tag:blogger.com,1999:blog-59489058831842908082024-03-13T13:17:03.748-07:00Secret Garden.Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.comBlogger38125tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-17841225301874158182012-03-14T07:38:00.001-07:002012-03-14T07:52:43.077-07:00Χαμένες σελίδες σκονισμένων ημερολογίων.8<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Δεν έχω να πω πολλά σήμερα.<br />
Δεν ξέρω καν πως άρχισα να γράφω..μάλλον είναι κάτι που το κάνω ασυνείδητα πλέον..<br />
Ήθελα να πω..πως απλά......άπλα πολλές φορές....νομίζουμε ότι κάποιος είναι τέλειος..Πως <br />
έχει τα πάντα...Μάλιστα τον ζηλεύουμε για αυτόν τον λόγο..<br />
Όμως είναι τόσο λάθος αυτό..<br />
Δεν είναι τέλειος.<br />
Έχει ελαττώματα.<br />
Έχεις πράγματα που αυτός θα πέθαινε να τα έχει.<br />
Και μόνο και μόνο επειδή είναι διάσημος....είτε σε όλον τον κόσμο ..είτε σε όλο το <br />
σχολείο...είτε σε όλη την πόλη...<br />
Και αυτό είναι που τον κάνει ..Σπουδαίο..<br />
Δεν λέω...μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που στα αλήθεια αξίζουν.....μπορεί να θες να είσαι <br />
το ίδιο καλός στην υποκριτική..ή να θες να είχες και εσύ την τόσο χαρισματική φωνή του..<br />
Αλλά ακόμα και αν ζηλεύεις την εξωτερική εμφάνιση κάποιου...<br />
Τότε και πάλι...προσπάθησε να μετατρέψεις το μίσος σε θαυμασμό...<br />
Και ίσως φανεί χαζό αυτό που θα πω..<br />
Αλλά εγώ τουλάχιστον ξέρω ότι αρέσω στους άλλους..για την ομορφιά που έχουν λίγη την <br />
ικανότητα να δουν...αυτήν της ψυχής μου..<br />
Και όχι αυτήν που όλοι ανεξαιρέτως μπορούν να δουν..<br />
Δεν μου λέει τίποτα αυτό.<br />
Περιφανεύσου για τα πράγματα που έχεις...είτε αυτό είναι κάποιο στοιχείο του <br />
χαρακτήρα σου...είτε κάτι άλλο....<br />
Μην υποβαθμίζεις τον εαυτό σου.<br />
Μην αφήνεις την ζήλια να σε κάνει "άσχημο".<br />
Η ζήλια είναι που κάνει τους ανθρώπους να βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από ένα <br />
θολωμένο γυαλί...<br />
Τίποτα δεν μοιάζει αρκετά καλό..<br />
Και όμως.....</div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-42882494930550098492012-02-26T13:48:00.000-08:002012-02-26T13:48:59.774-08:00Χαμένες σελίδες σκονισμένων ημερολογίων.7<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><strong><em>Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω...<br />
Θα έκανα πάλι το ίδιο λάθος..<br />
Ξέρεις γιατί..?<br />
Γιατί με έκανες να νιώσω ζωντανή..<br />
Με έβγαλες από την ανιαρή ζωή μου..<br />
Κατάφερες να σκαρφαλώσεις και να περάσεις τα ψηλά τείχη που είχα χτίσει γύρο μου..<br />
Και μου έδειξες τι υπάρχει πέρα από αυτά...<br />
Μου έδειξες πως σε αυτόν τον κόσμο..που είναι γεμάτος βρωμιά,διαφθορά και υποκρισία μπορώ ακόμα να βρω αγάπη..<br />
Και πάνω από όλα..μου άνοιξες έναν άλλο κόσμο..<br />
Αυτόν της καρδίας σου...<br />
Και με άφησες να περπατάω για ώρες και να θαυμάζω τα μοναδικά τοπία....<br />
Οι δρόμοι αν και σε μερικά σημεία δεν φωτίζονταν..<br />
Μπορώ να πω πως έκαναν ακόμα πιο ωραία τα δρομάκια...<br />
Και μόνο να'ξερες πόσο πολύ αγαπώ να περπατάω στον κόσμο σου και να αφήνω πίσω τον δικό μου...<br />
Όμως βλέπω πως ο ουρανός έχει καλυφθεί με σύννεφα και πως πλέον η καταιγίδα είναι αναμενόμενη...<br />
Το ξέρω πως πρέπει να φύγω..<br />
Αλλά δεν ξέρω πως μπορώ να επιστρέψω στον σάπιο κόσμο μου όταν έχω πάρει μια γεύση από την Εδέμ...<br />
Μπορώ?<br />
Νιώθω χαμένη..<br />
Βλέπω το σωστό μα δεν έχω την δύναμη να το κάνω..<br />
Γιατί όταν φύγω θα χάσω τα πάντα..<br />
Τον κόσμο μου .<br />
Την ζωή μου.<br />
Εμένα.<br />
Και θα πονέσει.<br />
Θα πονέσει Πολύ.</em></strong><br />
<strong><em>Μα είναι κατι που πρέπει να γινει..ετσί δν είναι..?</em></strong><br />
</div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-14056734015884364842012-02-20T07:49:00.001-08:002012-02-20T12:03:20.023-08:00Χαμένες Σελίδες Σκονισμένων Ημερολογίων.6<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><strong><em>Επιτέλους η πολυ αναμενόμενη εκδρομή στην Αράχωβα έγινε.<br />
Χιονοπόλεμος,φίλοι,κλαμπ,ποτό,μουσική και το χαμόγελο στα χείλη.<br />
Και όμως...κάτι λείπει.<br />
Η αίσθηση της χαράς είναι μονάχα μέχρι να μείνω μόνη.<br />
Λάθως.Μέχρι να αισθανθώ μόνη.<br />
Είναι σαν να έχεις ενα αντικείμενο μονο που είναι το μισο από αυτό που θα έπρεπε...<br />
Ένα ρολόι δίχως δείκτες.<br />
Ένα τρύπιο μπάλονι.<br />
Ένα μπουκάλι χωρίς καπάκι..</em></strong><br />
<strong><em>Έτσι αισθάνομαι πλεον.<br />
Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για έναν και μοναδικό άνθρωπο.<br />
Για να νιώσω καλά.<br />
Εγωιστικο..Αλλα έτσι είμαστε οι άνθρωποι.<br />
Έτσι είμαι και εγώ.<br />
Δεν περνάει λεπτό από την ζωή μου που να μην έχω αναρωτηθεί πως θα ήταν αν είμασταν μαζί.<br />
Αν μπορούσα να ξυπνήσω ένα πρωινό και να ξέρω πως θα τον δω σε 10/20/30 λεπτά.<br />
Γιατί κάποιος να έχει αυτό το προνόμιο?<br />
Γιατί αυτός το αξίζει ενώ εγώ όχι?<br />
Μερικές φορές νιώθω πως η ζωή αυτή δεν αξίζει..<br />
Να είσαι περιτριγυρισμένος από κόσμο και όμως να είσαι μόνος.<br />
Να έχεις τα πάντα και όμως να σου λείπει η αξία τους.<br />
Να φορας ένα χαμόγελο που κρέμετε από σάπιες κλωστές.<br />
Να ακούς συνεχώς πως η ζωή είναι δικιά σου και όμως να νιώθεις σαν μαριονέτα στα χέρια ενός μικρόυ παίδιου.<br />
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με ρυθμούς εξωφρενικά γρήγορους που κανείς δεν μπορεί να συμβαδησει με αυτούς.<br />
Και εσύ δεν είσαι εδώ.<br />
Δεν μπορείς να με βοηθησεις.<br />
Φοβάμαι.</em></strong></div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-63101941057015081592012-02-10T07:30:00.000-08:002012-02-10T07:32:07.762-08:00Χαμένες Σελίδες Σκονισμένων Ημερολογίων.5<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Το πρωί καθώς έψαχνα το τετράδιο της φυσικής..ανακάλυψα ένα παλιό μου "ημερολόγιο" <br />
Τίποτα το σπουδαίο,δεν είχα καν προλάβει να γράψω κάτι σημαντικό..<br />
Η μήπως είχα..?<br />
Ξεφύλλισα τις σελίδες όταν το βλέμμα μου έπιασε κάτι σημειώσεις.<br />
Έκατσα στο χαλί και παρόλο που θα αργούσα στο σχολείο , άνοιξα το τετράδιο και άρχισα να διαβάζω...<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;"><em><strong>Δευτέρα 22 Αυγούστου.</strong></em></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><em><strong>Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και το γράφω τώρα αυτό.<br />
Πραγματικά δεν υπάρχει κανένας απολύτος λόγος....<br />
Η μέρα μου ήταν κάτι παραπάνω από συνηθισμένη..<br />
Και όμως πλέον στην ζωή μου έχει προστεθεί ένα σημαντκό άτομο που της έχει δώσει χρώμα.<br />
Ποτέ δεν περίμενα πως όταν μιλάγαμε αδιάφορα στο φόρουμ,λίγες βδομάδες αργότερα θα περίμενα σαν τρελή με το κινητό στο χέρι να με πάρει τηλέφωνω ή να μου στείλει ένα μήνυμα,να μου δώσει λίγη προσοχή..<br />
Από τις πρώτες κι όλας μέρες, λάτρεψα τον χαρακτήρα του...<br />
Το χαζοχαρούμενο χαμόγελο στα χείλη μου δεν φεύγει στιγμή όταν μιλάμε στο τηλέφωνο..<br />
Και πιστεύω πως και αυτός περνάει καλά μαζί μου.<br />
Μάλιστα έχω την εντύπωση πως με συμπαθεί πολύ :)<br />
Όταν το είδα πραγματικά πίστευα πως κάποιος μου έκανε πλάκα.<br />
Δεν έχει κάποια εξωτική ομορφιά..δεν είναι από τα αγόρια που κάθε κορίτσι ανεξαίρετος θα πέθαινε για να τον έχει..αλλά είναι σίγουρα αγόρι για τον οποίο θα πέθαινα να έχω εγώ.<br />
Δεν ξέρω γιατί.<br />
Έχει άπλα κάτι που με τραβάει.<br />
Το θέμα τον χιλιομέτρων που μας χωρίζουν είναι ένα μικρο θέμα.<br />
Ίσως μεγάλο.Άλλα μπορώ να το παραμερίσω προς το παρόν και να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα βρεθούμε.<br />
Και κάθομαι και αναρωτιέμαι..<br />
Γιατί ο Θεός,αν στα αλήθεια υπάρχει μας βάζει αντιμέτωπους με τέτοιου είδους δοκιμασίες.?Για να δει αν μπορούμε να συνεχίσουμε?Να τις ξεπεράσουμε?Να μάθουμε και να βγούμε σοφότεροι μετά ?<br />
Και τι γίνεται αν δεν καταφέρουμε να τις περάσουμε?Αν αντι να βγούμε πιο δυνατοί ,βγούμε πιο ευάλωτοι από αυτό το διαστροφικο παιχνίδι.<br />
Γιατι η κατάληξη δεν θα είναι καλή, και η ιστορία μας δεν είναι παραμύθι.</strong></em><br />
<strong><em>Δεν θέλω να δω το τέλος.</em></strong><br />
<strong><em>Για την ακρίβεια φ</em></strong><strong><em>οβάμαι να δω το τελος, μα δεν μπορώ να κάνω κάτι.</em></strong><br />
<br />
Τελειώνοντας την ανάγνωση το μυαλό μου δεν ήθελε να επεξεργαστεί τίποτα.<br />
Αν γινόταν θα καθόμουν όλη μέρα σε εκείνο το σημείο στο χαλί και απλά θα έκλαιγα την μοίρα μου..Θα σκευτόμουν πόσο απαίσια είναι η ζωή και πόσο πολυ την μισώ..<br />
Αντι αυτου , σηκώθηκα,ντύθηκα και έφυγα για το σχολείο.<br />
Και να μην θες...<br />
Η ζωη συνεχίζετε..<br />
Εκτος και αν βρεις έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο να την σταματίσεις ;)</div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-30242045360039555732012-01-01T05:43:00.000-08:002012-01-28T14:50:37.344-08:00Χαμένες Σελίδες Σκονισμένων Ημερολογίων.4<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><em><span style="background-color: #93c47d;">Πρωτα απο ολα..<br />
Ευχομαι Υγεια,Χαρα,Ευτηχια και οτι αλλο επιθυμητε..<br />
Να'στε παντα χαρουμενοι οτι και αν γινει,γιατι η ζωη ειναι μικρη.<br />
Ευτυχισμενo το 2012. :)</span></em></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><em>Και καπου εδω ξεκινανε οι δικες μου σκεψεις και τα δικα μου συναισθηματα.<br />
Μπηκε η νεα χρονια.<br />
Ολα ειναι καλα.<br />
Το αγορι των ονειρων μου,ο τυπος που πιστευα πως ποτε δεν θα βρω ερχεται σε 2 μερες.<br />
Ειμαι καλα στην υγεια μου,το ιδιο και οι ανθρωποι για τους οποιους νοιαζομαι.<br />
Εχω ολα οσα θελω ή και παραπανω.<br />
Και ομως.Κατι παει στραβα.<br />
Κατι παει τελειος(!) στραβα.</em></div><em>Δεν ξερω τι ειναι αυτο.<br />
Το πρωι ξυπνησα χαρουμενη.<br />
Η σκεψη του οτι εκανε πιρσινγκ και μου το κρατουσε κρυφο για εκπληξη δεν φευγει στιγμη απο το μυαλο μου.<br />
Για την ακριβεια αυτος δεν φευγει ποτε απο το μυαλο μου,εστω για να κρυφτει στο σκοτεινο μερος του ζοφερου κοσμου μου.</em><br />
<em>Και εδω ειναι που την παταω ασχημα.<br />
Ειναι λιγακι ασχημο,ολα οσα εχεις ονειρευτει να το βρισκεις σε ενα ατομο και αν και απο την αρχει ξερεις οτι η ιστορια θα εχει ασχημη καταληξη, αυτο ειναι το μονο σιγουρο,εσυ ομως συνεχιζεις να υφαινεις τους ηρωες και τα γεγονοτα σε ενα ανατριχιαστικα ομορφο ιστο.</em><br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><em>Το αστειο της υποθεσεις ειναι πως μου λεει που και ππου το απλο: Ελπιζω να ειμαστε παντα μαζι..τωρα μαζι,αυριο σαν φιλοι.</em></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><em>ΠΩΣ μπορω να του πω πως δεν μπορω να γινω φιλη του?<br />
ΠΩΣ μπορω να του πω πως θα ζηλευω ακομα και την σκια του?<br />
Πως...?</em></div><em>Δυο φιλοι να ερωτευτουν? Φυσικα και γινετε..<br />
Αλλα δυο ανθρωποι που καποτε ηταν ερωτευμενοι να μεινουν φιλοι..? Ποτε.<br />
Τουλαχιστον οχι στην δικια μας διασταση.</em><br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><em>Πριν λιγο καιρο ειχαμε μια πολυ ωραια συζητηση.<br />
Πανω στην κουβεντα μου ειπε πως μπορει να βρει κοπελα.<br />
Του ειπα να το κανει.Του το ειπα πολλες φορες.<br />
Δεν μπορει να καταλαβει πως τωρα γινεται χειροτερο και πως οσο πιο πολυ εξελισετε η ιστορια,τοσο περισσοτερο θα μας πονεσει.<br />
Θα με πονεσει.<br />
Ειναι προτιμωτερο να πονεσω τωρα και "αυριο" να το εχω αποδεχτει πλεον μιας και θα ζουμε σε διαφορετικα μερη.<br />
Αλλα τωρα..?<br />
Τωρα με καταστρεφει.<br />
Χωρις κανεναν κοπο.<br />
Χωρις καν να το ξερει.<br />
Αυτο λοιπον ειναι η αγαπη?</em></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><em>Απολαμβανεις την καταστροφη σου χαμογελωντας γλυκα και ευχεσαι για περισσοτερο..?<br />
Ωωω ναι....<br />
Ειναι η τελευταια φορα.<br />
Αληθεια.<br />
Τερμα αυτα πλεον για μενα.<br />
Τελειωνω αυτο και κοβω καθε τετοια επαφη.<br />
Αλλα για ποσο αραγε...?</em></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><em>Sometimes I feel I've got to run away,<br />
I've got to get away<br />
from the pain that you drive in the heart of me.<br />
The love we share <br />
seems to go nowhere. <br />
I've lost my lights. <br />
I toss and turn; I can't sleep at night </em><br />
<br />
<br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><em>Once I ran to you. (I ran) <br />
Now I'll run from you. <br />
This tainted love you've given;<br />
I give you all a boy could give you. <br />
Take my tears and that's not nearly all.<br />
Tainted love.<br />
Tainted love.</em></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><em>Now I know I've got to run away.<br />
I've got to get away. <br />
You don't really want any more from me.<br />
To make things right, <br />
you need someone to hold you tight. <br />
You think love is to pray, <br />
but I'm sorry I don't pray that way.</em><br />
<br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><em>Once I ran to you. (I ran) </em><em><br />
Now I'll run from you. <br />
This tainted love you've given; <br />
I give you all a girl could give you. <br />
Take my tears and that's not nearly all.<br />
Tainted love.<br />
Tainted love.</em></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><em>Don't touch me please, <br />
I cannot stand the way you tease. <br />
I love you though you hurt me, so <br />
now I'm going to pack my things and go.<br />
Touch me baby; tainted love. <br />
Touch me baby; tainted love.<br />
Touch me baby; tainted love. <br />
*Touch me baby; tainted love.*</em></div><div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/gW2HX1pdIGc?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div></div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-90287514907026366982011-11-21T23:53:00.000-08:002011-11-22T03:32:24.108-08:00Χαμένες Σελίδες Σκονισμένων Ημερόλογίων.3<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><em><strong>Ειλικρινά αυτή η εναλλαγή του ζεστού και του κρύου νερού...θεωρούνταν πως ήταν μια πολύ χαλαρωτική διαδικασία...<br />
Μα δεν νομίζω να ισχύει το ίδιο όταν αντι για νερό...Έχεις συναισθήματα...<br />
Από την "ζέστη" στον "πάγο" ...<br />
Με τα συναισθήματα δεν παίζεις ποτέ...Γιατί πολλές φορές...είσαι εσύ αυτός που στο τέλος καταλήγεις ανήμπορος να διορθώσεις το έργο σου..<br />
Μα νομίζω πως αυτή η εναλλαγή ίσως κάνει καλό....Δεν θεωρώ πως τον έχω δεδομένο...όπως είπε και αυτός...<br />
Άλλα είναι στα αλήθεια έτσι?Η απλά θέλω να αισθανθώ καλύτερα?<br />
Ίσως πάλι να μην θέλω να ακούσω ξανά πόσο ανώμαλο είναι αυτό το σενάριο..<br />
Πόσόοτρελό είναι να σαρεσει να ακούς γλυκόλογα και την επόμενη στιγμή για κάποιαν άλλη,που σύντομα Ίσως να έχει αυτό που εσύ αγαπάς....<br />
Τι είναι η αγάπη?<br />
Κανένας ορισμός δεν μπορεί να αποδώσει ακριβώς την σημασία και το νόημα αυτής της λέξεις...<br />
Γιατί πολύ άπλα,δεν έχει για όλους την ίδια έννοια..<br />
Μπορώ να πω με σιγουριά πως αγάπησα δυο φορές στην τόσο μικρή ζωή μου..<br />
Την μια ήταν ο Δ.....Ήταν κάτι σαν αφετηρία για μένα....ήμουν μικρή τότε άλλα αυτό δεν σημαίνει πως δεν τον αγάπησα.Και ακόμα τον αγαπω κατα καποιον δικο μου τροπο...Και σιγουρα τον ευχαριστω για ολα οσα μοιραστικαμε και με διδαξαι....<br />
Μα πανω απο ολα..θυμαμαι ενα πραγμα που μου εμαθε με εναν οχι και τοσο ομορφο τροπο..αλλα σιγουρα τον πιο ουσιωδη..<br />
Το να αγαπας...σε κανει ευαλωτο.<br />
Και δεν θα το ξεχασω ποτε.<br />
Και με διαφορες αλλες μικροφασεις ... εφτασε το καλοκαιρι που μας περασε...<br />
Και το ενα εφερε το αλλο...και βρεθηκα να κραταω μια καρδια στα χερια που δυστηχως αν δεν παραμεινω τεντωμενη για να μπορω να την κραταω ,θα πεσει...<br />
Και προτιμω να υποστω οτιδηποτε αλλο...Απο το να δω αυτην την καρδια εστω και με ενα μικροσκοπικο,που ουτε με το ματι δεν φενεται καλα καλα,ραγισμα...<br />
Χιλιες φορες να σπασει η δικια μου.<br />
Ειναι προτιμοτερο..<br />
Αυτα τα δυο ατομα...Αν και τελειος διαφορετικα μεταξυ τους...<br />
Εχουν ενα κοινο...και τα δυο εφαρμοζουν το σκοτσεζικο ντους..<br />
Και επιστρεφω στο γεγονος πως ισως ...Λεω ισως,γιατι στα αληθεια δν ξερω αν θα μαθω ποτε...Ισως να το απολαμβανω αυτο το σκοτσεζικο ντουζ..<br />
Ισως να μαρεσει που πρεπει καθε μερα να σιγουρευω πως εχω ακομα τα πολυτιμα κλειδια που αντιστοιχουν στην κλειδαρια της τοσο ομορφη για μενα καρδιας του και πως ειναι καλα φυλαγμενα.<br />
Μακαρι να μπορουσα να πω πως ολο αυτο θα οδηγησει καπου..<br />
Μα το βραδυ τα ονειρα της μερα μετατρεπονται σε εφιαλτες και δεν μενει τιποτα πια στο οποιο να ελπιζω.<br />
Αν υπηρχε ποτε κατι.<br />
Υπαρχει μαλιστα ενα συγκεκριμενο ονειρο που εχω δει καπου στις 3 φορες..ομως δεν το ειπα πουθενα..δεν ειμαι σιγουρη πως θα επρεπε καν να το αναφερω εδω...<br />
Το ονειρο ξεκιναει με εμενα,τον υπεροχο κολλητο μου Ν που παρα τα ελλατωματα του..συνεχιζω να αγαπω και τον Σ (με τον οποιο κρατιωμαστε χερι χερι)......να περπαταμε μπροστα απο ενα μεγαλο κτιριο που λογικα (Υπαρχει ακομα αυτη η λεξη στο λεξηλογιο μου?) ειναι η Σχολη Βιολογιας Θεσσαλονικης...στην οποια τόσο πολυ θελω να μπω.....Εγω και ο Σ κραταμε βιβλια στο ελευθερο χερι μας...η κατι τετοιο...και καταλαβενω πως ο Ν είναι απλα περαστικος...Περπαταμε αναμεσα σε δεντρα ενω ο ηλιος δυει...Κατευθηνομαστε προς το λευκο πυργο..Καθε φορα παιζει και απο ενα περιεργο σιγανο τραγουδι.....ποτε ομως δεν μπορω να προσδιορισω ποιο στο διαλο ειναι...<br />
Και πανω που φτανουμε....πανω που βλεπουμε τον ηλιο να δυει...τοσο ομορφα..τοσο γαληνια....<br />
Βλεπω τα παντα ενα ενα να γκερεμιζονται...<br />
Ακριβως οπως στο Inception...<br />
Και ειμαι ανυμπορη να κανω το οτιδηποτε...<br />
Και καπως ετσι τελειωνει το τοσο ομορφο ονειρο...Που οπως ειπα....μετατρεπεται σε εφιαλτη...<br />
Δεν ξερω που θα καταληξει αυτο Σ..<br />
Και για να προλαβω τα χειρωτερα...σε παροτρυνω να κανεις πραγματα που μπορει τωρα να με "ενοχλουν" αλλα τουλαχιστον ξερω πως "σωζω" το μελλον μας...Αν υπαρχει κατι να σωθει απο το δικο μου...<br />
Ισσοροπω σε ενα τόσο λεπτο σχοινι...Που με την παραμικρη λαθως κινηση..Και τα παντα εχουν τελειωσει...<br />
Μα αλλωστε ολοι μας αυτο δεν κανουμε?<br />
Ισσορουπουμε σε ενα σχοινι που καποιος ονομασαι ζωη και προσπαθουμε να περασουμε στην απεναντη πλευρα,παρολο που ξερουμε οτι ειναι το τελος..</strong></em></div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-91146778091581773592011-11-08T13:50:00.000-08:002011-11-21T23:44:11.285-08:00Χαμένες σελίδες σκονισμένων ημερολογίων.2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Παντα υπαρχουν πραγματα στην ζωη μας για τα οποια αξιζει να παλεψουμε και θα το κανουμε....Οσο χαλια και να ειναι η ζωη μας...οσο αδυνατα και αν φενονται ολα....οσο τρελα κι αν θελουμε να "παραδοθουμε" υπαρχουν ατομα τα οποια αξιζουν να ζησουμε για αυτα.....Και ομως θελω τοσο πολυ να τα εξαφανισω τα ειδη διαλυμενα κομματια μου....Δεν θελω να παλεψω....Πραγματικα δεν θελω.<br />
Αθελα μου παρασυρθηκα σε ενα τοσο λαθως παιχνιδι...Υπαρχουν κανονες.Αλλα καθε φορα που αναγκαζομαι να τους διαβασω μου φενονται ολο και πιο αδικοι.Υπαρχουν τα πιονια,και δυστηχως το ταμπλο ειναι μεγαλο.<br />
Εχω βαρεθει πια να μετραω αποστασεις και να ζω με κουραλιασμενες ελπιδες.<br />
Δεν υπαρχουν ελπιδες και δεν θα επρεπε να υπαρχουν απο την αρχη.<br />
Τοσο κριμα.Ισως να ειναι καλυτερα που δεν μενουμε κοντα...<br />
Η εμφανηση μου δεν θα μου εδινε την ευκαιρια να με γνωρισεις στα αληθεια.Ειμαι τοσο σιγουρη για αυτο.<br />
Και ισως ετσι ειναι καλυτερα τα πραγματα.<br />
Ποσο ευχομαι να αλλαξουν...Τα νιωθω τοσο σωστα μα και τοσο λαθως..<br />
Δεν θα επρεπε να ειχε συμβει αυτο..Θα επρεπε να ησουν με μια κοπελα απο την Θεσσαλονικη...Καποια ομορφοτερη,εξυπνοτερη...που να μην ρωταει χαζα και αυτονοητα πραγματα...Καποια που θα σου ταιριαζει..<br />
Ο ερωτας δεν ηταν ποτε το φορτε μου και να σου τωρα ο Θεσσαλονικιος με την ομορφοτερη καρδια που ειχα την ευκαιρια να συναντησω........Καταστροφη?<br />
Ω ναι.....<br />
Το μονο που μπορω να αισθανθω ειναι μαυρα,πυκνο και ατελειωτο σκοταδι ......Μονο που αυτην την φορα δεν υπαρχει φλογα...δεν υπαρχει καν μια τοσο δα σπιθα..<br />
Ολα ειναι τελειωμενη υποθεση..<br />
Και αναρωτιεσαι γιατι συνεχιζω να σου μιλαω..?Γιατι συνεχιζω να παιζω το παιχνιδι?<br />
Ε λοιπον ειμαι εγωιστρια.....Μ'αρεσει να παιζω μεχρι το τελος....Και ακομα και αν ξερω πως θα χασω....Δεν προκειτε ποτε να παραδοθω....<br />
Η ιδια η ζωη ειναι ενα παιχνιδι.Και ή θα παιξω ,προσπαθωντας καθε μερα να επιβιωσω ή θα βγω μια και καλη απο το ταμπλο.</div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-39929086440924217322011-10-30T07:27:00.000-07:002011-11-25T15:35:41.751-08:002.Χαμένες σελίδες σκονισμένων ημερολογιών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><em>Πόσες φορές έχω καταρρεύσει λέγοντας πως μισώ τα πάντα..Πως δεν έχει μείνει τίποτα πια για το οποίο πρέπει να ελπίζω?Έχω βαρεθεί πια να ελπίζω...Άλλα τι είναι η Ζωή δίχως ελπίδα? Ποιο είναι το νόημα της Ζωής αν δεν ελπίζεις σε κάτι καλύτερο απ'αυτο που είδη έχεις?</em><br />
<em>Ε,λοιπόν δεν ξέρω..........</em><br />
<em>Όταν ξέρουμε πως η γη "ουρλιάζει" με αυτά που της κάνουμε....Και συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε να της κάνουμε.....Μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα "καθαρό" μέλλον για τα παιδιά μας?</em><br />
<em>Προσωπικά φοβάμαι να κάνω παιδιά....Να τους δώσω έναν τέτοιον κόσμο?Είναι σκέτη αυτοκτονία......</em><br />
<em>Και όμως συνεχίζω να μολύνω την γη δίχως σταματημό........Και ελπιζω πως ολα θα φτιαξουν...</em><br />
<em>Όταν βλέπεις τους πολιτικούς που εσύ ο ίδιος έχεις εκλέξει να σου ξεριζώνουν κάθε ελπίδα...</em><br />
<em>Και πάλι...συνεχίζεις να ελπίζεις πως όλα, με κάποιον μαγικό τρόπο..θα διορθωθούν!</em><br />
<em>Σωστά?</em><br />
<em>Όταν ξέρεις πως την επόμενη στιγμή μπορεί να είσαι νεκρός...Σταματάς να ελπίζεις πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί?Όχι σε εσένα?Ναι καλά..</em><br />
<em>Μια λάθος κίνηση,και όλα έχουν τελειώσει.</em><br />
<em>Και ναι...συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως όλα καλά θα πάνε...</em><br />
<em>Όταν είσαι ερωτευμένη/ος........και ξέρεις πως οι πιθανότητες να σε ερωτευτεί και αυτός/η είναι τοοοοοοοσες λίγες...συνεχίζεις να πιστεύεις σωστά?</em><br />
<em>Λοιπόν.....εγώ φοβάμαι να ελπίζω...Για την ακριβια φοβάμαι την πτωση που θα ακολουθησει...</em><br />
<em>Όταν η πιθανότητες μου είναι 1 προς 1000.....πρέπει να συνεχίζω να ελπίζω?Και όμως ασυνηδητα...το κάνω!</em><br />
<em>Αυτό δεν κάνουν όλοι αλλωστε?Αγοράζουν ένα λαχειο και ελπίζουν πως θα είναι οι τυχεροί ανάμεσα σε τόσους άλλους!....Αλλά και αν χάσουν.....Δν χάθηκε ο κόσμος..Θα το πετάξουν και θα πάνε να αγοράσουν ενα καινούργιο...Ω ναι...μακάρι ο έρωτας να ήταν κάτι τόσο απλό...Αγοράζεις-βλέπεις αν κέρδισες-έχασες?-τσαλακώνεις το χαρτάκι -το πετάς...Κέρδισες?-το κρατάς μέχρι να λήξει.....Μόνο που για μένα ο Σ. δεν είναι ενα λαχείο.....</em><br />
<em>Είχα αρκετά αγόρια πριν....όχι από έναν κάθε βδομάδα...αλλά είχα...και είχα κολλήσει με άλλους τόσους....Και τους θυμάμαι όλους όπως και τα συναισθήματα που είχα για αυτούς.......</em><br />
<em>....Ισως φταίει το οτι μεγάλωσα λιγάκι..Και έστω και λίγο...ορίμασα,ίσως πάλι αυτή η γλυκιά απόσταση που με κάνει να παραμιλάω μόνη μου,να χάνομαι στον κόσμο του τις ώρες που έχουμε την βαρετή κυ.Π και όλες τις άλλες ώρες της ημέρας και της νύχτας,να είναι αυτή που το προκαλεί αυτό..η έλλειψη επαφης.......Ίσως πάλι έχει να κάνει το οτι πραγματικά πιστευω πως αξίζεις Σ...</em><br />
<em>Όμως όλες οι πιθανοτητές μου, μου φένονται να είναι έλαχιστες..........Όταν ο άλλος μπορεί να είναι δίπλα σου....Και το κάνει.....Όταν απλά ξέρω πως δεν έχω τίποτα που μπορεί να σε κρατήσει "κοντά" μου τότε να συνεχίζω να ελπίζω?</em><br />
<em>Ας μην κοροιδευόμαστε.....Δεν είμαι έξυπνη....το τονίζω έξυπνη.....όχι απλά να καταλαβένω τι γίνετε αλλα Έξυπνη....δεν είμαι όμορφη ύυτε κατα διάννοια.....Είμαστε τόσο μα τόσο αντίθετοι.....Τόσο Τελειός....:/</em><br />
<em>Και όμως βαθυά μέσα μου συνεχίζω να ελπιζω πως αυτό που υπάρχει μεταξύ μας είναι αρκετά δυνατό..παρά την απόσταση..παρά τις διαφορές μας........</em><br />
<em>Γιατι έτσι είναι η φύση του ανθρώπου...Ότι και να γίνει....ότι και να περάσουμε....Όπου και αν βρισκόμαστε...Συνεχίζουμε να πιστευουμε.....</em><br />
<em>Η φλόγα της Ελπίδας δεν σβήνει ποτέ...παρα μόνο εαν είσαι νεκρός...</em><br />
<em>Και μιας και είμαι ακόμα ζωντανή.....</em><br />
<em>Συνεχίζω να πιστευω σε ενα καλύτερο αύριο....Σε εναν καθαρό πλανήτη....με μια σωστή κυβέρνηση..να μου κρατάς το χερι..και επιτελους να ζω το ονειρό μου....</em><br />
<br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Even when the thunder and storm begins</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">I'll be standing stong like a tree in the wind</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Nothing is gonna move this mountain or change my direction</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">I'm falling off the sky and I'm all alone</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">The courage that's inside is gonna break my fall</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Nothing is gonna dim my light within</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">But if I keep going on it will never be impossible</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Not today.</span></strong></em><br />
<em><br />
<strong><span style="color: #a64d79;"></span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Cause I got something to believe in</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">As long as I'm breathing</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">There is not a limit to what I can dream</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Cause I got something to believe in</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Mission to keep climbing</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Nothing else can stop me if I just believe</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">And I believe in me.</span></strong></em><br />
<div style="border: currentColor;"><em><strong><span style="color: #a64d79;">Even when the world tries to pull me down</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Tell me that I can't... try to turn me around</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">I wont let them put my fire out</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">But if I keep going on it will never be impossible</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Not today</span></strong></em><br />
<em><br />
<strong><span style="color: #a64d79;"></span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Cause I got something to believe in</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">As long as I'm breathing</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">There is not a limit to what I can dream</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Cause I got something to believe in</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Mission to keep climbing</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Nothing else can stop me if I just believe</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">And I believe in me</span></strong></em><br />
<em><br />
<strong><span style="color: #a64d79;"></span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">I can do it all, open every door</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Turn unthinkable to reality</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">You see I can do it all and more</span></strong></em><br />
<em><br />
<strong><span style="color: #a64d79;"></span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Believing as long as I'm breathing</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">There is no limit to what I can dream</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Believing mission to keep climbing</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">Nothing else can stop me if I just believe</span></strong></em><br />
<em><strong><span style="color: #a64d79;">And I believe in me.</span></strong></em></div><div class="separator" style="border: currentColor; clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/QxfNDVj191A?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div></div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-13898570893355156702011-10-13T15:29:00.000-07:002012-04-28T12:56:31.334-07:00Χαμένες σελίδες σκονισμένων ημερολογίων..<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<em> Σήμερα για άλλη μια φόρα, κατάλαβα πόσο αχάριστοι είναι οι άνθρωποι.Έχουν κάτι καλό,κάτι αρκετά καλό και όμως θέλουν τα καλύτερο.Για παράδειγμα έχουν ένα μηχάνημα που μπορεί να πλένει, να στεγνώνει,να σκουπίζει και όμως θέλουν να κάνουν ακόμα περισσότερα.Έτσι το υπερφωρτόνουν...Όμως το μηχάνημα δεν θα αντέξει το βάρος των άλλων εξαρτημάτων και πολύ απλά το μόνο που θα απομείνει θα είναι ένα μάτσο σίδερα,ελατήρια και γρανάζια.Και για να ξανά φτιαχτεί όπως πριν, αν ποτέ καταφέρει να ξανα φτιαχτει θα χρειαστεί πολύ προσπάθεια και κόπος , που αν φρόντιζε να μεταχειρίζεται το μηχάνημα καλύτερα και να το "εκτιμά" για αυτά που μπορεί να κάνει, δεν θα χρειαζόταν.<br />
Μόνο που αυτό ήταν ένα παράδειγμα. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μηχάνημα.Ένας άνθρωπος μπορεί να φθαρεί πολύ πιο εύκολα από ένα μηχάνημα.<br />
Ειλικρινά αναρωτιέμαι τι θα έκανε αν είχε μια κόρη λιγότερο έξυπνη,που δηλαδή ένταξη δεν είμαι κάτι ιδιαίτερο άλλα είμαι καλή.Έστω και λίγο.Τι θα έκανε αν είχε κάποιαν άλλη, η οποία θα είχε κάποια σοβαρή αρρώστια ή κάποια δυσλειτουργία?Σε εκείνη την περίπτωση τι θα έκανε?Θα την έδιωχνε?Θα την αγνοούσε παντελώς?</em><br />
<em> Δεν ξερώ.Το μόνο που ξέρω είναι τι γίνετε με έμενα.Ναι θα μπορούσα να ειναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρεπει να καθομαι και να ακουω καθημερινα το πόσο αχρηστος είναι ο πατερας μου και το πόσο του μοιαζω.Οτι δεν είμαι σε τιποτα καλή,οτι δεν βοηθαω σε τιποτα,οτι παντα χειρότερα τα κανω τα πράγματα ....οτι.......οτι.....<br />
Εγω φταιω που είμαι στην 1η Λυκειου και πρεπει να βγαλω καλό βαθμο γιατι αλλιως "Ξεχνα το Λυκειο" Ναι ,είναι λογια δικα της. Και εκτος αυτου πεφτω πανω στην αλλαγη του συστηματος.<br />
Εγω φταιω που φετος αντι να δωσω τον Μαιο αγγλικα δινω τον Δεκεμβρη και καθε μερα εχω να κανω 10 ασκησεις μονο στα αγγλικα?<br />
Και όμως πρεπει να κραταω εγω το σπιτι,πρεπει να φροντιζω το ένα και το αλλο....<br />
Εγω φταιω που ετυχε να ερωτευτω την λαθως περιοδο ενα αγορι που ειναι υπερβολικα καλος,υπερβολικος τελειος,τοσο που μερικες φορες φορες ποναει και ετυχε να μενει στην Θεσσαλονικη.Και αν και σε μερικους φαινεμα ασημαντο για μενα δεν ειναι.Ειναι πλεον ενα κομματι μου.Εσυ μπορεις να εισαι στα αληθεια ευτηχισμενος εαν ενα κομματι σου λειπει?<br />
Ο κ,Π, ο καθηγητης των θρησκευτικων ,ανεφερε πως οταν καποιος ανθρωπος με τον οποιο εχεις συχνη επαφη ειναι νευρικως ή θυμωμενος, σου μεταδιδει την αρνητικη ενεργεια .Ποσο μαλλον αν ειναι η ιδια σου η μητερα και γινεται σε καθημερινη βαση....Το ξερω πως δεν ειναι απλα μια θεωρεια.<br />
Καθε μερα γινομαι πιο μουντη,πιο νευρικη,πιο ιδιοτροπη και εχω αρχισει να το καταλαβενω και εγω.Δεν θελω να απομακρινω τα λιγα ατομα τα οποια συνεχιζουν για καποιον αγνωστο λογο να κάνουν παρεα μαζι μου ...Παντως εγω δεν θα εκανα ......</em><br />
<br />
<br />
<em><strong><span style="color: red; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Ειμαστε αυτό που ειμαστε...Και θα κάνουμε αυτό που ειμαστε προορισμενοι να κάνουμε..Τιποτα λιγότερο..Τιποτα περισσοτερο..</span></strong></em></div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-84430143799470635522011-10-03T12:35:00.000-07:002012-04-28T12:55:07.761-07:00Τιποτα το ιδιαιτερο.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η βροχη δυναμωνει καθως περπαταω στον ερημο δρομο.Ο ηχος της ειναι απο τις πιο ομορφες μουσικες που εχω ακουσει ποτε.Τα λεπτα κλαδια των δεντρων χορευουν στον ρυθμο του αερα κανοντας με να θελω να χορεψω και εγω.Νιωθω τα παντα να προσπαθουν να μιλησουν,να φωναξουν πως ειναι ζωντανα.Εγω ειμαι ζωντανη.Δεν κρυβω το χαμογελο μου,γιατι ακομα και να το ηθελα,δεν μπορω.Ακομα σφιγγω στα χερια μου το γραμμα του,και ακομα και αυτο το νιωθω να εχει παλμο.Φοβαμαι να το αφησω απο τα χερια μου μην τυχον και το μελανι ξεθωριασει και δεν μεινει τιποτα περα απο ενα αψυχο χαρτι.Συνεχιζω να κατευθηνομαι προς το παρκο,προς το παγκακι στο οποιο υποσχεθηκε να με περιμενει.Αρχιζω να σιγο τραγουδαω ενα τραγουδι των ΗΙΜ που κατα καποιον περιεργο τροπο αρμονιζετε τελεια με τον ρυθμο της βροχης και δημιουργητε μια περιεργη διασκευη του τραγουδιου.Βλεπω το παγκακι αλλα ειναι αδειο.Προς στιγμην το χαμογελο μου παγωνει,τα λογια μπερδευονται,η βροχη σταματαει.Ο κοσμος νεκρωνει.Καθομαι στο κρυο παγκακι και περιμενω.Και περιμενω.Ανοιγω το γραμμα και ξαναδιαβαζω τις λεξεις.Μονο που τς εχω διαβασει τοσες πολλες φορες που τς θυμαμαι απ'εξω πια.<br />
<em>Ειμαι ερωτευμενος μαζι σου..<br />
Ερωτευμενος...Μαζι σου...</em><br />
Μου ειναι τοσο δυσκολο να βαλω αυτες τις τρεις λεξεις σε μια μονο προταση.Η βροχη δυναμωνει κι αλλο.<br />
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><em>Και εγω...εδω και 2 χρονια..</em></span><br />
Η ωρα μοιαζει να μην κυλαει,μα οταν κοιταω το ρολοι συνιδητοποιω πως περιμενω 3 ωρες και ουτε λεπτο λιγοτερο.<br />
Ξανα κοιταω γυρο μου και συνιδητοποιω πως εχει αρχισει πια να νυχτωνει ασχημα,μα η βροχη δεν λεει να κοπασει.Δεν νιωθω το σωμα μου.Εχει μουδιασει απο την ακινησια.Ενα σωστο σακι με κοκαλα,οπως θα ελεγε ο Κινγκ.Βαρυ,ασηκοτο.<br />
Και ομως δεν θελω να φυγω γιατι ειπε πως θα ερθει.Το ειπε!<br />
Και ετσι περιμενω κι αλλο.<br />
Και αλλο.<br />
Δεν προκειτε να ερθει και ομως δεν θελω να το παραδεχτω.<br />
Κρυωνω,ποναω,πειναω,και δν αισθανομαι τιποτα αλλο περα απο κουρασει.<br />
Και ομως ειμαι ακομα εδω και περιμενω.<br />
Η ωρα ειναι πια δωδεκα και τεταρτο.Τωρα πιστευω πια πως δεν θα ερθει.Ισως κατι να του ετυχε.Λεω και αφηνω τον εαυτο μου να σταματισει σε αυτην την ιδεα και να φρακαρει εκει των ιρμο των σκεψεων μου.<br />
Γυρναω σπιτι και δν κανω καν τον κοπο να βγαλω τα βρεγμανα ρουχα.Ξαπλωνω στο κρεβατι και μενω να κοιταω εξω απο το παραθυρο τον ουρανο σφιγγοντας ακομα το γραμμα στο χερι μου.<br />
~~~~~~~Παραληλα~~~~~~~<br />
Σπιτι,μαζεμενει μια παρεα αγοριων και κοριτσιων,χαχανιζουν εντονα.<br />
"Την χαζη!Μα ποσο ανεγκεφαλη πρεπει να ειναι για να το χαψει αυτο?"Η κοπελα γελαει ιστερικα χαχανιζοντας τρελα.<br />
"Μα βγηκε μεσα στην βροχη για να συναντηση το αγορι των ονειρων της!Χχαχαχαχαχα παιδια ειναι τρελη για δεσιμο!!"<br />
Και η συζητηση συνεχιζετε ετσι για αρκετη ωρα.<br />
<br />
Μονο που κανεις δεν ειχε τα κοτσια να γελασει στην κηδεια μου.Ωω ναι.Κανενας τους.Η πνευμονια που κολλησα εκεινη την ημερα ηταν κατι που το ανοσοποιητικο μου πολυ απλα δεν μπορουσε να αντιμετοπισει με τιποτα.<br />
Ολοι δακρυσαν αλλα κανενας δεν εκλαψε.Κανενας που να ηταν παρον.<br />
Αργα συνιδητοποιησα πως δεν περιμενα αδικα εχτες.<br />
Πως αυτος που περιμενα με συναντουσε καθε βραδυ στα ονειρα του.<br />
Πως ηταν παντοτε εκει, παρολου που δεν μπορουσα να το καταλαβω.<br />
Και ηταν αυτος που εκλαψε περισσοτερο απο ολους.</div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-70369097838043328042011-07-19T14:27:00.000-07:002011-10-03T12:42:54.190-07:003.Freak Academy<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">Κεφάλαιο 3<br />
<br />
Κατά τις δυο το βράδυ η παρέα μας χωρίστηκε και πήγαμε ο καθένας στο δωμάτιό του.<br />
Ο Ελ. Τζέυ προσφέρθηκε να με πάει στο δικό μου, αλλά αρνήθηκα ευγενικά.<br />
Τον αποχαιρέτισα και άρχισα να κατευθύνομαι προς τον Άγιο Αλεξάντερ.<br />
Δεν ήθελα να πάω να κοιμηθώ.<br />
Φοβόμουν μην ξαναδώ κάποιο όνειρο, μην ακούσω ξανά τη φωνή που είχε αρχίσει να με στοιχειώνει μέρα και νύχτα.<br />
Είχα φτάσει στο δωμάτιο μου αλλά δίστασα. Μπήκα γρήγορα μέσα και άρπαξα την πρώτη κουβέρτα που βρήκα. Βγήκα έξω κλειδώνοντας την πόρτα και προχώρησα προς το αγαπημένο μου μέρος. Εκεί όπου μπορούσα να κρυφτώ από τους πάντες και να απομονωθώ στον δικό μου κόσμο.<br />
Τα μεγάλα δέντρα δημιουργούσαν περίεργες σκιές, αλλά δεν έδινα σημασία. Προχώρησα πιο βαθιά ώσπου έφτασα στο μικρό λιβάδι. Άπλωσα την κουβέρτα και ξάπλωσα άνετα κάτω. <br />
Ένας ζωγράφος είχε τινάξει το πινέλο του με την ασημένια μπογιά και είχε σκορπίσει χιλιάδες μικρές τελείες στο απέραντο μπλε του ουρανού.<br />
Κοιτούσα τον ουρανό και άφησα τον εαυτό μου να χαλαρώσει. Το μεγάλο μισοφέγγαρο κρεμόταν βαρύ από πάνω μου, αλλά παρέμενε τρομακτικά όμορφο.<br />
Θυμήθηκα ένα τραγούδι και άρχισα να το τραγουδώ: «Δεν είναι ο κόσμος σου αυτός, είναι διαφορετικός σου είχα πει μια νύχτια θυμάμαι. Πως ό,τι φαίνετε είναι αλλιώς και ό,τι φτιάχνεις, ο ουρανός με βροχή με φωτιά… Φοβάμαι…»<br />
Μια φωνή τραγουδούσε τους στίχους μαζί μου. Δεν ήμουν μονή. Πετάχτηκα γρήγορα επάνω και κοίταξα γύρω μου.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Verdana", "sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;"></span></em></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: x-small;"><br />
<em> </em></span><br />
<em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">«Δεν πρόκειται να σου κάνω κακό! Ηρέμισε», είπε η σκοτεινή φιγούρα που στεκόταν λίγα μετρά μακριά μου.<br />
Με πλησίασε και ετοιμάστηκα για όλα.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Verdana", "sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;"></span></em></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
<em> </em><br />
<em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">«Είμαι ο Άλεξ » είπε και κατέβασε την κουκούλα του τζάκετ του.<br />
Και εκεί ήταν που έμεινα να κοιτώ σαν κάποιος να είχε παγώσει τον χρόνο.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Verdana", "sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;"></span></em></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
<em> </em><br />
<em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">«Ξύπνα! Θα σε περάσει για βλίτο» μια φωνούλα μέσα μου χτυπιόταν να ακουστεί.<br />
Του έδωσα το χέρι μου και συστήθηκα.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Verdana", "sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;"></span></em></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">«Άβερη. Καινούργιος;»ρώτησα.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Verdana", "sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;"></span></em></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
<em> </em><br />
<em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">«Ναι!» είπε. «Μπορώ να κάτσω μαζί σου;»</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Verdana", "sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;"></span></em></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">«Εντάξει», είπα και έκατσα στην κουβέρτα.<br />
Έκατσε διπλά μου και κοίταξε τον ουρανό, δίνοντας μου την ευκαιρία να τον παρατηρήσω καλυτέρα.<br />
Μαύρα ατίθασα μαλλιά συνδυασμένα με έντονα μπλε μάτια και χλωμή επιδερμίδα.</span><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";"></span></em><br />
<em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">«Έχεις ωραία φωνή», είπε χωρίς να με κοιτάξει.</span><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";"></span></em></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">«Εεευχαριστώ!» είπα. Κοίταξα και εγώ το φεγγάρι. «Είναι το αγαπημένο μου τραγούδι ξέρεις», είπα σιγανά.<br />
Γύρισε απότομα προς την πλευρά μου. «Και μένα», είπε.<br />
Χαμογέλασα σφιγμένα. Δεν τον εμπιστευόμουν.</span><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";"></span></em><br />
<em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">«Λοιπόν;» ρώτησα. «Σε πιο σχολειό θα πας;»</span><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";"></span></em></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">«Δεν θα πάω», είπε. «Είμαι εικοσι ενoς»</span><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";"></span></em></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">«Μάλιστα» είπα.</span><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";"></span></em></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><em><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";">Έβγαλα το iPod μου και κοίταξα την ώρα. Κόντευε τέσσερις τα ξημερώματα</span><span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";"></span></em><br />
<span style="font-family: "Verdana", "sans-serif";"><em>«Χάρηκα που τα είπαμε, αλλά πρέπει να πηγαίνω», είπα και σηκώθηκα. «Μπορείς να κρατήσεις την κουβέρτα. Καλό ξημέρωμα». <br />
Άρχισα να περπατώ προς το δάσος , λίγο πριν τον ακούσω να σιγοτραγουδήσει: «… Πως ό,τι φάνετε είναι αλλιώς…»<br />
Έφτασα στο δωμάτιο μου και όπως έκλεισα την πόρτα γλίστρησα προς τα κάτω, πάνω της. Ένιωθα αδύναμη και μηδαμινή.<br />
Και εκείνη η βράδια ήταν που λύγισα. Έκλαψα για όλα τα πράγματα που κρατούσα μέσα μου. Για το ότι οι γονείς μου μισούσαν το ότι είμαι ένα φρικιό και ντρέπονταν για λογαριασμό μου. Για το ότι εγώ η ιδία με μισούσα που δεν μπόρεσα να είμαι απλά μια φυσιολογικοί κοπέλα με μια βαρετή ζωή. Για το ότι οι βαθμοί μου δεν ήταν καλοί. Για το ότι είμαι μονή, καταραμένη με την ικανότητα να προκαλώ παραισθήσεις τόσο δυνατές που μπορούσα να κάνω τον άλλον να με παρακαλάει να πεθάνει ή να τρελαθεί και να μην μπορεί να επιστρέψει ποτέ στο φυσιολογικό του εαυτό. Μισούσα τα πάντα. Σύρθηκα προς τα ντουλάπια και άνοιξα ένα. Έβγαλα από μέσα ένα μπουκάλι ρωσικής βότκας και κουλουριάστηκα σε μια γωνία αγκαλιά με το μόνο πράγμα που μπορεί να με κάνει να ξεχάσω, έστω και για λίγο.</em></span><span lang="EN-US" style="font-family: "Verdana", "sans-serif"; mso-ansi-language: EN-US;"></span></div></div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-37434755457456834652011-07-17T12:04:00.000-07:002011-07-17T12:04:49.080-07:002.Freak Academy<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Κεφάλαιο 2</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Άπλωσα τα χεριά μου και τον αγκάλιασα δυνατά .Όλα μας τα ρούχα βρίσκονται από ώρα στο πάτωμα σχηματίζοντας ένα μικρό σωρό .Δεν ξέρω που βρίσκομαι αλλά δεν με νοιάζει εκείνη την στιγμή .Φωνάζω δυνατά από ικανοποίηση καθώς τον νιώθω βαθειά μέσα μου να τελειώνει .Προσπαθούμε να βρούμε και οι δυο την ανάσα μας . Τα σώματα μας κολλημένα το ένα διπλά στο άλλο αλλά δεν μπορώ να αισθανθώ την ζεστασιά του .Προσπαθω να δω το πρόσωπο του μα το σκοτάδι είναι σύμμαχος του και με εμποδίζει να δω. Νιώθω τα χείλη του στο αυτί μου.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Η φωνή του απαλή και σιγανή.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Τρέχα »μου ψιθυρίζει.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Ακούω ένα ουρλιαχτό .Το δικό μου ουρλιαχτό .Γλιστρά απότομα και προσπαθώ να πιαστώ από κάτι ,αλλά δεν υπάρχει τίποτα .Ουρλιάζω ξανά αλλά δεν βγαίνει κανένας ήχος .Στάματα να αντιστεκομαι .Ειναι μάταιο .Είμαι ήδη νεκρή.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και κοιτάζω γύρω μου. Βρίσκομαι ακόμα στην βιβλιοθήκη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κουλουριασμένη στην πολυθρόνα. Το τζάκι είχε σβήσει από ώρα και η βροχή έχει<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σταματήσει πια .Στα αυτιά μου ακούγεται δυνατά το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Fallen</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Angels</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">των </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Black</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Veil</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Brides</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">.Διπλά μου η κυ .Σερ ,η βιβλιοθηκάριος με μια ανήσυχη έκφραση να διαγράφεται στα όμορφα χαρακτηριστικά της .Ανοιγοκλείνει τα χείλη της ξανά αλλά δεν ακούω τίποτα .Βγάζω τα ακουστικά και επιτέλους καταλαβαίνω τι λέει.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Σου συνιστώ να πας να ξαπλώσεις και να σταματήσεις να διαβάζεις τόσα πολλά βιβλια .»ειπε γλυκά και μου χαμογέλασε.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Τεντώθηκα και ένιωσα τις αρθρώσεις μου να τρίζουν.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Συγγνώμη κυ.Σερ .Δεν πρόκειται<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>να ξανά γινει .Πρεπει να συναντήσω την παρέα μου σε..» κοίταξα την ώρα .10 και 15. πετάχτηκα όρθια με αποτέλεσμα το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">IPod</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">και το βιβλίο να βρεθούν στο πάτωμα. «πριν από ένα τέταρτο» αναφώνησα και μάζεψα τα πράγματα από το πάτωμα .Έχωσα το βιβλίο στα χεριά της και έτρεξα προς την έξοδο.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Θα περάσω και αύριο!!Καληνύχτα σας» φώναξα πίσω μου καθώς έτρεχα στο διάδρομο .Βγήκα έξω από το κτίριο και συνέχισα να περπατώ προς τα διαμερίσματα του<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>διπλανού σχολειού , του Άγιου Πολ. </span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Καθώς περπατούσα το όνειρο ξανάρθε στο μυαλό μου .Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα αυτήν την φωνή .Κάθε λίγο και λιγάκι έβλεπα ένα περίεργο όνειρο που ήταν τόσο αληθινό που όταν ξυπνούσα δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι ήταν στα αλήθεια ένα όνειρο .Και πάντα μα πάντα ακούω αυτήν την φωνή. </span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Έφτασα <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>στο δωμάτιο της </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Jane</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">και χτύπησα δυνατά .Δυο δευτέρα αργότερα ο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">L</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">.</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Jay</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">μου άνοιξε την πόρτα .Πήγα να περάσω αλλά άπλωσε τα χεριά του και μου έκλεισε την είσοδο.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Λυπάμαι πολύ κυρία μου αλλά αργήσατε όπως ήταν αναμενόμενο «του έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα «και τώρα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πρέπει να πληρώσετε» είπε </span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Τύλιξε τα χεριά του γύρω μου και πλησίασε τα χείλη του στα δικά μου.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Μη» άρχισα να λέω και έβαλα τα χεριά μου στο στήθος του με σκοπό να <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τον σπρώξω .</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Τα χείλη του έπεσαν δυνατά πάνω στα δικά μου και τα χεριά μου σύρθηκαν πίσω από τον λαιμό του .Ενα πνιχτώ χαχανητό ακουστικέ και τραβήχτηκα μακριά του.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">H</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Jane</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">ακουμπούσε στην κορνίζα τις πόρτας μαζί με την Νελί και μας κοιτούσαν με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά .Μπήκαμε μάσα κάτσαμε στο σκούρο κόκκινο χαλι ,διπλα στον Γουιλ.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Πάντα λάτρευα το δωμάτιο της </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Jane</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> .Τους σκούρους κόκκινους τοίχους ,τα σκούρα μαύρα έπιπλα ,τα χιλιάδες κεριά που κάλυπταν κάθε επιφάνια του δωματιου .Τα πάντα ήταν συνδυασμένα μεταξύ τους.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Λοιπόν »ρωτησε η Νελη. «Τι λέτε να κάνουμε?»</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Και όπως πάντα εγώ θα σώσω τον κόσμο» αναφώνησε ο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Will</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> με ηγετικό υφος .Τον κοιτάξαμε όλοι και σκάσαμε ομαδικά στα γέλια.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Γελάτε ,γελάτε τιποτένια πλασματα. »συνεχισε το θεατρικό του λόγο. «Και δεν πρόκειται να σας αφήσω να παίξετε με το επιτραπέζιο μου.»</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Η Νελι σταμάτησε να γελάει.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Έχω μια παράκληση ,τότε» είπε δαγκώνοντας τα χείλη της ,κίνηση που έκανε συνήθως όταν προσπαθούσε να μην γελάσει. «Θέλω να δω πως θα καταφέρεις να παίξεις μονός σου ένα επιτραπέζιο για πολλά άτομα.»</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Will</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">έκανε πως δεν την άκουσε και έβαλε το επιτραπέζιο πάνω στο μικρό σκούρο ξύλινο τραπεζάκι , γύρω από το όποιο είχαμε μαζευτεί.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Μου το έστειλαν οι γονείς μου και μάλιστα είπαν πως θα το λατρέψουμε.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Ανοίξαμε το κουτί και μάσα βρήκαμε έξι πιόνια σε διαφορετικά χρώματα δυο ζάρια ,μια κλεψύδρα ,ένα ταμπλό ,τις οδηγίες και κάρτες .Πάνω από χίλιες.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Ανοίξαμε το ταμπλό και διαλέξαμε ο καθένας το πιόνι του. Πηρά τα οδηγίες και διάβασα δυνατά.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Διαχωρίστε τις κάρτες ανάλογα με το χρώμα τους σε 6 δεσμίδες και τοποθετήστε τες στο κέντρο του ταμπλό.»</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Περίμενα τα παιδιά να το κάνουν και συνέχισα:</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Τοποθετήστε τις κάρτες που περίσσεψαν ,αυτές με το κόκκινο Χ προς τα πάνω ,έξω από το ταμπλό .Τοποθετείτε τα πιόνια σας πάνω στο ταμπλό στο τετραγωνάκι που λέει αφετηρία και ρίχνεται τα ζάρια .Όποιον αριθμό τύχετε τόσα τετραγωνάκια προχωρήσετε στο ταμπλό .Το τετραγωνάκι που θα σταματήσετε θα έχει ένα χρώμα. Κάποιος θα πάρει την πάνω κάρτα του ιδίου χρώματος και θα διαβάσει την ερώτηση. Γυρίζετε την κλεψυδρών .Αν βρείτε την απάντηση πριν τελειώσει η κλεψύδρα τότε ρίχνει ο επόμενος τα ζάρια. Αν όχι τότε θα πάρετε την <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πάνω κάρτα από την δεσμίδα με τις κάρτες Χ και θα διαβάσετε δυνατά τι λέει..Το παιχνίδι μπορεί να συνεχιστεί προοριστούν. Για να τελειώσετε το παιχνίδι πείτε «Τέλος παιχνιδιού»</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Καλή διασκέδαση.»</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Δίπλωσα το χαρτί και το άφησα στο πλάι.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Ας αρχισουμε»ειπε ο Ελάτου και πηρέ τα ζάρια .Τα έριξε και προχώρησε στα τετραγωνάκια .Το χρώμα που έτυχε ήταν πράσινο.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Πηρά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>μια κάρτα από τις πράσινες και διάβασα</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Ποσά χιλιόμετρα είναι το Σινικό Τοίχος στην Κινά.?»</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Γύρισα την κλεψύδρα.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Έξι χιλιάδες εκατόν τριάντα .»είπε αβέβαιος.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Λάθος »είπα και του έδωσα γρήγορα μια κάρτα Χ .</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Για να μάθεις να ακούς όταν οι διπλά σου μέλανε ,τι θα έλεγες για ένα ζευγάρι μεγαλύτερα αυτιά ?»είπε.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Ένα μικρό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>σύννεφο πράσινης σκόνης κατευθύνθηκε προς το μέρος του <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και τον τύλιξε.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Είχαμε μείνει να κοιτάμε με το στόμα ανοιχτώ για μερικά δευτερόλεπτα .Το σύννεφο διαλύθηκε και από πίσω του εμφανίστηκε ο Ελ.Τζευ .</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Ξαφνικά βρέθηκα στο πάτωμα να γελώ υστερικά .</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Τα κάποτε μικρά αυτιά του Ελ.Τζευ είχαν μεταμορφωθεί σε τεραστία αυτιά χιμπατζή.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Μας κοιτούσε σαν να ήμασταν τρελοί και αυτό μας έκανε να γελάμε περισσότερο.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Μόλις συνειδητοποίησε <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ότι κάτι δεν πήγαινε καλά πετάχτηκε και έτρεξε στο μπάνιο.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Μια σειρά από βρισιές ακλούθησε καθώς ήρθε πάλι στο δωμάτιο γελώντας και αυτός με τον εαυτό του.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Έλα» του είπα .Ακομα σε βρισκω ομορφο !!»είπα καθώς προσπαθούσα να ηρεμίσω.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Τι λέτε ?συνεχίζουμε? » ρώτησα και έριξα τα ζάρια.</span></span></div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-67243822797798716862011-07-11T10:12:00.000-07:002011-07-11T10:40:44.086-07:001.Freak Academy<span style="font-family: Calibri; font-size: x-large;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="line-height: 115%;"><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Προλογος</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν οι φυσιολογικοί<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και οι μη-φυσιολογικοι .</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Οι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φυσιολογικοί είναι ,απλά φυσιολογικοι .Οι μη φυσιολογικοί από την άλλη έχουν κάποια χαρίσματα που γεννιούνται με αυτά και παθαίνουν με αυτά.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Δυστυχώς ή ευτυχώς εγώ γεννήθηκα με την ικανότητα να δημιουργώ παραισθήσεις. Και για αυτό το λόγο βρίσκομαι στην Ακαδημία του Άγιου Αλεξάντερ ή αλλιώς γνωστή ως </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Freak</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Academy</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 24pt; line-height: 115%;"></span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Κεφάλαιο 1</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Η βροχή μαστίγωνε δυνατά τα μεγάλα παράθυρα της βιβλιοθήκης , όμως κατά κάποιο τρόπο ο ήχος αυτός με έκανε να ήρεμο .Καθόμουν στην βιβλιοθήκη ,διπλά στο μεγάλο πέτρινο τζάκι με το ένα ακουστικό του </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">IPod</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">μου στο αυτί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και διάβαζα ένα βιβλίο για τις στρατηγικές στο σκάκι, όταν με την άκρη του ματιού μου είδα τον </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">L</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">. </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Jay</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">να πλησιάζει .Εβγαλα και το άλλο ακουστικό και τον κοίταξα.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Τι περίεργο να σε συναντήσω στην βιβλιοθήκη .Μα πραγματικά ξαφνιάζομαι »με ειρωνεύτηκε όπως έκανε πάντα όταν με έβρισκε στην βιβλιοθήκη .Έβγαλε τα μαλλιά του από το πρόσωπο του με μιαν άκρως ψωνίστηκη κίνηση και με κοίταξε.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Εσύ εδω?? »τον ρώτησα με ένα προσποιητό ύφος ξαφνιασμου. « Είχα την εντύπωση ότι σου απαγόρευσαν την είσοδο σε όλα τα μέρη που υπάρχει έστω και ένα βιβλιο .Την τελευταία φορά που ήρθες σε επαφή με ένα όλα τα εγκεφαλικά σου κύτταρα διαλυθήκαν» είπα και του έβγαλα την γλωσσά .</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Γέλασε και έκατσε στο βελούδινο μπράτσο της <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>πολυθρόνας μου .Έσκυψε από πάνω μου , στριμώχνοντας με για τα καλά στην πολυθρόνα .Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αγρίεψαν , τα μάτια του έγιναν πιο μαύρα και από πίσσα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ενώ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>το κοντομάνικο στενό μπλουζάκι του έτριξε καθώς οι μυείς του φούσκωναν .Πλησίασε τα χείλη του στο αυτί μου</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Μπου» ψιθύρισε με βαριά φωνή.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Προσπαθείς να με τρομάξεις ?» είπα και έσκασα στα γέλια .</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Από ότι φαίνεται μάταια »είπε και χαμογέλασε<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>παιχνιδιάρικα.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ναι, ο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Lincoln</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Junior</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">δεν είναι απλά ένα αγόρι που τρελαίνεται να ρίχνει κορίτσια και να παίζει </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">video</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">games</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Για την ακρίβεια <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>δεν έχει παίξει ποτέ ποδόσφαιρο.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Όταν ήταν 5 χρονών τα αγοράκια τις ηλικίας του μάθαιναν να πλακώνονται και να παίζουν διάφορα αγορίστικα παιχνίδια , ενώ εκείνος μάθαινε να ελέγχει την λυκίσια μορφή του και να κυνηγάει την τροφή του. Λυκίσια σωστά το ακούσατε.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Και αυτό επειδή ο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">L</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">. </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Jay</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">είναι λυκάνθρωπος και πηγαίνει στο διπλανό ‘σχολειό’ .Αλλα αυτό <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα σας τα εξηγήσω μια άλλη φορά πιο αναλυτικά.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">«Τα παιδιά έλεγαν να μαζευτούμε σήμερα στο δωμάτιο της </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Jane</span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">.Τι λες ?»ειπε .</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Οκ .Είμαι μέσα .Τι ώρα?»</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Κατά της 10.»</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Εντάξει ,θα είμαι εκεί»</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">«Μην ξεχαστείς » είπε και σηκώθηκε . «Τα λέμε εκεί» είπε κλείνοντας μου το μάτι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>και απομακρύνθηκε. </span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">Ξανά έβαλα τα ακουστικά του </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">IPod</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">μου και συνέχισα να διαβάζω το βιβλίο μου.</span></span></div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><br />
</div></span></div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-16394190780497743452011-05-01T04:34:00.000-07:002011-05-01T04:38:20.394-07:005.Τα παραμύθια δεν έχουν πάντα όμορφο τέλος.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
Κεφάλαιο 5ο<br />
<br />
Η Παρασκευή έφτασε γρηγορότερα από ότι συνήθως. Τώρα που δεν είχα και τις άλλες δυο να με ρεζιλεύουν σε καθημερινή βάση τα πράγματα στο σχολείο ήταν αρκετά πιο εύκολα.<br />
Κατά το βραδάκι αποφάσισα να βγω έξω και να πάω στο συνηθισμένο μου "στέκι", τόσο για τα σκεφτώ, όσο και για να πάρω την εβδομαδιαία "δόση" μου.<br />
Όμως όταν σκαρφάλωσα από την πίσω πόρτα του νεκροταφείου ,συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν μονή. Όσο μονή θα μπορούσα να είμαι σε ένα νεκροταφείο, γεμάτο αμίλητους "μάρτυρες" των πράξεων μου. Δυο φιγούρες περιτριγυρισμένες από σκιές στέκονταν και από τις κινήσεις των χεριών τους μπορούσα να καταλάβω πως τσακώνονταν. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να φύγω προτού με πάρουν είδηση όμως όταν πήγα να ξανασκαρφαλώσω στα κάγκελα κάτι με έκανε να διστάσω.<br />
"Τι κακό μπορώ να πάθω αν ακούσω λιγάκι τι λένε;" σκέφτηκα και πήγα να κρυφτώ πίσω από μια μεγάλη μαρμάρινη κρυπτή.<br />
<br />
"Στο ξαναλέω Άλεκ, δεν έχουμε άλλο χρόνο να την πάρουμε με το μαλακό!"<br />
"Κι εγώ σου λέω πως δεν μπορώ απλά να την απαγάγω και να την σύρω μαζί μου στους υπόλοιπους!"<br />
Ο Κρίστιαν αναστέναξε και όταν ξαναμίλησε ο τόνος της φωνής του ήταν πιο ήρεμος.<br />
"Έχεις δύο μέρες να την πείσεις να έρθει μαζί μας! Αλλιώς " είπε και ο τόνος στη φωνή του με έκανε να σφίξω την καμπαρντίνα μου ακόμα πιο σφιχτά στο σώμα μου. <br />
Ένα απαλό θρόισμα ακούστηκε και κατάλαβα πως ο Κρίστιαν είχε φύγει. <br />
Μου πήρε μερικά λεπτά να συνειδητοποιήσω πως μίλαγαν για μένα και μερικά δευτέρα για να πεταχτώ από την κρυψώνα μου και να τρέξω προς το μέρος του Άλεκ.<br />
"Περσεφόνη;" είπε και με κοίταξε ξαφνιασμένος.<br />
"Μήπως θες να μου πεις λιγάκι αναλυτικότερα γιατί σας είμαι τόσο χρήσιμη;"<br />
"Κοιτά, εγώ και ο αδερφός μου ψάχνουμε άτομα με ειδικές ικανότητες."<br />
"Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω ....."<br />
"Είσαι ένα είδος μάγισσας Περσεφόνη. Με μια σου σκέψη κατάφερες να στείλεις δυο κοπέλες στο νοσοκομείο με έναν θανατηφόρο ίο που δεν έχει θεραπεία!"<br />
"Εγώ δεν έκανα τίποτα Άλεκ! Δε φταίω εγώ που αυτές κόλλησαν τον ίο. Αλλά το άξιζαν! Είμαι σίγουρη ότι το άξιζαν!"<br />
"Ηρέμησε Περσεφόνη! Ναι, το άξιζαν, αλλά τώρα πια τιμωρήθηκαν!" άρχισε να λέει με μια πολύ ήρεμη φωνή, όμως πίσω της άκουγα το άγχος και το φόβο.<br />
Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ένα δυνατό αεράκι είχε σηκωθεί γύρω μας, κάνοντας τα κιτρινισμένα φύλλα να χορεύουν διπλά μας σε έναν δικό τους, μοναδικό χορό. Ένα δυνατό ρίγος με διαπέρασε και άρχισα να τρέμω.<br />
"Το κακό σε όλα αυτά ξέρεις ποιο είναι;" είπα στο τέλος. Με κοίταξε με περιέργεια, περιμένοντας να συνεχίσω. "Σε πιστεύω." η φωνή μου ακουγόταν ξένη στα ιδία μου τα αυτιά. <br />
Χαμογέλασε και με αγκάλιασε. <br />
"Και τι κάνετε με αυτά τα άτομα;"<br />
"Τα βοηθάμε να αναπτύξουν τα ταλέντα τους. Ταξιδεύουμε σε όλο τον κόσμο και βρίσκουμε κι αλλά τέτοια άτομα!"<br />
"Και ποιο είναι το τίμημα?" ρώτησα κοιτώντας τον κατευθείαν στα γκρίζα ματιά του.<br />
Χαμήλωσε το βλέμμα του και είπε με σιγανή φωνή: "Αν δεχτείς θα πρέπει να αφήσεις τους γονείς σου."<br />
"Και τι θα τους πω; Ότι φεύγω να ανακαλύψω τις δυνάμεις μου;"<br />
"Περσεφόνη..." είπε με ραγισμένη φωνή.<br />
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα το νόημα πίσω από τις λέξεις τους. "Θα νομίζουν ότι είμαι νεκρή" είπα περισσότερο στον εαυτό μου.<br />
"Λυπάμαι πολύ Περσεφόνη. Δε γίνεται αλλιώς! Σκέψου ποσά πράγματα θα μάθεις για σένα όμως. Θα βρεις κι αλλά άτομα σαν εσένα! Δεν θα χρειάζεται πια να νιώθεις μονή!" είπε και έπιασε το χέρι μου από τον καρπό. Ένιωσα τα σημάδια μου να καίνε κάτω από το άγγιγμα του.<br />
"Δώσε μου μια νύχτα και έλα να με βρεις αύριο στις δώδεκα το μεσημέρι. Θα σε περιμένω με την απάντηση."<br />
Δίχως άλλη κουβέντα, κατευθύνθηκα προς τα παλιά σιδερένια κάγκελα, παραμέρισα τον κισσό και σκαρφάλωσα.<br />
<br />
Η νύχτα της επιλογής ήταν τόσο γαλήνια και ήρεμη, ακριβώς αντίθετη με τα συναισθήματα που πολεμούσαν μέσα μου. Όλο το βραδύ προσπαθούσα να κάνω μια λίστα με τα υπέρ και τα κατά του να μείνω .<br />
Το μονό που κατάφερα ήταν να συνειδητοποιήσω τα χαράματα πια ότι η ζωή δεν είναι κάτι που μπορείς να διαχωρίσεις σε καλά και άσχημα πράγματα. Είναι πολύ περισσότερο από αυτό! Είναι αναμνήσεις, άλλοτε καλές που θες να θυμάσαι μια ζωή και άλλοτε άσχημες που όμως σε κάνουν πιο δυνατή.<br />
Οι θετοί μου γονείς ήταν ό,τι πιο κοντινό είχα σε οικογένεια και ακόμα και αν δεν ήταν τέλειοι, ήταν οι μονοί που μου είχαν απομείνει. Δεν μπορούσα να τους αφήσω έτσι ....<br />
<br />
Το πρωί έκανα κάτι που είχα πάψει να κάνω από τότε που ήμουν δώδεκα. Κατέβηκα στην κουζίνα και έκατσα να πάρω πρωινό μαζί τους.<br />
Στην αρχή αντάλλαξαν ξαφνιασμένες ματιές, αλλά αυτό ήταν μονό στην αρχή. Φάγαμε όλοι μαζί το πρωινό μας και σηκωθήκαν να φύγουν για τις δουλειές τους.<br />
Τους αποχαιρέτισα στην πόρτα και καθώς ήταν έτοιμοι να φύγουν, τους ψιθύρισα μια τόσο ισχυρή φράση που για χάρη της είχαν σκοτωθεί άνθρωποι και είχαν γίνει τρομεροί πόλεμοι: "Σας αγαπάω… το ξέρετε, έτσι;"<br />
"Φυσικά και το ξέρουμε γλυκιά μου" είπε η μαμά και με αποχαιρέτισε με ένα φιλί στο μέτωπο.<br />
Έκλεισα την πόρτα πίσω τους και ξέσπασα σε κλάματα. Πήγα στο σαλόνι και κοίταξα μια-μια τις οικογενειακές μας φωτογραφίες. Τελικά όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς μονό τότε συνειδητοποιείς πόσο πολύ θα σου λείψει και ποσό τον είχες ανάγκη.<br />
Κοίταξα το ρολόι που κρεμόταν στον μπεζ τοίχο του σαλονιού και ένα μελαγχολικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.<br />
Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και άνοιξα την μπαλκονόπορτα. Μια ριπή κρύου αέρα μπήκε ορμητικά, παρόλο που ο ήλιος έκανε παρέλαση στον ουρανό. <br />
Κάθισα στο κρεβάτι και περίμενα τον Άλεκ.<br />
Έκλεισα για μερικά δεύτερα τα ματιά μου και ένιωσα ένα σκούντημα στον ώμο μου.<br />
"Περσεφόνη;<br />
Ανακάθισα στο κρεβάτι μου και τον κοίταξα.<br />
Δεν μίλησα, παρά μονό τον παρατήρησα στο φως του ήλιου. Τα μακριά μαύρα μαλλιά του, που έπεφταν ατημέλητα στο πρόσωπο του, τα γκρίζα ματιά του που εμοίαζαν να εκπέμπουν ένα δικό τους απόκοσμο φως, το πορσελάνινο δέρμα του, το μαύρο στενό τζιν που αγκάλιαζε τέλεια το σώμα του, το μπλε μπλουζάκι με τα περίεργα μαύρα σχεδία.<br />
"Λοιπόν;" ψιθύρισε ...</div>Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-4023730646848941192011-01-30T15:46:00.000-08:002011-01-30T15:48:17.899-08:00~Tα παραμυθια δεν εχουν παντα ομορφο τελος~Το πλασμα διπλωσε τα μαυρα φτερα του και με κοιταξε...Πισωπατησα καθως προσπαθουσα να μην ουρλιαξω.<br />
Τα μαυρα ατιμελητα μαλλια,περικυκλωναν το χλωμο πρσωπο του.<br />
Πρεπει να ονοιρευομαι...δεν ηταν δυνατον..<br />
"Γεια σου Περσεφωνη"ειπε το πλασμα.<br />
"Αλεκ.."ειπα.Γιατι δεν μπορουσε να ειναι απλα ενα φυσιολογικο αγορι??Γιατι???<br />
<br />
"Λαθως απαντηση!Εχεις μια ακομα ευκαιρια."ειπε σιγογελωντας.Αν και το γελιο του ηταν ομορφο υπηρχε κατι κρυο που με εκανε να ανατριχιασω.<br />
<br />
"Τι στο καλω?"<br />
<br />
"Το ονομα μου ειναι Κριστιαν."ειπε και σηκωθηκε.Ειχε το ιδιο αναστημα με τον Αλεκ και οσο για την φωνη...ηταν σαν να μιλουσε το ιδιο ατομο.<br />
"Ο αλεκ ειναι..."αρχισα.<br />
<br />
"...ο αδερφος μου"τελειωσε την προταση μου.<br />
<br />
"Δεν ηξερα οτι εχει αδελφο"ειπα ...<br />
<br />
"Ειναι πολλα αυτα που δεν ξερεις..."<br />
<br />
"Μηπως θες πρωτα να μου πεις τι θελεις στο δωματιο μου??Δεν θυμαμε να σε καλεσα."<br />
<br />
"Συνηθως το πρωτο πραγμα που με ρωτανε ειναι αν ξερω οτι εχουν περασει οι αποκριες."<br />
Τον κοιταξα προσπαθοντας να μην γελασω.<br />
"Που με ξερεις?"<br />
<br />
"Μιλησα με τον Αλεκ και μου ειπε για σενα.."<br />
<br />
"Τι σου ειπε?"τον ρωτησα.Μηλησε στον αδερφο του για εμενα,αρα αυτο ηταν κατι καλο ,σωστα?<br />
Ευτηχως που ο φωτισμος ηταν χαμηλος και δεν φανηκε το κοκκινισμα μου.<br />
<br />
"Μου ειπε για μια κοπελα που της αρεσει να κανει βολτες στα νεκροταφεια"ειπε αφηρημενα.<br />
<br />
"Λοιπον....ξερεις οτι οι αποκριες εχουν τελειωσει?Σωστα?"ειπα προσπαθοντας να μην φανω πολυ νευρικη.<br />
Γελασε παλι μονο που αυτην την φορα το γελιο του ηταν ζεστο.Ισως να το φανταστικα πριν...<br />
<br />
"Ναι το ξερω."ειπε οταν σταματησε να γελαει.<br />
<br />
"Τοτε?"<br />
<br />
"Λυπαμε που θα σε απογοητευσω αλλα αυτα δεν ξεκολαννε "ειπε δειχνντας τα μαυρα φτερα του.<br />
<br />
"Και τι στο διαλο εισαι??Μηπως σου κανανε κανενα κανα πειραμα?Η σε τσιμπησε κανενα περιστερι και εγινες ετσι?"<br />
Γελασε ξανα .<br />
<br />
"Οχι ειμαι αγγελος.Βασικα ημουν"ειπε κοιτωντας με στα ματια.<br />
<br />
"Αγγελος?"<br />
<br />
"Ναι αγγελος..με φτερα...πετουσα γυρω-γυρω, φροντιζα ανθρωπους.."ειπε βαριεστημενα.<br />
Τον κοιταξα καλα καλα...<br />
<br />
"Ενταξη και τωρα πες μου ποιος σε εστειλε να μου κανεις φαρσα???"<br />
<br />
"Τι στενομυαλοι που ειστε εσεις οι ανθρωποι."ειπε κοροιδευτικα.<br />
Ξαφνικα μια κορδελα ομιχλης γλιστρισε κατω απο την πορτα και αρχισε να περνει σιγα σιγα μορφη.<br />
Σε λιγα δευτερα ειχα και τους δυο μπροστα μου.<br />
Δυο ιδια πλασματα το ενα με μαυρα φτερα και το αλλο που μεταφεροταν σε μορφη ομιχλης....Ενταξη..τωρα σιγουρα κατι δεν πηγενε καλα..<br />
<br />
"Κριστιαν"ειπε ο αλεκ και αγκαλιασε τον αδερφο του.<br />
<br />
"Μπορειτε να μου εξηγησετε τι γινετε εδω??"ρωτησα νευριασμενη.<br />
<br />
"Τωρα παρακολουθεις μια συγκινητικη στιγμη αναμεσα σε δυο αδελφια.Τι δεν μπορεις να καταλαβεις?"ειπε ο Κριστιαν.<br />
<br />
"Τι κανετε εδω περα εννουσα!Στο δωματιο μου!!!!Αλεκ τι στο καλο γινετε εδω???Και τι στο διαολο εισαστε"<br />
<br />
"Αδερφε η τυπησα ειναι χαζη....πριν δυο λεπτα της ειπα οτι ειμαι αγγελος και αυτη εκει...κολλησε.Τι ειμαι και ειμαι!!<br />
<br />
"Κοιτα Περσεφωνη...πιστευεις οτι οι νεκροι επικοινωνουν μαζι μας??"<br />
Το σκευτικα λιγακι....<br />
<br />
"Οχι δεν νομιζω...."ειπα στο τελος...<br />
<br />
"Εγω στο ειπα.... "αρχισε ο Κριστιαν...<br />
<br />
"Πρεπει να αρχισεις να πιστευεις "ειπε ο Αλεκ αγνωοντας τον αδερφο του...."Γιατι αυτο κανω.....επικοινωνω με τους νεκρους.."<br />
<br />
"Εισαι νεκρομαντεις?"ρωτησα χωρις να πιστευω λεξη...<br />
<br />
"Ναι.Κριστιαν μπορεις να φυγεις λιγακι??Θα ερθω να σε βρω σε λιγο!"<br />
<br />
"Λοιπον χαρικα για την γνωριμια Περσεφωνη,και να εισαι σιγουρη οτι θα τα ξαναπουμε!!"<br />
Βγηκε εξω στο μπαλκονι και πηδηξε κατω.Εκει που περιμενα να ακουσω τον ηχο του πεσιματος , τον ειδα να ανεβενει και να πεταει στο μαυρο ουρανο...<br />
<br />
"Οταν σου ειχα πει οτι κανουμε το ιδιο πραγμα στο νεκροταφειο εννουσα οτι κοι οι δυο μας κοβουμε τις φλεβες μας."<br />
Πηγα να διαμαρτηρηθω αλλα με κοιταξε με θυμωμενο υφος.<br />
<br />
"Η βασικη διαφορα ειναι οτι εσυ το κανεις για να νιωσεις καλυτερα και εγω επειδη μονο ετσι μπορω να επικοινωνισω με καποιο πνευμα."<br />
<br />
"ονειρευομαι ετσι?"ειπα περισσοτερο στον εαυτο μου.<br />
Χαμογελασε απογοητευμενα.<br />
<br />
"Ναι "ειπε "Ονειρευεσαι" Ξαφνικα ενιωσα αδυναμη......<br />
<br />
Ξυπνησα το πρωι και ενιωσα το σωμα μου κουρασμενο.Ποτε ειχα ξαπλωσει και πως με ειχε παρει ο υπνος ουτε που το θυμωμουν..<br />
Εκανα οτι εκανα παντα πριν παω στο σχολειο και εφυγα.<br />
Στους διαδρομους του σχολειου επικρατουσε μια περιεργη φασαρια.Σε ολο το προαβλιο υπηρχαν πηγαδακι απο παρεες κοριτσιων και αγοριων που ελεγαν κατι μεταξυ τους.<br />
Καθως περασα διπλα απο μια ακουσα να λεει:<br />
<br />
"Ναι η Σερινα και η Μονικα!Αυτες ηταν στις ειδησεις!<br />
Δεν εχω ιδεα πως κολλησαν,αλλα ειναι κριμα παντως"ειπε και εκανε την λυπημενη.<br />
<br />
Ωστε αυτες ηταν οι δυο κοπελες που κολλησαν την καινουργιο ιο...<br />
Αν και δεν θα επρεπε χαρικα που τιμωρηθηκαν...<br />
Χαμογελασα γλυκα και ανεβηκα της σκαλες για την ταξη μου....Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-73924258550341763152011-01-29T05:54:00.000-08:002011-01-30T14:28:42.194-08:00~Τα παραμυθια δεν εχουν παντα ομορφο τελος!~Κεφαλαιο 3<br />
<br />
«Ορίστε ??» είπα.<br />
Ξαφνικά διπλώθηκε και άρχισε να γελάει. Μπορούσα να παραδεχτώ ότι αυτός ο ήχος ήταν ο ποιο όμορφος που είχα ακούσει ποτέ.<br />
Παρόλα αυτά τον κοίταξα ενοχλημένη.<br />
Σταμάτησε να γελάει και με κοίταξε χαμογελώντας ακόμα..<br />
«Αστειευόμουν» είπε αν και το βλέμμα του σοβάρεψε λιγάκι.<br />
<br />
«Μένεις έδω κοντά? Δεν σε έχω ξαναδεί στα μέρη μας...»είπα προσπαθώντας να μάθω κάτι για αυτόν.<br />
<br />
«Ναι, μένω λίγο ποιο κάτω.» είπε. <br />
Ξαφνικά μια βαριά φωνή ακουστικέ πίσω του.<br />
«Άλεκ??»<br />
<br />
«Θειε ?"»είπε ο αλεκ γυρνώντας προς την μεριά του άντρα.<br />
Ο άντρας μας πλησίασε .Είχε ένα νευριασμένο βλέμμα .Δεν μου έδωσε καν σημασία.<br />
«Γιατί είσαι έδω ?» είπε με βαριά , βραχνή φωνή.<br />
<br />
«Εγω.....»<br />
<br />
«Σπίτι ! Τώρα.»Είχα την εντύπωση πως ο Αλεκ θα άρχιζε να του φωνάζει , αλλά το μόνο που έκανε ήταν να φύγει . Ούτε που γύρισε να με κοιτάξει , να πει ένα αντίο η κάτι τέλος πάντων!<br />
Ο άντρας με κοίταξε με ένα μισητό ύφος και έφυγε πίσω από τον Άλεκ .<br />
Γύρισα σπίτι και έτρεξα στο δωμάτιο μου. Ο γάτος μου ο Κεουρστ ( cursed )πήδηξε στην αγγάλια μου και κουλουριάστηκε εκεί. Χάιδεψα το μαύρο τρίχωμα του.<br />
<br />
«Ξέρεις προτιμούσα όταν ήμουν μόνη στο νεκροταφείο.<br />
<br />
»Τώρα δεν ξέρω τι μου γίνεται»<br />
Ο Κουρστ νιαούρισε .<br />
Του διηγήθηκα τι είχε συμβεί.<br />
Ξανά νιαούρισε.<br />
<br />
«Αν θες την επομένη φορά θα σε πάρω μαζί μου »είπα και τον άφησα κάτω. Έβγαλα τα ρούχα μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Κοίταγα το ταβάνι όταν ένιωσα μια μικρή ζαλάδα .Την μια στιγμή κοίταγα το ταβάνι και την άλλη έναν ουρανό γεμάτο αστέρια. Το στρώμα του κρεβατιού μου αντικαταστάθηκε με χώμα και γρασίδι. Ανακάθισα και περιεργαστικα το χωρο γυρο μου.Ημουν σε ένα μικρο λιβαδι.Λίγο ποιο μακριά από το σημείο που ήμουν καθισμένη μια μαύρη μορφή καθόταν στο γρασίδι και ψιθυρίζει λέξεις.. η γλωσσά μου ήταν άγνωστη .Πλησίασα την μορφή .Ξαφνικά σαν να τον διαπέρασε ηλεκτροσόκ η μορφή πετάχτηκε και με κοίταξε .Γκρίζα μάτια μαύρα ,μαύρα μαλλιά….<br />
<br />
«Δεν έπρεπε να συμβεί αυτό!»Η φωνή του ήταν αγνώριστη. «Όχι δεν έπρεπε να μπορείς να το δεις αυτό»<br />
Κρατούσε τον καρπό του και ανάμεσα στα δάχτυλα του είδα να στάζει αίμα.<br />
<br />
«Όχι…. είχε δίκιο …»Άπλωσε το χέρι με το αιμα του και ξωγράφισε κατι στο μετωπο μου<br />
Ένιωσα την γη να με τραβάει και γλίστρησα….<br />
Κοίταζα πάλι το ταβάνι του δωματίου μου.Το κεφάλι μου πονούσε.Πρέπει να με πήρε ο ύπνος. Η πόρτα του μπαλκονιού ήταν ανοιχτή αφήνοντας τις σταγόνες τις βροχής να ποτίζουν το μπορντό χαλί του δωματίου μου. Κοίταξα το ρολόι του κομοδίνου μου. Είχα 10 λεπτά να ετοιμαστώ και να πάω στο σχολειό για να μην χάσω την πρώτη ώρα. Έβαλα μια κόκκινη μπλούζα,ένα μαύρο τζιν και της αγαπημένες μου μπότες. Έχωσα μερικά τετράδια στην τσάντα μου και κατέβηκα γρήγορα στην κουζίνα.<br />
<br />
«Πρωινό »άκουσα μια φωνή πίσω μου. Άρπαξα γρήγορα το σάντουιτς από το τραπέζι και βγήκα έξω.<br />
Ισα που πρόλαβα να μπω στο σχολειό πριν κλείσουν οι πύλες.Η Σερινα και η κολλητή της κάθονταν απέξω και κάπνιζαν . Προσπάθησα να περάσω ανάμεσα τους αλλά εκείνες μου έκλεισαν τον δρόμο .Η Σερινα φύσηξε τον καπνό στο πρόσωπο μου.<br />
«Απορώ πως σε υιοθέτησαν …δεν έβλεπαν τι έπαιρναν ?Μάλλον οι γονείς σου το πήραν χαμπάρι νωρίς και σε έδωσαν!»<br />
<br />
«Μην τολμήσεις και ξαναπιάσεις στο στόμα σου τους γονείς μου » είπε νευριασμένη.<br />
<br />
«Αλλιώς τι??Τι θα μου κάνεις???»<br />
<br />
«Θα το μετανιώσεις Σερ!!!Θα το μετανιώσετε όλες σας.!!!νομίζετε ότι είστε καλύτεροι από έμενα ….Τότε δεν με ξέρετε καλά!!!»Τις έσπρωξα βίαια και έτρεξα στο τμήμα μου.<br />
Όταν επιτέλους σχόλασα ,πήγα κατευθείαν στο σπίτι ,Η μητέρα μου είχε στρώσει το τραπέζι .Έκατσα στο τραπέζι και άρχισα να τρώω..Η μητέρα ξαφνικά δυνάμωσε τον ήχο της τηλεοράσεις .<br />
<br />
«Δυο νεαρά κορίτσια κόλλησαν έναν τον νέο ιό και τώρα νοσηλεύονται στο κρατικό νοσοκομείο .Τα συμπτώματα είναι απώλεια μαλλιών, καθώς και απότομη αύξηση βάρους. Θα παρακαλούσαμε αν εμφανίσετε οποιοδήποτε σύμπτωμα να περάσετε για έναν έλεγχο !Θα επανέρθουμε με νεοτέρα!!»<br />
<br />
«Αχ τις καημένες τις κοπέλες «είπε η μαμά.<br />
Δεν είπα τίποτα .Τέλειωσα το φαγητό μου και ανέβηκα στο δωμάτιο μου .Άνοιξα το συρτάρι μου και έβγαλα από μέσα το ασημένιο μου κουτί .Άνοιξα το σκαλιστό καπάκι και έβγαλα το ξυραφάκι μου. Το πρώτο μου .Το μυαλό μου έτρεξε στον Άλεκ .Θα τον ξανά έβλεπα ποτέ… δεν νομίζω.<br />
Αναστέναξα ....Ο Κεουρστ ήρθε κοντά μου και άρχισε να μυρίζει το κουτί .Έβγαλα το μπλοκ μου και ένα μολυβί και άρχισα να σχεδιάζω .Σε λίγη ώρα ειχα ζωγραφίσει ένα νεκροταφεία και τον Άλεκ καθισμένο πάνω σε έναν τάφο. <br />
Άκουσα έναν περίεργο θόρυβο ,η μπαλκονόπορτα άνοιξε και ένα φτερωτό πλάσμα κάθησε στο μαύρο πάπλωμα μου.Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-21549822941998378262011-01-09T14:55:00.000-08:002011-01-09T14:58:42.799-08:00Το ονομα μου ειναι Λιζα και αυτη ειναι η ιστορια μουΑνοιξα τα ματια μου και κοιταξα το ξυλινο ταβανι.Το σωμα μου ηταν μουδιασμενο και με δυσκολια μπορουσα να κουνισω τα ακρα μου.<br />
<br />
"Τζοναθαν??"ψιθυρισα αδυναμα.<br />
Μα μοναχα η σιωπη ηταν εκει ...κανεις αλλος...Δεν μπορουσα να θυμηθω τιποτα.Ελαχιστα πραγματα....οπως φλογες..και καπνους..<br />
<br />
"Ξυπνησες!!"Ακουσα μια σχετικα οικια φωνη.Δεν ειχα προσεξει οτι καποιος ειχε μπει στο δωματιο.<br />
<br />
"Aλεξαντερ.?Που ειναι ο Τζοναθαν??Tι ειναι εδω??"<br />
<br />
"Ολα ειναι καλα....Ηρεμισε..."<br />
Εκλεισα τα ματια και προσπαθησα να θυμηθω τι ειχε συμβει.Οι αναμνησεις εκεινης της νυχτας τριπησαν στο μυαλο μου γεμιζοντας καθε σκοτεινη του γωνια.Σχεδον μπορουσα να μυρισω τον καπνο.Εσφιαξα με το χερι μου το σεντονι και ενιωσα τα δαχτυλα μου να παραπονιουντε.<br />
Ξαφνικα ενιωσα μια εντονη ζαλαδα.Ο Αλεξαντερ ισα που προλαβε να τραβηξη την λεκανι που βρισκοταν κατω απο το κρεβατι.<br />
<br />
"Ισως ειναι η παρενεργιες απο τα φαρμακα που σου εδωσα."ειπε .<br />
Ξεπληνα το στομα μου και ξαπλωσα παλι.<br />
"Ο Τζοναθαν.."αρχισα αβεβαιη για το τι ηθελα να πω.<br />
<br />
"Θα τον βρουμε Λιζα....στο υποσχομαι πως θα το βρουμε.Κοιτα εσυ να γινεις γρηγορα καλα,και αστα τα υπολοιπα!"<br />
Κοιταξα τον χωρο γυρο μου,μην θελοντας να κοιταω τα ματια του.Οποτε τον κοιταζα,ηταν λες και δεν υπηρχε τιποτα αλλο...μοναχα τα ματια του...και αυτο δνε μου αρεσε.<br />
Βρισκομουν σε ενα μικρο δωματιο βαμμενο στο χρωμα της αμμου.Διαφοροι πινακες με χρυσες κορνιζες κοσμουσαν τον τοιχο,ενω το πατωμα ηταν απο σκουρο ξυλο.Διπλα απο το ξυλινο κρεβατι μου υπηρχε ενα εξησου ξυλινο κομοδινο που πανω του βρισκοταν ενα τεραστι πορτατιφ και απεναντη βρισκοταν μια ντουλαπα.Πλαι στην ντουλαπα υπηρχε μια κλειστη μπαλκονοπορτα .<br />
<br />
"Τι ακριβος ειαναι εδω?"<br />
<br />
"Ειναι το πατρικο μου σπιτι.Σου περασε η ζαλαδα?"<br />
<br />
"Ναι ειμαι πολυ καλυτερα."Σιγα -σιγα κατευασα τα ποδια μου κατω στο πατωμα.Ο Αλεξαντερ με κοιτουσε προσεχτηκα καθως σηκονομουν ορθια.<br />
Πλησιασα σιγα σιγα την μπαλκονοπορτα και την ανοιξα.Ενα απαλα τριξιμο ακουστηκε και οι μαγευτικος ουρανος μου αποκαληφθηκε.Τα αστερια στον ουρανο ηταν χιλιαδες και το φεγγαρι τοσο μεγαλο.Γυρω απο τα σιδερενια κανγκελα του μπαλκονιου υπηρχε μια μεγαλη τριανταφυλλια με τεραστια μπορντο τριανταφυλλα.<br />
Ενα ριγος με διαπερασε.Το ασπρο νυχτικο που φορουσα δεν ηταν ιδιετερα ζεστο.<br />
Σαν να διαβασε την σκεψη μου ειπε<br />
<br />
"Αν θες να ντυθεις υπαρχουν ρουχα στην ντουλαπα."<br />
Μπηκα μεσα και ανοιξα την ντουλαπα.Μεσα υπηρχαν ραφια γεματα με πολυχρομες μπλουζες,φορεματα,τζιν παντελονια,καλτες ακομα και εσωρουχα.Και ολα ηταν γυναικια.<br />
<br />
"Δεν ξερεις ποτε τι μπορει να σου συμβει "Ειπε ο Αλεξαντερ.Και ειχε δικιο.<br />
Διαλεξα μερικα ρουχα που ημουν σιγουρη πως μου εκαναν και τα αφησα στο κρεβατι.<br />
<br />
"Θα μπορουσα να αλλαξω?"ρωτησα κοιτωντας τον.<br />
<br />
"Φυσικα"ειπε και βγηκε στο μπαλκονι κλεινοντας τις πορτες πισω του.<br />
Εβγαλα γρηγορα το νυχτικο και φορεσα τα ρουχα.Χτενισα με τα δαχτυλα μου τα μαλλια μου και βγηκα στο μπαλκονι.Ηταν αδειο.Δεν ηταν δυνατον ....κοιταξα κατω γεματι τρομο<br />
<br />
"Εδω ειμαι."Ειπε καπου στα αριστερα μου.Γυρισα προς τα εκει και τον ειδα να στεκετε στο διπλανο μπαλκονι.<br />
<br />
"Βγες το απο το δωματιο και κατεβα της σκαλες,θα σε περιμενω εκει"ειπε και μπηκε μεσα.Ξαναμπηκα στο δωματιο και ανοιξα την πορτα.<br />
Βγηκα εξω και περασα εναν διαδρομο επισεις γεματο πορτρετα και πινακες και αρκετες πορτες.Στο τελος βρηκα μια σκαλα και την κατεβηκα.<br />
Αυτος ηταν ειδη εκει.<br />
"Πεινας?" ειπε περνωντας με απο το χερι ,οδηγοντας με σε ενα αλλο δωματιο.Ενα τραπεζι ηταν στρωμενο.Εκατσα στην μια ακρη του και αυτος εκατσε στην αλλη.<br />
<br />
"Ποιος αλλος μενει εδω?"ρωτησα καθως εβαζα στο πιατο μου ψητο κρεας.<br />
<br />
"Κανεις.Μοναχα μια οικονομος.Ερχομαι εδω ποτε ποτε."<br />
<br />
"Γιατι μενει εδω?Μονη της?" τον ρωτησα επιμενοντας.<br />
<br />
"Φροντιζει τον πατερα μου."ειπε καθως το προσωπο του γινοταν μια ανεκφραστη μασκα. <br />
<br />
"Ενταξη "ειπα και αρχισα να τρωω.<br />
Οταν ποια χορτασα,αφησα κατω τα μαχαιροπιρουνα και κοιταξα τον Αλεξαντερ.Ειχε φαει ελλαχιστα,ενω εγω ειχα φαει για 3 ατομα.<br />
<br />
"Ευχαριστω πολυ "ειπα."Για ολα οσα εκανες για μενα!"<br />
<br />
"Δεν κανει τιποτα."ειπε εκεινος .<br />
<br />
"Τι ξερεις να μου πεις για τους Νεκρους Αγγελους."ρωτησα με τον φοβο να χρωματιζει την φωνη μου.<br />
<br />
"Τιποτα το ιδιετερο."<br />
Τον κοιταξα σηκονοντας το φρυδι μου.<br />
<br />
"Λοιπον...ξερω οτι ο Βασιλιας τους πεθανε καθως ειχε γερασει ποια...πρεπει να κοντευε τα 600 ποια...Τοτε ενας απο τους εχθρους τους,πιστεχε με ειναι πολυ,καταφερε να τον σκοτωσει."<br />
<br />
"Αυτα μου τα ειπε και ο Τζοναθαν"ειπα και η φωνη μου εσπασε οταν προφερα το ονομα του."Αλλα γιατι λεγοντε ετσι?Τι ειναι"<br />
<br />
"Ειναι εκπτωτοι αγγελοι.Και για να ζησουν τρεφονται με νεκρα κουφαρια ανθρωπων."<br />
Ενιωσα το φαγητο στο στομαχι μου να ανακατευεται.<br />
<br />
"Και συνηθως σκοτονουν για να το βρουν"ειπε .<br />
<br />
"Παμε μια βολτα εξω.Εχει πολυ ωραιο καιρο.!"<br />
Σηκοθηκαμε απο το τραπεζι και πηγαμε σε ενα μικρο χολ.Μου εδωσε ενα παλτο και βγηκαμε εξω.<br />
Γυρα απο το σπιτι υπηρχαν τεραστια πανεμορφα δεντρα και μικρες τριανταφυλλιες που αρωματιζαν τον αερα.<br />
<br />
"Ειναι πολυ ομορφα εδω "ειπα κοιτωντας ακομα τα δεντρα.<br />
<br />
"Ναι πραγματι ειναι"συνφωνησε και ο Αλεξαντερ.<br />
Ξαφνικα ολα σκοτεινιασαν και βυθιστηκα στο γνωριμο πλεον σκοταδι.Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-91371931709711369052010-12-29T03:26:00.000-08:002010-12-29T03:33:03.287-08:00Tα παραμυθια δεν εχουν παντα ομορφο τελος! ~2~Κεφαλαιο 2<br />
<br />
<br />
Περπατουσα οσο ποιο αθορυβα μου επετρεπαν οι μποτες μου.Δεν ειχε γυρισει ουτε μια φορα προς το μερος μου .Συνεχισε να περπατα με τον ιδιο ρυθμο.Η καταιγιδα δεν κρατησε παραπανω απο 5 λεπτα ομως ηταν αρκετα για να δημιουργησουν μια πυκνη ομιχλη.Ενα δυνατος περιεργος θορυβος ακουστηκε πισω μου και ασυνηδητα γυρισα για να κοιταξω.Η ομιχλη ομως ηταν ακομα ποιο πυκνη,εμποδιζοντας με να δω το οτιδηποτε.Γυρισα μπροστα ομως ο Αλεκ ειχε ειδη χαθει.Ημουν μονη,σε ενα νεκροταφειο,4 η ωρα το βραδυ.Αρχισα να περιπλανιεμαι κανοντας κυκλους.Καποια στιγμη εντοπισα τον ταφο στον οποιο καθομουν πριν .Ξαπλωσα εκει και σε λιγη ωρα με πειρε ο υπνος.<br />
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~<br />
<br />
<br />
<br />
"Κοιτα,κοιτα!!το φρικιο"τραγουδισε η Σερινα στην κολλητη της καθως περνουσα απο διπλα τους.<br />
<br />
"Ει μαγισσα,ειναι ακομα πρωι!!!!Εσεις δεν κυκλοφοριτε μετα τις 12 το βραδυ??"ειπε η φιλη της αφηνοντας <br />
ενα κοροιδευτικο γελακι....<br />
Συνεχισα να περπαταω κανοντας πως δεν τις ακουω...καθε μερα εκαναν και ελεγαν το ιδιο πραγμα..<br />
<br />
"Τελευταια χρονια"υπενθημησα σιωπιλα στον εαυτο μου."Τελευταια χρονια και τοτε θα ειμαι ελευθερη."<br />
Μπηκα στην ταξη και εκατσα παλι στο τελευταιο θρανιο.Εβγαλα το τετραδιο μου και ενα μολυβι και αρχισα να χαραζω διαφορες γραμμες.Στο τελος της σχολικης μου ημερας ειχα μια λεπτομερη ζωγραφια του τυπου απο το νεκροταφειο.<br />
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~<br />
<br />
Δαγκωσα δυνατα τα χειλει μου, συγκρατωντας το ουρλιαχτο μου.Εβγαλα γρηγορα απο την τσαντα μου ενα σκισμενο κομματι σεντονιου και τυλιξα το χερι μου.Δακρυα κηλησαν απο τα ματια μου.Δεν τους αντεχα!Δεν αντεχα κανεναν τους.Ουτε τους γονεις μου,ουτε τους συμμαθητες μου ..Πως ηθελα να τελειωσουν ολα αυτα...Κοιταξα το ξυραφακι που ακομα κρατουσα στο χερι μου.Και αν το εμπηγα λιγακι ποιο βαθια...?Μονο λιγο.... Εβαλα το ξυραφακι πανω στο δερμα μου.Το χερι μου ετρεμε και εισα που μπορουσα να αναπνευσω.<br />
"Οχι....δεν μπορω να το κανω αυτο "ειπα και πεταξα το ξυραφακι κατω.<br />
<br />
"Σοφη επιλογη"ακουσα την φωνη του Αλεκ .Κοιταξα προς την μερος του.<br />
<br />
"Ποση ωρα εισαι εκει?"<br />
<br />
"Ποιο πριν απο εσενα."ειπε.Αυτην την φορα δεν φοραγε την κουκουλα του και το φως του φεγγαριου μου επετρεπε να δω το χρωμα των ματιων του.Γαλαζιο του παγου.Σε συνδιασμο με το αδειο βλεμμα του και τα μαυρα ρουχα του ηταν αντριχιαστικο.<br />
<br />
"Και θα με εβλεπες να αυτοκτονω χωρις να επεμβεις...??Χωρις να πεις τιποτα???"ρωτησα σοκαρισμενη.<br />
<br />
"Ναι "απαντησε ηρεμα"Αν εισουν σιγουρη οτι θες να πεθανεις τοτε θα ησουν νεκρη τωρα.Αρα δεν υπηρχε λογος να σε σταματησω"<br />
<br />
"Τι στο καλω θες εδω περα?"ειπα.<br />
<br />
"Οτι και εσυ"ειπε χαλαρα."Αληθεια ...πιστευεις στα βαμπιρ??Στα ζωντανα πτωματα ισως??"<br />
<br />
"Οχι"ειπα και για καποιον λογο η φωνη μου ετρεμε.<br />
<br />
"Κριμα."απαντησε με απογοητευμενο υφος.<br />
Και τοτε ηταν που με επιασε νευρικο γελιο.<br />
<br />
"Ξερεις δεν χρειαζοταν να με ακολουθησεις για να δεις που μενω!"ειπε στο τελος.<br />
<br />
"Εγω....εμμ...Δεν σε ακολουθουσα !Απλα εκανα βολτες!!!"<br />
ειπα.<br />
<br />
"Μα ναι,φυσικα.Τι χαζος που ειμαι!"<br />
Σηκωσα το φρυδι μου αποδοκιμαστικα.<br />
<br />
"Ποσο εισαι??"τον ρωτησα.<br />
<br />
'Ποσο με κανεις'Απαντησε γρηγορα..<br />
<br />
"17?"<br />
<br />
"19"Απαντησε.<br />
Χαμογελασα.<br />
<br />
"Λοιπον..δεν μου ειπες..εσυ τι θελεις εδω"προσπαθησα να ανοιξω μια φυσιολογικη κουβεντα.Οσο φυσιολογικη θα μπορουσα να ειναι αναμεσα σε εμενα και σε εκεινον.<br />
<br />
"Σου ειπα ειδη.Ερχομαστε εδω για τον ιδιο λογο."<br />
Τον κοιταξα ερωτιματικα <br />
<br />
"Για να κανουμε βολτες "συμπληρωσε ειρωνικα.<br />
Σηκωθηκα νευριασμενη απο την θεση μου ,αρπαξα την τσαντα μου και κινησα για την εισοδο του νεκροταφειου.<br />
<br />
"Ελα πλακα σου κανω"ειπε πιανοντας με απο το χερι.<br />
Τα παγωμενα του δαχτυλα εκαναν το δερμα μου να αναριγησει.<br />
<br />
"Ασε με"ψιθυρισα.<br />
<br />
"Η επιθυμια σου διαταγη μου"ειπε γελωντας διχως ομως να με αφησει"Παμε καμια βολτα?Η προτιμας να κατσουμε εδω"<br />
<br />
"Μια εναλακτικη που να μην σε συμπεριλαμβανει ,υπαρχει"ειπα κανοντας την θυμωμενη.<br />
"Ναι..να φυγεις"ειπε και με κοιταξε κατευθειαν στα ματια.<br />
<br />
"Τελεια!"ειπα "Διαλεγω αυτην!"εβγαλα το χερι μου απο το δικο του και συνεχισα να περπαταω.<br />
Ακουσα τα βηματα του και σε δευτερολεπτα τα χερια του αιχμαλωτισαν τα δικα μου πισω απο την πλατη σου.<br />
<br />
"Σε παρακαλω"ψιθυρισε στο αυτι μου.<br />
Πηρα μια βαθια ανασα.Το σκεφτικα λιγακι.Ηταν τρελος αυτο ηταν το σιγουρο.Αλλα τι ειχα να χασω?<br />
<br />
"Ενταξει"ειπα ακομα αβεβαιη.<br />
Αφησα τα χερια μου και με γυρισε προς την αντιθετη πλευρα.<br />
<br />
"Πες αντιο"τον ακουσα να ψιθυριζει.<br />
<br />
'Σε ποιον "ρωτησα.<br />
<br />
"Στην ζωη "απαντησε....Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-25620982683086330552010-12-27T10:43:00.000-08:002011-07-11T11:09:37.029-07:00Τα παραμυθια δεν εχουν παντα ομορφο τελος!ΠΡΟΣΟΧΗ : Η ιστορια περιεχει πολυ αρνητικη ενεργεια,τασεις αυτοκτονιας,σεξουαλικα υπονοουμενα και αλλα!<br />
<br />
<br />
Kεφαλαιο 1<br />
<br />
Περπατησα μερικα βηματα ακομα .Η σιωπη πλανιωταν γυρω μου,ενω ο ανεμος αρχισε να παιζει το τραγουδι του.Κοιταξα τον ουρανο θαυμαζοντας τα σκουρα χρωματα του.Σε μερικα σημεια τα συννεφα εμοιαζαν βαρια καθως το μουντο γκρι σχεδον μαυρο χρωμα τους σκεπαζε αυτο του ουρανου.Οι πρωτες ψιχαλες πεσανε πανω στο προσωπο μου κανοντας με να χαμογελασω.Συνεχισα να περπαταω ανυπομονοντας να φτασω στον προορισμο μου.Σε λιγο και η δικια μου ενταση θα ξεχεινοταν ελευθερη.<br />
Εφτασα στο νεκροταφειο και κοιταξα γυρω μου.Κανεις.Σκαρφαλωσα γρηγορα τα καγκελα και πηδηξα απο την αλλη .Οι μποτες μου συναντησαν το σκληρο εδαφος σπαζοντας την νεκρικη σιωπη.Προχωρισα αναμεσα στους ταφους ,φτανοντας στον αγαπημενο μου:εναν μαυρο μαρμαρινο ταφο στολισμενο με αγγελους με τσακισμενα τα φτερα. Εκατσα πανω του και εβγαλα απο το σακιδιο μου,το ξυραφακι μου.<br />
Ανεβασα το μανικη της μπλουζας μου και πλησιασα την λεπιδα στο χερι μου.Την κατεβασα γρηγορα και την τραβηξα διαγωνια.Η βροχη δυναμωσε και χοντρες σταγονες αρχισαν να ποτιζουν την γη ανακατεμενες με το αιμα μου.Ολοι η ενταση της εβδομαδας που περασε,ξεχειθηκε κανοντας μα να νιωθω ελευθερη.Ο ηχος απο ενα ζευγαρη βαριες μποτες ακουστηκε καπου πισω μου.Εκρυψα γρηγορα το ξυραφακι μου και το χερι μου πισω απο την πλατη μου .Μια ψηλη μαυροφορεμενη φιγουρα σταθικε μπροστα μου.Φοραγε κουκουλα.Το μονο που καταφερα να καταλαβω ειναι πως ηταν αγορι.<br />
"Ποσο καιρο το κανεις?"με ρωτησε με ψιθυριστη φωνη.<br />
<br />
"Κανω ποιο?"ειπα προσπαθωντας να ακουγομε μπερδεμενη.<br />
<br />
"Ω ελα τωρα!!Ειμαι σιγουρος πως και οι δυο μας βρισκομαστε εδω για τον ιδιο λογο!!"ειπε,και πριν προλαβω να απαντησω αρπαξε το χερι μου και κοιταξε τα απαλα σημαδια απο τις προιγουμενες χαρακιες.Τα μακρια αδυνατα δαχτυλα του επεξεργαστικαν την βαθια χαρακια που ειχα κανει πριν λιγο.<br />
<br />
"Το λιγοτερο εναμιση χρονο"ειπε παλι ψιθυριστα,μονο που αυτην την φορα ημουν σιγουρη,παρολου που ακομα δεν μπορουσα να τον δω,πως χαμογελουσε!<br />
<br />
"Ποιος εισαι?"τον ρωτησα καθως ημουν σιγουρη ποια οτι δεν ειχα ξανακουσει ποτε ξανα την φωνη του .<br />
<br />
"Alek"ειπε,αφησε απαλα το χερι μου και κατεβασε την κουκουλα του.Το μονο που καταφερα να διακρινω ηταν μαυρα ατιμενητα μαλλια και πολυ χλωμο προσωπο.<br />
<br />
"Περσεφωνη"ειπα."Και ειναι δυο χρονια και οχι εναμιση"<br />
<br />
"Λοιπον,ισως να τα ξαναπουμε!"ειπε και αρχισε να απομακρυνετε με γρηγορο βημα.<br />
<br />
"Ναι,ισως "ειπα και σηκωθηκα τραβωντας το σακιδιο μου μαζι.Κατεβασα γρηγορα την κουκουλα της καπαρντινας μου μιας και η βροχη ειχε μετατραπει πια σε καταιγιδα και αρχισα να περπαταω πισω του.Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-41746911570914119762010-12-19T04:06:00.000-08:002010-12-19T04:10:17.882-08:00Προδομενες καρδιες ~ 2 ~Πλησιασα την Βικτωρια και την αγγαλιασα.Μου ανταπεδωσε την αγγαλια , με πειρε απο το χερι και αρχισε να με οδηγει μεσα σε σκοτεινους διαδρομους .Καποια στιγμη σταματησαμε και μπηκαμε σε μια αιθουσα.Ηταν σχετικα μικρη και αδεια.Φυσικα δεν εκατσα να σκεφτω τιποτα παραπανω.Την αρπαξα στην αγγαλια μου κα αρχισα να την φιλαω.Στην αρχη προσπαθησε να αντισταθει,αλλα και οι δυο μας ξεραμε οτι το ηθελε περισσοτερο απο εμενα.Εβγαλα το μικροσκοπικο της φορεμα , αποκαλυπτοντας μαυρα δαντελοτα εσωρουχα.Μια ζωη αναροτιομουν που στο καλο τα εβρισκαν μιας και το Χογκσμιτ δεν ειχε και πολλα τετοια μαγαζια,αλλα το μυαλο μου ηταν ειδη απασχολημενο με αλλα θεματα.Εκανε μια αποτομη κινηση και ξαφνικα εγω βρισκομουν ακουμπισμενος στον τοιχο και αυτη ηταν σκυμενη.Ενα τριξιμο ακουστηκε και η πορτα ανοιξε .Ενα κοριτσι γυρω στα δεκαξι μπηκε μεσα και παγωσε στην θεση της μολις μας ειδε.Η Βικτωρια απομακρυνθηκε γρηγορα και εγω κουμπωσα αμεσως το παντελονι μου.<br />
"Συγνωμη,εγω δεν ηθελα.. "μουρμουρισε η κοπελα και εφυγε βιαστικα.Η φωνη της ηταν ανχωμενη και δεν μου θυμιζε καμια αλλη.<br />
Ενδιαφερον..σκευτικα.Κοιταξα την Βικτωρια.Με πλησιασε παλι μονο που αυτην την φορα την σταματισα.<br />
<br />
"Καποια αλλη φορα."ειπα.Απο το βλεμμα της και μονο μπορουσα να καταλαβω οτι ετσι και εβρισκε ποια μας ειχε διακοψει θα την επνιγε. <br />
<br />
"Ξερεις γινετε ενα μικρο παρτακι στον κοιτωνα ,μου μπορεις να ερθεις.."<br />
<br />
"Ενταξει"ειπε εκεινη και βγηκαμε παλι στον διαδρομο. Αυτην την φορα την οδηγησα εγω.Κατεβηκαμε κατω στα υπογεια και σταματισαμε μπροστα απο τον Τοιχο.Ψιθυρησα το συνθημα και μπηκαμε .Φωνες και χαχανητα ακουγονταν απο μεσα.Πρωχωρισαμε λιγακι ,οταν ενιωσα ενα χερι στον ομω μου.Ηταν ο Χανκ επιμελητης του κοιτωνα μου.<br />
<br />
"Κοιτωνας?"ρωτησε την κοπελα μιας και δεν φοραγε τιποτα που να μπορουσε να προσδιοριστει ο κοιτωνας της.<br />
<br />
"Γκριφιντορ."Απαντησε η Βικτωρια.<br />
<br />
"Γκριφιντορ?"ξαναεπανελαβε ο Χανκ."Λυπαμε αλλα δεν δεχ..."Η βικτωρια ομως δεν τον αφησε να τελειωσει την κουβεντα του.Ειχε ειδη βγαλει το φορεμα της .<br />
<br />
"Καλη διασκεδασει!"Ειπε κλεινοντας της το ματι.Αυτη χαχανισε και προχωρισαμε στο τραπεζι με τα ποτα.Πηραμε ποτηρια και τα γεμισαμε με σαμπανια.Βρηκαμε μια αδεια πολυθρονα και καθισαμε.Η μαλλον εγω καθισα στην πολυθρονα,ενω η Βικτωρια προτιμησε να κατσει πανω μου.<br />
Πρεπει να ειχαμε πιει πανω απο τεσσερα ποτηρια σαμπανιας.Η Βικτωρια μου ψιθυριζε στο αυτι διαφορες φαντασιοσεις της και ενιωθα οτι η διαθεση της οπως και η δικια μου ειχε ανεβει..<br />
Αρχισα να την φιλαω στο λαιμο και εκεινη τυλιξε τα χερια της γυρω απο το λαιμο μου.Σηκωθηκαμε γρηγορα και πηγαμε στο δωματιο .Μια οικια μα και τελειως αγνωστη φωνη ακουστηκε απο μεσα καθως πηγα να ανοιξω την πορτα.Εβαλα το δαχτυλο μου στα χειλει μου κανοντας νοημα στην Βικτωρια να μην μιλησει.<br />
<br />
"Ασε με!"ακουστηκε παλι η φωνη απο μεσα."Σε εγκλιπαρω ,σε ικετευω ασε με"αυτην την φορα κλαψουριζε.Ενιωσα οτι ειχε την αναγκη μου,δεν ηταν ενα κολπο οπως εκαναν κοριτσια σαν την Βικτωρια. Χωρις να το σκεφτω περισσοτερο μπηκα μεσα και ορμησα στον τυπο.Απροετοιμαστος οπως ηταν καταφερα να του δωσω μια γερη μπουνια στο ματι.Η βικτωρια ετρεξε στην κοπελα και την βοηθησε να ντυθει.<br />
<br />
"Ετσι και σε ξαναπιασω να βιαζεις κοπελες..θα σου σπασω τα κοκαλα ενα ενα και θα τα καψω.."Ο τυπος αρπαξε γρηγορα τα ρουχα του και εξαφανιστηκε διχως να πει κουβεντα.<br />
Η κοπελα καθοταν ακομα στο κρεβατι μισο ντυμενη.Ηταν βουρκομενη.<br />
"Καλυτερα να πας μαζι της "ειπα ...<br />
<br />
"Ενταξυ " συνφωνησε εκεινη.Πηρε την κοπελα και φυγανε αφυνοντας με να σκεφτομαι τι στο καλο με επιασε και ανακατευτικα αφου και εγω το ειχα κανει...Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-78137972251103744012010-12-13T06:25:00.000-08:002010-12-14T23:40:35.441-08:00Προδομενες καρδιες. ~ 1 ~Προλογος<br />
Μπορεις να προσφερεις ολα οσα θα ηθελε ενα κοριτσι... φιλια ,αγκαλιες, παθος , την προσοχη σου ...αλλα δεν μπορεις να της προσφερεις ενα μονο πραγμα....την καρδια σου...οχι γιατι ειναι δοσμενη αλλου...αλλα επειδη δεν εχεις...<br />
Κεφαλαιο 1<br />
Βγηκα στον διαδρομο και σχεδον αρχισα να τρεχω για να μην αργισω στο μαθημα των Φιλτρων.Εσπρωξα την βαρια ξυλινη πορτα και μπηκα μεσα.O ανατριχιαστικος ηχος που εκανε καθως σερνοταν στο κρυο πετρινο δαπεδο εκανε τις τριχες του σωματος μου να σηκωθουν ορθιες.Ευτηχως ο καθηγητης δεν ειχε προλαβει να μπει.Πρωχωρισα στην συνιθισμενη μου θεση ,διπλα απο τον Tom και βολευτικα οσο καλυτερα μπορουσα.<br />
<br />
"Με ποια ησουν παλι?" ρωτησε , αφηνοντας ενα γελακι να ξεφυγει απο τα χειλη του.<br />
<br />
"Με την Χιλαρι" απαντησα αδιαφορα.Αλλη μια που δεν ειχε καταφερει να αντισταθει στα ματια μου...στο βλεμμα μου...στην φημη μου..<br />
Την στιγμη εκεινη μπηκε μεσα ο καθηγητης και αρχισε να κλεινει της κουρτινες κουνοντας το ραβδι του ωσπου το μονο φως που εμεινε ηταν αυτο απο τα μαυρα κερια που υπηρχαν εδω και εκει..<br />
<br />
"Σελιδα 291"ειπε με την βροντερη του φωνη.<br />
Γυρισα στην σελιδα που μας ειπε και κοιταξα το θεμα της.<br />
Αμορτενσια.<br />
<br />
"Ωχ"σκεφτικα...αν καποιο κοριτσι καταφερνε να το φτιαξει σωστα τοτε ολος ο αντρικος πλυθησμος του σχολειου μας απυλουταν.<br />
<br />
"κ.Ulliel,μηπως ξερετε εσεις να μας πειτε τι ειναι και τι κανει αυτο το φιλτρο?"<br />
Κοιταξα τον καθηγητη.<br />
<br />
