10 Φεβρουαρίου, 2012

Χαμένες Σελίδες Σκονισμένων Ημερολογίων.5

Το πρωί καθώς έψαχνα το τετράδιο της φυσικής..ανακάλυψα ένα παλιό μου "ημερολόγιο"
Τίποτα το σπουδαίο,δεν είχα καν προλάβει να γράψω κάτι σημαντικό..
Η μήπως είχα..?
Ξεφύλλισα τις σελίδες όταν το βλέμμα μου  έπιασε  κάτι σημειώσεις.
Έκατσα στο χαλί και παρόλο που θα αργούσα στο σχολείο , άνοιξα το τετράδιο και άρχισα να διαβάζω...


Δευτέρα 22 Αυγούστου.


Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και το γράφω τώρα αυτό.
Πραγματικά δεν υπάρχει κανένας απολύτος λόγος....
Η μέρα μου ήταν κάτι παραπάνω από συνηθισμένη..
Και όμως πλέον στην ζωή μου  έχει προστεθεί ένα σημαντκό άτομο που της έχει δώσει χρώμα.
Ποτέ δεν περίμενα πως όταν μιλάγαμε αδιάφορα στο φόρουμ,λίγες βδομάδες αργότερα θα περίμενα σαν τρελή με το κινητό στο χέρι να με πάρει τηλέφωνω ή να μου στείλει ένα μήνυμα,να μου δώσει λίγη προσοχή..
Από τις πρώτες κι όλας μέρες, λάτρεψα τον χαρακτήρα του...
Το χαζοχαρούμενο χαμόγελο στα χείλη μου δεν φεύγει στιγμή όταν μιλάμε στο τηλέφωνο..
Και πιστεύω πως και αυτός περνάει καλά μαζί μου.
Μάλιστα έχω την εντύπωση πως με συμπαθεί πολύ :)
Όταν το είδα πραγματικά πίστευα πως κάποιος μου έκανε πλάκα.
Δεν έχει κάποια εξωτική ομορφιά..δεν είναι από τα αγόρια που κάθε κορίτσι ανεξαίρετος θα πέθαινε για να τον έχει..αλλά είναι σίγουρα αγόρι για τον οποίο θα πέθαινα να έχω εγώ.
Δεν ξέρω γιατί.
Έχει άπλα κάτι που με τραβάει.
Το θέμα τον χιλιομέτρων που μας χωρίζουν είναι ένα μικρο θέμα.
Ίσως μεγάλο.Άλλα μπορώ να το παραμερίσω προς το παρόν και να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα βρεθούμε.
Και κάθομαι και αναρωτιέμαι..
Γιατί ο Θεός,αν στα αλήθεια υπάρχει μας βάζει αντιμέτωπους με τέτοιου είδους δοκιμασίες.?Για να δει αν μπορούμε να συνεχίσουμε?Να τις ξεπεράσουμε?Να μάθουμε και να βγούμε σοφότεροι μετά ?
Και τι γίνεται αν δεν καταφέρουμε να τις περάσουμε?Αν αντι να βγούμε πιο δυνατοί ,βγούμε πιο ευάλωτοι από αυτό το διαστροφικο παιχνίδι.
Γιατι η κατάληξη δεν θα είναι καλή, και η ιστορία μας δεν είναι παραμύθι.

Δεν θέλω να δω το τέλος.
Για την ακρίβεια φοβάμαι να δω το τελος, μα δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Τελειώνοντας την ανάγνωση το μυαλό μου δεν ήθελε να επεξεργαστεί τίποτα.
Αν γινόταν θα καθόμουν όλη μέρα σε εκείνο το σημείο στο χαλί και απλά θα έκλαιγα την μοίρα μου..Θα σκευτόμουν πόσο απαίσια είναι η ζωή και πόσο πολυ την μισώ..
Αντι αυτου , σηκώθηκα,ντύθηκα και έφυγα για το σχολείο.
Και να μην θες...
Η ζωη συνεχίζετε..
Εκτος και αν βρεις έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο να την σταματίσεις ;)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου