Ετρεξα γρηγορα στο κρεβατι μου και εβγαλα απο κατω την μοβ βαλιτσα μου.Την ανοιξα και αρχισα να ριχνω οσα περισοτερα ρουχα μπορουσα μεσα.Κοιταξα προσ το κομοδινο μου.Ολα τα ραφια ηταν βγαλμενα εκτος απο ενα.Ανοιξα το πανω-πανω,το μοναδικο που επεζησε.Ηταν αυτο στο οποιο φυλαγα τα μπιζου μου και φυσικα το μενταγιον ηταν μεσα.Εβγαλα το συρταρι και το αναποδογιρισα στη βαλιτσαΕτρεξα στο μπανιο και πηρα και απο εκει τα ακρως απαρετητα.Τελος εκλεισα την βαλιτσα και απεμηνα να κοιταζω το σχεδον αδειο δωματιο.Τα καημενα τα βιβλια δεν μπορουσα να τα παρω μαζι μου.Η ηταν τελειως κατεστραμενα η οι περισοτερες σελιδες ελειπαν.Αναστεναξα.Ο Jonathan δεν ειχε μιλισει ολη αυτη την ωρα και του ημουν ευγνωμον για αυτο.Παρολου που δεν μου πολυ αρεσε το σχολειο και γενικα η ζωη μου εδω,αυτο δεν επαβε να ειναι το δωματιο μου.
"Lisa αφησε εδω την βαλιτσα σου και την ωρα του δυπνου που ολοι θα ειναι στην τραπεζαρια,θα φυγουμε η μαλλον θα το σκασουμε απο εδω.Ενταξη?
"Ενταξη.Και τωρα τι θα κανουμε.?"τον ρωτησα
"Ελεγα να παω να μαζεψω τα πραγματα μου."
"Αααα..!"ειπα απογοητευμενη.Ηταν ωραια να εχω παρεα και........γενικα δεν ηθελα να φυγει
αλλα δεν του το εδειξα.
"Ενταξη "ειπα ανεκφραστα.
Βγηκε απο το δωματιο και αρχισε να κατευθηνετε προς τις σκαλες.Εγω καθομουν ακομα στην πορτα και τον κοιταζα να απομακρινετε.Στα μισα σταματησε.
"Αν θελεις ελα μαζι μου,για παρεα."ειπε χωρις να γυρισει καν.
Αρπαξα την καμπαρντινα μου και την φορεσα.Εβαλα το χερι μου πανω απο την αριστερη μου τσεπη για να σιγουρευτω οτι το κλειδι ηταν εκει.Βγηκα στο διαδρομο,εκλεισα την πορτα πισω μου και τον πλησιασα.Τον ειδα που σχιματισε ενα χαμογελο,ικανοποιημενος μαλλον απο τον εαυτο του και ασυνηδητα χαμογελασα και εγω.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Καθομουνα στο κρεβατι του ενω εκεινος πηγενω-ερχοταν βαζοντας πραγματα σε εναν μαυρο σακο.
"Να σε ρωτησω.Εσυ τι εισαι?"ρωτησα.με κοιταξε μπερδεμενος προσπαθωντας μαλλον να αποκρυπτογραφησει την ερωτηση μου.
"Τι εννοεις??" ρωτησε στο τελος.
"Γιατι με βοηθας?"
"Γιατι πρεπει."
Σηκωσα το φρυδι και τον κοιταξα με υφος.
"Πεσ μου."τον παροτρυνα.
"Η μητερα σου με εβαλε."
"Και τι το ξεχωριστω εχεις που σε εβαλε να με βοηθας?"
"Το οτι κανεις δεν μπορει να με σκοτωσει."
"Οριστε ?"ρωτησα σοκαρισμενη.
"Το ξερω οτι δεν προκειτε να με αφησεις ησυχο οποτε ακου!Πριν απο πολλα χρονια,ζουσα σε ενα ομορφο χωριο με την οικογενεια μου.Μια μερα καθομουνα στο γρασιδι εξω απο το σπιτι μου και ετυχε να περνα απε'ξω η κορη τησ μαγισσας του χωριου.........
Πηγα να μιλισω αλλα σηκωσε το χερι του και με σταματησε
...........................Ηταν ομορφη και επρεπε να νιωθο τυχερος που μια τετοια κοπελα με ερωτευτικε αλλα εγω δεν την ηθελα.Οταν τις το ειπα σηκωθηκε αποτομα και αρχισε να απομακρινετε.
"Θα το μετανιωσεις Jonathan.θα το μετανιιωσεις πικρα,να'σαι σιγουρος!"
Το ιδια βραδυ με καταραστηκαν και αυτη και η μητερα της.Με καταραστηκαν με τον χειροτερο τροπο.Με εκαναν αθανατο.Οτι αγαπησα ποτε το εβλεπα να πεθαινει χωρις να μπορω να το σωσω.Χωρις να μπορω να αντιδρασω,παγωμενος παντα στο χρονο"
Το στηθως του ανεβοκατεβενε και ανεπνεε πολυ γρηγορα
"Συγνωμη."ειπα.Σηκωθηκα και τον αγγαλιασα.Ενιωθα απαισια.Ενιωθα ενα τεραστιο βαρος στο στηθως μου,δεν μπορουσα να αναπνευσω.
Εκλεισα τα ματια μου και συνεχισα να τον κραταω στην αγγαλια μου........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου