.

«Ξέρεις προτιμούσα όταν ήμουν μόνη στο νεκροταφείο.

»Τώρα δεν ξέρω τι μου γίνεται»
Ο Κουρστ νιαούρισε .
Του διηγήθηκα  τι είχε συμβεί.
Ξανά νιαούρισε.

«Αν θες την επομένη φορά θα σε πάρω μαζί μου »είπα και τον άφησα κάτω. Έβγαλα τα ρούχα μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Κοίταγα το ταβάνι όταν ένιωσα μια μικρή ζαλάδα .Την μια στιγμή κοίταγα το ταβάνι και την άλλη έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Το στρώμα του κρεβατιού μου αντικαταστάθηκε με χώμα και γρασίδι. Ανακάθισα και  περιεργαστικα το χωρο γυρο μου.Ημουν σε ένα μικρο λιβαδι.Λίγο ποιο μακριά από το σημείο που ήμουν καθισμένη μια μαύρη μορφή καθόταν στο γρασίδι και ψιθυρίζει λέξεις.. η γλωσσά μου ήταν άγνωστη .Πλησίασα την μορφή .Ξαφνικά σαν να τον διαπέρασε ηλεκτροσόκ η μορφή πετάχτηκε και με κοίταξε .Γκρίζα μάτια μαύρα ,μαύρα μαλλιά….

«Δεν έπρεπε να συμβεί αυτό!»Η φωνή του ήταν αγνώριστη. «Όχι δεν έπρεπε να μπορείς να το δεις αυτό»
Κρατούσε τον καρπό του και ανάμεσα στα δάχτυλα του είδα να στάζει αίμα.

«Όχι…. είχε δίκιο …»Άπλωσε το χέρι με το αιμα του και ξωγράφισε κατι στο μετωπο μου
Ένιωσα την γη να με τραβάει και γλίστρησα….
Κοίταζα πάλι το ταβάνι του δωματίου μου.Το κεφάλι μου πονούσε.Πρέπει να με πήρε ο ύπνος. Η πόρτα του μπαλκονιού ήταν ανοιχτή αφήνοντας τις σταγόνες τις βροχής να ποτίζουν το μπορντό χαλί του δωματίου μου. Κοίταξα το ρολόι του κομοδίνου μου. Είχα 10 λεπτά να ετοιμαστώ και να πάω στο σχολειό για να μην χάσω την πρώτη ώρα. Έβαλα μια κόκκινη μπλούζα,ένα μαύρο τζιν και της αγαπημένες μου μπότες. Έχωσα μερικά τετράδια στην τσάντα μου και κατέβηκα γρήγορα στην κουζίνα.

«Πρωινό »άκουσα μια φωνή πίσω μου. Άρπαξα γρήγορα το σάντουιτς από το τραπέζι και βγήκα έξω.
Ισα που πρόλαβα να μπω στο σχολειό πριν κλείσουν οι πύλες.Η Σερινα και η κολλητή της κάθονταν απέξω και κάπνιζαν . Προσπάθησα να περάσω ανάμεσα τους αλλά εκείνες μου έκλεισαν τον δρόμο .Η Σερινα φύσηξε τον καπνό στο πρόσωπο μου.
«Απορώ πως σε υιοθέτησαν …δεν έβλεπαν τι έπαιρναν ?Μάλλον οι γονείς σου το πήραν χαμπάρι νωρίς και σε έδωσαν!»

«Μην τολμήσεις και ξαναπιάσεις στο στόμα σου τους γονείς μου » είπε νευριασμένη.

«Αλλιώς τι??Τι θα μου κάνεις???»

«Θα το μετανιώσεις Σερ!!!Θα το μετανιώσετε όλες σας.!!!νομίζετε ότι είστε καλύτεροι από έμενα ….Τότε δεν με ξέρετε καλά!!!»Τις έσπρωξα βίαια και έτρεξα στο τμήμα μου.
Όταν επιτέλους σχόλασα ,πήγα κατευθείαν στο σπίτι ,Η μητέρα μου είχε στρώσει το τραπέζι .Έκατσα στο τραπέζι  και άρχισα να τρώω..Η μητέρα ξαφνικά δυνάμωσε τον ήχο της τηλεοράσεις .

«Δυο νεαρά κορίτσια κόλλησαν έναν τον νέο ιό και τώρα νοσηλεύονται στο κρατικό νοσοκομείο .Τα συμπτώματα είναι απώλεια μαλλιών, καθώς και απότομη αύξηση βάρους. Θα παρακαλούσαμε αν εμφανίσετε οποιοδήποτε σύμπτωμα να περάσετε για έναν έλεγχο !Θα επανέρθουμε με νεοτέρα!!»

«Αχ τις καημένες τις κοπέλες «είπε η μαμά.
Δεν είπα τίποτα .Τέλειωσα το φαγητό μου και ανέβηκα στο δωμάτιο μου .Άνοιξα το συρτάρι μου και  έβγαλα από μέσα το ασημένιο μου κουτί .Άνοιξα το σκαλιστό καπάκι και έβγαλα το ξυραφάκι μου. Το πρώτο μου .Το μυαλό μου έτρεξε στον Άλεκ .Θα τον ξανά έβλεπα ποτέ… δεν νομίζω.
Αναστέναξα ....Ο  Κεουρστ ήρθε κοντά μου και άρχισε να μυρίζει το κουτί .Έβγαλα το μπλοκ μου και ένα μολυβί και άρχισα να σχεδιάζω .Σε λίγη ώρα ειχα ζωγραφίσει ένα νεκροταφεία και τον Άλεκ καθισμένο πάνω σε έναν τάφο.
Άκουσα έναν περίεργο θόρυβο ,η μπαλκονόπορτα άνοιξε και ένα φτερωτό πλάσμα κάθησε στο μαύρο πάπλωμα μου.

Το ονομα μου ειναι Λιζα και αυτη ειναι η ιστορια μου

Ανοιξα τα ματια μου και κοιταξα το ξυλινο ταβανι.Το σωμα μου ηταν μουδιασμενο και με δυσκολια μπορουσα να κουνισω τα ακρα μου.

"Τζοναθαν??"ψιθυρισα αδυναμα.
Μα μοναχα η σιωπη ηταν εκει ...κανεις αλλος...Δεν μπορουσα να θυμηθω τιποτα.Ελαχιστα πραγματα....οπως φλογες..και καπνους..

"Ξυπνησες!!"Ακουσα μια σχετικα οικια φωνη.Δεν ειχα προσεξει οτι καποιος ειχε μπει στο δωματιο.

"Aλεξαντερ.?Που ειναι ο Τζοναθαν??Tι ειναι εδω??"

"Ολα ειναι καλα....Ηρεμισε..."
Εκλεισα τα ματια και προσπαθησα να θυμηθω τι ειχε συμβει.Οι αναμνησεις εκεινης της νυχτας τριπησαν στο μυαλο μου γεμιζοντας καθε σκοτεινη του γωνια.Σχεδον μπορουσα να μυρισω τον καπνο.Εσφιαξα με το χερι μου το σεντονι και ενιωσα τα δαχτυλα μου να παραπονιουντε.
Ξαφνικα ενιωσα μια εντονη ζαλαδα.Ο Αλεξαντερ ισα που προλαβε να τραβηξη την λεκανι που βρισκοταν κατω απο το κρεβατι.

"Ισως ειναι η παρενεργιες απο τα φαρμακα που σου εδωσα."ειπε  .
Ξεπληνα το στομα μου και ξαπλωσα παλι.
"Ο Τζοναθαν.."αρχισα αβεβαιη για το τι ηθελα να πω.

"Θα τον βρουμε Λιζα....στο υποσχομαι πως θα το βρουμε.Κοιτα εσυ να γινεις γρηγορα καλα,και αστα τα υπολοιπα!"
Κοιταξα τον χωρο γυρο μου,μην θελοντας να κοιταω τα ματια του.Οποτε τον κοιταζα,ηταν λες και δεν υπηρχε τιποτα αλλο...μοναχα τα ματια του...και αυτο δνε μου αρεσε.
Βρισκομουν σε ενα μικρο δωματιο βαμμενο στο χρωμα της αμμου.Διαφοροι πινακες με χρυσες κορνιζες κοσμουσαν τον τοιχο,ενω το πατωμα ηταν απο σκουρο ξυλο.Διπλα απο το ξυλινο κρεβατι μου υπηρχε ενα εξησου ξυλινο κομοδινο που πανω του βρισκοταν ενα τεραστι πορτατιφ  και απεναντη βρισκοταν μια ντουλαπα.Πλαι στην ντουλαπα υπηρχε μια κλειστη μπαλκονοπορτα .

"Τι ακριβος ειαναι εδω?"

"Ειναι το πατρικο μου σπιτι.Σου περασε η ζαλαδα?"

"Ναι ειμαι πολυ καλυτερα."Σιγα -σιγα κατευασα τα ποδια μου κατω στο πατωμα.Ο Αλεξαντερ με κοιτουσε προσεχτηκα καθως σηκονομουν ορθια.
Πλησιασα σιγα σιγα την μπαλκονοπορτα και την ανοιξα.Ενα απαλα τριξιμο ακουστηκε και οι μαγευτικος ουρανος μου αποκαληφθηκε.Τα αστερια στον ουρανο ηταν χιλιαδες και το φεγγαρι τοσο μεγαλο.Γυρω απο τα σιδερενια κανγκελα του μπαλκονιου υπηρχε μια μεγαλη τριανταφυλλια με τεραστια μπορντο τριανταφυλλα.
Ενα ριγος με διαπερασε.Το ασπρο νυχτικο που φορουσα δεν ηταν ιδιετερα ζεστο.
Σαν να διαβασε την σκεψη μου ειπε

"Αν θες να ντυθεις υπαρχουν ρουχα στην ντουλαπα."
Μπηκα μεσα και ανοιξα την ντουλαπα.Μεσα υπηρχαν ραφια γεματα με πολυχρομες μπλουζες,φορεματα,τζιν παντελονια,καλτες ακομα και εσωρουχα.Και ολα ηταν γυναικια.

"Δεν ξερεις ποτε τι μπορει να σου συμβει "Ειπε ο Αλεξαντερ.Και ειχε δικιο.
Διαλεξα μερικα ρουχα που ημουν σιγουρη πως μου εκαναν και τα αφησα στο κρεβατι.

"Θα μπορουσα να αλλαξω?"ρωτησα κοιτωντας τον.

"Φυσικα"ειπε και βγηκε στο μπαλκονι κλεινοντας τις πορτες πισω του.
Εβγαλα γρηγορα το νυχτικο και φορεσα τα ρουχα.Χτενισα με τα δαχτυλα μου τα μαλλια μου και βγηκα στο μπαλκονι.Ηταν αδειο.Δεν ηταν δυνατον ....κοιταξα κατω γεματι τρομο

"Εδω ειμαι."Ειπε καπου στα αριστερα μου.Γυρισα προς τα εκει και τον ειδα να στεκετε στο διπλανο μπαλκονι.

"Βγες το απο το δωματιο και κατεβα της σκαλες,θα σε περιμενω εκει"ειπε και μπηκε μεσα.Ξαναμπηκα στο δωματιο και ανοιξα την πορτα.
Βγηκα εξω και περασα εναν διαδρομο επισεις γεματο πορτρετα και πινακες και αρκετες πορτες.Στο τελος βρηκα μια σκαλα και την κατεβηκα.
Αυτος ηταν ειδη εκει.
"Πεινας?" ειπε  περνωντας με απο το χερι ,οδηγοντας με σε ενα αλλο δωματιο.Ενα τραπεζι ηταν στρωμενο.Εκατσα στην μια ακρη του και αυτος εκατσε στην αλλη.

"Ποιος αλλος μενει εδω?"ρωτησα καθως εβαζα στο πιατο μου ψητο κρεας.

"Κανεις.Μοναχα μια οικονομος.Ερχομαι εδω ποτε ποτε."

"Γιατι μενει εδω?Μονη της?" τον ρωτησα επιμενοντας.

"Φροντιζει τον πατερα μου."ειπε καθως το προσωπο του γινοταν μια ανεκφραστη μασκα.

"Ενταξη "ειπα και αρχισα να τρωω.
Οταν ποια χορτασα,αφησα κατω τα μαχαιροπιρουνα και κοιταξα τον Αλεξαντερ.Ειχε φαει ελλαχιστα,ενω εγω ειχα φαει για 3 ατομα.

"Ευχαριστω πολυ "ειπα."Για ολα οσα εκανες για μενα!"

"Δεν κανει τιποτα."ειπε εκεινος .

"Τι ξερεις να μου πεις για τους Νεκρους Αγγελους."ρωτησα με τον φοβο να χρωματιζει την φωνη μου.

"Τιποτα το ιδιετερο."
Τον κοιταξα σηκονοντας το φρυδι μου.

"Λοιπον...ξερω οτι ο Βασιλιας τους πεθανε καθως ειχε γερασει ποια...πρεπει να κοντευε τα 600 ποια...Τοτε ενας απο τους εχθρους τους,πιστεχε με ειναι πολυ,καταφερε να τον σκοτωσει."

"Αυτα μου τα ειπε και ο Τζοναθαν"ειπα και η φωνη μου εσπασε οταν προφερα το ονομα του."Αλλα γιατι λεγοντε ετσι?Τι ειναι"

"Ειναι εκπτωτοι αγγελοι.Και για να ζησουν τρεφονται με νεκρα κουφαρια ανθρωπων."
Ενιωσα το φαγητο στο στομαχι μου να ανακατευεται.

"Και συνηθως σκοτονουν για να το βρουν"ειπε .

"Παμε μια βολτα εξω.Εχει πολυ ωραιο καιρο.!"
Σηκοθηκαμε απο το τραπεζι και πηγαμε σε ενα μικρο χολ.Μου εδωσε ενα παλτο και βγηκαμε εξω.
Γυρα απο το σπιτι υπηρχαν τεραστια πανεμορφα δεντρα και μικρες τριανταφυλλιες που αρωματιζαν τον αερα.

"Ειναι πολυ ομορφα εδω "ειπα κοιτωντας ακομα τα δεντρα.

"Ναι πραγματι ειναι"συνφωνησε και ο Αλεξαντερ.
Ξαφνικα ολα σκοτεινιασαν και βυθιστηκα στο γνωριμο πλεον σκοταδι.