Χαμένες Σελίδες Σκονισμένων Ημερολογίων.6

Επιτέλους η πολυ αναμενόμενη εκδρομή στην Αράχωβα έγινε.
Χιονοπόλεμος,φίλοι,κλαμπ,ποτό,μουσική και το χαμόγελο στα χείλη.
Και όμως...κάτι λείπει.
Η αίσθηση της χαράς είναι μονάχα μέχρι να μείνω μόνη.
Λάθως.Μέχρι να αισθανθώ μόνη.
Είναι σαν να έχεις ενα αντικείμενο μονο που είναι το μισο από αυτό που θα έπρεπε...
Ένα ρολόι δίχως δείκτες.
Ένα τρύπιο μπάλονι.
Ένα μπουκάλι χωρίς καπάκι..
Έτσι αισθάνομαι πλεον.
Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για έναν και μοναδικό άνθρωπο.
Για να νιώσω καλά.
Εγωιστικο..Αλλα έτσι είμαστε οι άνθρωποι.
Έτσι είμαι και εγώ.
Δεν περνάει λεπτό από την ζωή μου που να μην έχω αναρωτηθεί πως θα ήταν αν είμασταν μαζί.
Αν μπορούσα να ξυπνήσω ένα πρωινό και να ξέρω πως θα τον δω σε 10/20/30 λεπτά.
Γιατί κάποιος να έχει αυτό το προνόμιο?
Γιατί αυτός το αξίζει ενώ εγώ όχι?
Μερικές φορές νιώθω πως η ζωή αυτή δεν αξίζει..
Να είσαι περιτριγυρισμένος από κόσμο και όμως να είσαι μόνος.
Να έχεις τα πάντα και όμως να σου λείπει η αξία τους.
Να φορας ένα χαμόγελο που κρέμετε  από σάπιες κλωστές.
Να ακούς συνεχώς πως η ζωή είναι δικιά σου και όμως να νιώθεις σαν μαριονέτα στα χέρια ενός μικρόυ παίδιου.
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με ρυθμούς εξωφρενικά γρήγορους που κανείς δεν μπορεί να συμβαδησει με αυτούς.
Και εσύ δεν είσαι εδώ.
Δεν μπορείς να με βοηθησεις.
Φοβάμαι.