"Μαλιστα κυριε.ΕΙναι το ισχυροτερο ερωτικο φιλτρο.Απλως το δινεις στο "θυμα"σου και αυτο δεν ξεκολλα απο πανω σου καθως εχει την εντυπωσει πως ειναι ερωτευμενος μαζι σου."<br />
<br />
"Πολυ σωστα κ. Ulliel ,15 βαθμους στο Slytherin!"αναφωνησρε ο καθηγητης.<br />
H ωρα περασε σχετικα γρηγορα...Ο καθηγητης πηγενοερχοταν κανοντας παρατηρησεις και αν το φιλτρο ηταν ετοιμο και σωστα παρασκευασμενο μας ρωτουσε τι μυριζαμε....<br />
Οταν εφτασε στο δικο μου χαμογελασε<br />
<br />
"Λοιπον κ.Ulliel..τι μυριζετε"μς ρωτησε.Εσκυψα πανω απο το φιλτρο και εισεπνευσα δυνατα ......<br />
<br />
"Τιποτα,κυριε."<br />
<br />
"Δεν μπορεις....ολο και κατι πρεπει να μυριζεις...ειμαι σιγουρος οτι το φιλτρο σου ειναι σωστα <br />
παρασκευασμενο...."<br />
<br />
"Λοιπαμε κυριε."Ειπα"Αλλα δνε μυριζω τιποτα απολυτος.."<br />
Ο καθηγητης με κοιταξε στα ματια λες και προσπαθουσε να δει μεσα μου και απομακρυνθηκε σκεφτικος...<br />
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~<br />
<br />
"Τι θα κανουμε μετα??Εμαθα πως ο Εντυ καταφερε να περασει ποτα στο σχολειο κατω ακριβος απο την μυτη του Φιλτσ και οσα παιδια θελουν μπορουν να πανε..."ειπε ο Tom καθως κατεβεναμε της σκαλες για τα υπογεια.<br />
<br />
"Εχω κανονισει με την Βικτωρια..ισως την πεισω να περασουμε πρωτα απο εκει και μετα να παμε μια βολτα εξω."ειπα με νοημα...<br />
<br />
"Α....καταλαβα"ειπε "παντως εγω εκει θα ειμαι.."<br />
Φτασαμε μπροστα απο τον τοιχο και ψιθυρισα το συνθημα.Μια-μια οι πετρες υπωχωρισαν και ανοιξε μια μικρη εισοδος.<br />
Προχωρισα κατευθιαν στο δωματιο των αγοριων και αφησα τα βιβλια και τα πραγματα μου.Εβγαλα τον μανδια μου , ανοιξα λιγακι το πουκαμισο μου και ανασηκοσα τα μανια ως τους αγκονες μου.Ανακατεψα λιγακι ακομα τα ειδη ατιμελητα μαυρα μαλλια μου,χερετισα τον Tom και κατευηκα κατω για να συναντισω την Βικτωρια...Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-19116945711433006312010-12-09T06:27:00.000-08:002010-12-09T06:31:58.045-08:00Προσεχε τι ευχεσαι! ~ 5 ~Christian.<br />
<br />
<br />
Kaθομουν διπλα της.Ηταν ακινητη και ανεπνεε με σωλινακια..Ημουν υπευθηνος για εκεινη! Πως μπορεσα να αφησω αυτο να συμβει? Οι γιατροι δεν ειναι σιγουροι για τιποτα. Δεν ξερουν καν αν μπορει να αντεξει πανω απο 2 ημερες! Και για ολα ημουν υπευθηνος εγω. Απο την στιγμη που λιποθυμησε, δεν ξανασυνηλθε. Εδω και 2 μερες ημουν αιπνος και καθομουν διπλα της. Οι γιατροι δεν ειχαν μπει καν στον κοπο να την ενχειρισουν. Ειχαν παρετηθει. Ποτε ποτε εβγενα απο το δωματιο για να μπει η μητερα της. Ηξερε οτι δεν υπαρχει ελπιδα. Η Nef kαι ο Alex ερχονταν ποτε ποτε και αυτοι. Ηταν και οι 2 τους χαλια. Τα βραδια που καθομουν διπλα της και της κρατουσα το χερι σκευτομουν διαφορα πραγματα.... Μηπως ο θεος με τιμωρουσε επειδη δεν του ημουν αρκετα πιστος? Τι εφταιγε ρε γ*μοτο ,τι? Θα εκανα τα παντα για να γινει καλα, με οποιοδηποτε κοστος. Ειχα χρυσοπληρωσει τους γιατρους,αλλα δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα.<br />
<br />
"Εισαι σιγουρος οτι θα εδινες τα παντα για χαρη της?" ακουσα μια φωνη πισω μου. Πεταχτηκα και κοιταξα την κοπελα. Φαινοταν γλυκεια, αλλα κατι στο βλεμμα της σου ελεγε οτι τα πραγματα δεν ηταν οπως φαινονταν.<br />
<br />
"Ποια εισαι εσυ?"την ρωτησα ψιθυριστα.<br />
<br />
"Μια φιλη της."<br />
<br />
"Και εγω γιατι δεν σε ξερω??"<br />
<br />
Ανασηκωσε τους ομως της.<br />
<br />
"Την αγαπας?"<br />
<br />
"Ναι."ειπα χωρις να διστασω να πω την αληθεια.<br />
<br />
"Οι παλιοι μου προγονοι λεγανε οτι ολοι μας εχουμε μια ευχη. Μπορεις να ευχηθεις και εσυ οτι θες, αρκει να το θες στα αληθεια! Μονο που παντα υπαρχει και κατι που πρεπει να δοσεις ."ειπε. Γυρισα και κοιταξα την Melanie και ενιωσα την καρδια μου να σπαει σε χιλιαδες κομματακια.<br />
Κοιταξα εκει οπου πριν λιγο βρισκοταν η κοπελα αλλα δεν ηταν πουθενα.<br />
Ηξερα οτι δεν προκειτε να πιασει αλλα δεν εβλαπτε να δοκιμασω.<br />
<br />
"Ευχομαι"ειπα"Ευχομαι η Melanie να γινει καλα και να ειναι ευτηχισμενη, οποιο και αν ειναι το ανταλαγμα που πρεπει να προσφερω.!"ειπα. Ημουν τοσο απελπισμενος. Ξαπλωσα στο διπλα κρεβατι και εμεινα ετσι να την κοιταζω.<br />
<br />
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~<br />
<br />
Πεταχτηκα πανω.Με ειχε παρει ο υπνος! Για πρωτη φορα μετα απο 3 ημερες. Κοιταξα το κρεβατι της Mel. Ηταν αδειο. Τελειωσε. Βγηκα σαν τρελος απο το δωματιο ενω τα δακρυα μου κυλουσαν ακαταπαυστα. Επεσα καταλαθως πανω σε μια κυρια. <br />
<br />
"Christian?Ηρεμισε." σκουπισα τα δακρυα μου και την κοιταξα καλυτερα. Ηταν η μαμα της Mel. Με αγγαλιασε.<br />
<br />
"Αυτο ηταν"σκευτικα"Ολα τελειωσαν"<br />
<br />
"H Μελ......"πηγα να πω.<br />
<br />
"Ειναι καλα,απλα της αλλαξαν δωματιο. Συνηλθε αγορι μου. Εγινε θαυμα και συνηλθε!!! Ειναι μαζι της τωρα η Nef και ο Alexander. ΕΙναι στο 621 πηγενε αν θες να την δεις.!"<br />
<br />
Ειχε συνελθει ???Μα πως????Δεν εκατσα να το σκεφτω αρχισα να τρεχω οσο ποιο γρηγορα μπορουσα.Μπηκα στο δωματιο και ετρεξα να την αγγαλιασω.<br />
<br />
"Αγαπη μου!Θεε μου σε ευχαριστω."Πηγα να την φιλησω αλλα το βλεμμα της με παρεξενεψε.<br />
<br />
"Εεεεε Chris παμε να παρουμε εναν καφε"ειπε ο Alex και με τραβηξε εξω.<br />
<br />
"Τι εγινε?"τον ρωτησα.<br />
<br />
"Δεν θυματε τιποτα για την σχεση σας!"<br />
<br />
"Τι???????"<br />
<br />
"Σε ξερει απλα σαν φιλο,τιποτα παραπανω."ειπε με στεναχωριμενω βλεμμα.<br />
<br />
Δεν μπορουσα να μιλησω."Παντα υπαρχει ενα ανταλαγμα"ηρθαν τα λογια στο μυαλο μου.Ωστε αυτο ηταν το ανταλαγμα..?<br />
<br />
Ξαναμπηκαμε στο δωματιο.<br />
<br />
"Γεια σου Mel!"ειπα"Συγνωμη για πριν,απλα ενθουσιαστηκα πολυ!!<br />
<br />
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~<br />
<br />
2 μηνες μετα.<br />
<br />
<br />
Ακομα την βλεπω,απο μακρυα.Απο την στιγμη που βγηκε απο το νοσοκομειο σταματησε να μας μιλα.Αλλαξε εμφανιση και αρχισε να κανει παρεα με αλλα παιδια."Φυσιολογικα"οπως λεει η μητερα μου.Τωρα ποια και για αυτην ειμαστε τα φρικια.<br />
Αλλα ειναι καλα.Αυτο ειναι το μονο που θελω.Να ειναι καλα.Δεν την ξεχασα ποτε.Και ποτε μα ποτε δεν ξεχασα τι ευχηθηκα.Να ειναι ευτηχισμενη.Και αν ετσι ηταν ευτυχισμενη,τοτε ημουν και εγω.<br />
<br />
<br />
THE ENDDark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-80689270542280959922010-12-09T06:24:00.001-08:002010-12-09T06:31:35.388-08:00Προσεχε τι ευχεσαι! ~ 4 ~Πλησιασα την Nef και την αγγαλιασα.<br />
<br />
"Ηρεμισε!Ειναι νεκρος!"ειπα προσπαθωντας να την καθησηχασω.<br />
<br />
Πανω στο νερο επεπλεε ενας μικρος νεκρος καρχαριασ.Η Nef οταν ηταν 7 χρονων αυτη και οι γονεις τις ειχαν παει διακοπεσ σε ενα νησι.Καθως κολυμπουσαν ενας καρχαριας αρχισε να την πλησιαζει και ευτηχος προλαβε να βγει εγκαιρα.Απο τοτε της εμεινε παιδικο τραυμα.<br />
Ακουσα βηματα και γυρησα το κεφαλι μου.Ηταν ο Alex και ο Chris.Ηταν και οι 2 χλομοι και ελαφρος φοβισμενοι αλλα προσπαθουσαν να το κρυψουν.Ο καθενας κρατουσε απο ενα μαχαιρι στο δεξι του χερι.Το βλεμμα τους περιπλανιθηκε γυρω μας και τελος πισω μας.<br />
<br />
"Ολα καλα!"ειπα γρηγορα.Χαμηλωσαν τα μαχαιρια και μας πλησιασαν.Κοιταξα τον Alex και μου κουνησε το κεφαλι.Αφησα απο την αγγαλια μου την Nef και εδωσα την θεση μου σε εκεινον.Πηρα απο το ελευθερο χερι τον Chris και αρχισαμε να κατευθηνομαστε προσ την σκηνη.<br />
<br />
"Δεν ηξερα οτι πηρατε μαχαιρια"ειπα.Ηταν χαζη παρατηρηση.Φυσικα και θα ειχαν παρει μαχαιρια μαζι τους.<br />
<br />
"Πιστευεις οτι θα ερχομασταν στην μεση ενος δασους με τις κοπελες μας χωρις να παρουμε κατι για αμυνα?"Με ρωτησε."Ποιος ξερει τι κυκλοφοροι εδω περα.?"<br />
<br />
Φτασαμε στο μερος οπου ειχαμε αφησει τα πραγματα μας και βαλθηκαμε να φτιαχνουμε την σκηνη.<br />
Ειχε αρχισει να βραδιαζει πια οταν τελειωσαμε και ηρθαν τα παιδια.Η Nef φαινοταν ηρεμη και χαμογελουσε το ιδιο και ο Alex.Κατσαμε ολοι κατω και αρχισαμε να παιζουμε ενα επιτραπεζιο που ειχε φερει ο Alex.Μετα απο 10 γυρους αποφασισαμε πως ηταν καλυτερο να ξαπλωσουμε νωρις.<br />
Ανοιξα το σακο μου και πηρα την κουβερτα μου.Ευτηχος η σκηνη ηταν τεραστια.Ξαπλωσαμε ολοι και κουκουλωθηκαμε με της κουβερτες μας.Ενιωθα πολυ περιεργα.Δεν ειχα ξανακοιμηθει εξω και ειδηκα στην μεση ενος δασους!!Αγγαλιασα τον Chris.Ενιωσα στο λαιμο μου την ηρεμη και ζεστη ανασα του.Ενα απαλο ροχαλητο εσπασε την σιωπη.Η Nef δεν ροχαλιζε ποτε,ουτε ο Chris απο οτι ηξερα.Αρα...o Alex..<br />
Αρχισα να μετραω τα ροχαλιτα οπως αλλη μετρανε προβατακια.......Σιγα-σιγα ενιωσα την κουρασει να με καταβαλει και αποκοιμηθηκα.<br />
<br />
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~<br />
<br />
Πεταχτηκα λουσμενη στον ιδρωτα.Ειχα δει ενα τρομακτικο εφιαλτη που ευτυχως δεν τον θυμομουν πια.Ο αερας εξω ειχε δυναμωσει και περναγε μεσα απο τα δεντρα κανοντας εναν ανατριχιαστικο θορυβο.Ενιωθα την σκηνη να με πνιγει.......Αθορυβα εβαλα τα παπουτσια μου,ανοιξα το φερμουαρ και βγηκα εξω.Ενιωσα τον παγομενο αερα στο προσωπο μου.Ξαφνικα σαν να εκλεισε καποιος εναν διακοπτη ο αερασ σταματησε και τον θορυβο αντικατεστησε κατι αλλο.Μια γλυκια η μαλλον μια πολυ γλυκια μελωδια.........Καποιος επαιζε βιολι.Δεν εκατσα να σκευτω τι δουλια ειχε καποιος να παιζει στην μεση του δασους βιολι.Απλα προχωρισα προς την κατευθηνση απο οπου ακογοταν η τοσο μεθυστικη μελωδια.Δεν εβλεπα πια τιποτα μπροστα μου αλλα δεν εφταιγε το σκοταδι.Ενιωθα τυφλη,ακουγα μονο την μουσικη.Το σωμα μου ηταν ξενο.Σαν να με κατευθηνε καποιος αλλος.Ενιωσα μερικες φορες να πεφτω καθως το παπουτσι μου σκαλωνε σε διαφορες ριζες.Ειχα ματωσει αλλα δεν με ενοιαζε.Απλα προχορουσα.Οταν σταματησα ποια να περπαταω βρισκομουν απο την αλλη πλευρα της λιμνησ.Πανω σε ενα βραχο καθοταν μια κοπελα και κρατουσε στα χερια τησ ενα βιολι.Μου χαμογελασε.........<br />
<br />
Christian<br />
<br />
<br />
Τεντωσα τα δαχτυλα μου προς την Mel αλλα η πλευρα της ηταν αδεια.....και κρυα.Σηκωθηκα ορθιος εβαλα τα παπουτσια μου και βγηκα εξω.<br />
<br />
"Που στο καλο πηγε?"ψιθηρισα στον εαυτο μου.<br />
<br />
Αρχισα να φτιαχνω το πρωινο.<br />
<br />
"Καπου εδω γυρο θα ειναι."ειπα αβεβαιος.<br />
<br />
Με την ακρη του ματιου μου ειδα κατι να κουνιεται διπλα μου.<br />
<br />
"Mel?............Τι στο δ*αλο?"ειπα γεματος φρικη.Δεν ενιωθα την καρδια μου.Ηταν σαν να μην υπηρχε,σαν να μην χτυπουσε.Ισα που προλαβα να τρεξω κοντα της και να την πιασω καθως εκεινη κατερεε.Ηταν γεματη αιματα,γρατζουνιες και μολωπες,με τα ρουχα της σκισμενα.Την κρατησα στα χερια μου ανικανως να κουνηθω η' να φωναξω.Ανικανος να σκεφτω τι πλασμα θα μπορουσε να την διαλυσει ετσι.Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-25783809817385923512010-12-09T06:23:00.001-08:002010-12-09T06:31:03.894-08:00Προσεχε τι ευχεσαι! ~ 3 ~Μετα απο λιγη ωρα φαγαμε,μαζεψαμε τα πραγματα μας και πηγαμε ο καθενας σπιτι του.Με το που εφτασα σπιτι πηγα κατευθειαν στη ντουζιερα και αφησα το κρυο νερο να κυληση πανω μου.Τυλιχτικα με την πετσετα ,βγηκα εξω και σχεδον επεσα πανω στο κρεβατι μου κουρασμενη.<br />
<br />
<br />
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~<br />
<br />
<br />
Καπου μακρυα ακουσα το κινητο μου να χτυπα.Ανοιξα τα ματια μου και αρχισα να αναζητω το κινητο!Μετα απο μερικα δευτερα ο ηχος σταματησε.Και τοτε καταλαβα οτι ηταν μηνυμα και οχι κληση.Ανεσυρα το κινητο μου κατω απο ενα σορο απο ρουχα.Ειχα δυο μυνηματα.Το ενα απο τον Chris και το αλλο απο την μητερα μου.Αποφασισα να ανοιξω πρωτα τησ μητερας μου.<br />
ελεγε,<br />
<br />
<br />
Σε ειδα που κοιμοσουν και δεν ηθελα να σε ξυπνησω!Απο οτι καταλαβα δεν κοιμηθηκατε καθολου στο σπιτι της Nefrite!Φαγητο εχει στο ψυγειο!Τα μποτακια πεζοποριασ σου ειναι στην αποθηκη!!!!!!!!!!!!!Φιλακια!!<br />
<br />
Μποτακια πεζοποριασ???Που τα θυμηθηκε??Αναστεναψα και ανοιξα το 2 μυνημα.<br />
<br />
Μωρο μου στις 5 εγω με τα παιδια θα ερθουμε σπιτι σου!!!Σου εχω μια εκπληξη!!!!!ααααα και ξεχασες το δωρο σου σπιτι μου!!Σ'αγαπω!!!Τα λεμε!!<br />
<br />
Κοιταξα την ωρα.5 παρα 10.Ειχα παρακοιμηθει.Πηγα στην ντουλαπα εβγαλα ενα τζιν και ενα μοβ μπλουζακι και ντυθηκα γρηγορα.Κατεβηκα κατω στην κουζινα και αρχισα να φτιαχνω τοστ.Μολις ειχα τελειωσει οταν το κουδουνι χτυπησεΑνοιξα την πορτα και πηγαμε ολοι στο σαλονι.Προσεξα οτι ολοι κουβαλουσαν ενα σακο.<br />
<br />
"Μπορειτε να μου πειτε τι εκπληξη μου ετοιμαζετε???"Ρωτησα ανυσηχη.<br />
<br />
"Λοιπον θα παμε για 3 μερεσ,για καμπινγκ στο δασος..Τι λες?"Ειπε ο Christian.<br />
<br />
"Δεν ξερω αν θα με αφηση η μητερα μου..."Και τοτε καταλαβα.Ειχε ειδη συνφωνισει!!Μποτακια πεζοποριασ........<br />
<br />
"Τα κανονισε ολα η μητερα μου Mel."Ειπε η Nef χαρουμενη....<br />
<br />
"Ελατε τοτε επανω να μαζεψω τα πραγματα μου!"<br />
Ανεβηκαμε επανω και μπηκαμε στο δωματιο μου.<br />
<br />
"Το δωματιο σου μοιαζει περισοτερο με δωματιο νεκρης πριγκιπισας παρα με μιας εφηβης!!"ειπε ο Alex σοκαρισμενος....<br />
Ειχα ξεχασει οτι εμπαινε για πρωτη φορα στο δωματιο μου.Αλλα υπερεβαλε!Ενταξη δεν λεω ειναι καπως τρομακτικο με τους μοβ τοιχους,τα μαυρα κερια και τις gothic ζωγραφιες που ειχα ζωγραφισει και κολλησει στους τοιχους με καμαρι αλλα εμενα μου αρεσε! <br />
<br />
"Και πως το περιμενες ρε Alex?Tον ρωτησα."Με ροζ τουλη πανω απο το κρεβατι και ροζ χνουδοτα ζωακια?"<br />
<br />
"Επρεπε να το περιμενω."ειπε ακομα παρατηρωντας το δωματιο μου.<br />
Πηγα στην ντουλαπα και πηρα τον σακο μου.<br />
<br />
"Τι ρουχα να παρω"ρωτησα.<br />
<br />
"Μαλλον ζεστα..."Ειπε ο Christian.Αρχισα να γεμιζω τον σακο με λεπτα πουλοβερ και ζεστα τζιν.Εφτιαξα τα πραγματα μου και κατεβηκαμε κατω.Πηγα στο μπανιο και πηρα και απο εκει μια χτενα,αναπτηρα και 2 λαστιχακια για τα μαλλια.Θα μου ελειπε πολυ το αι λαινερ σκευτικα..Πηγα στην αποθηκουλα και βρηκα τα αγαπημενα μου μποτακια πεζοποριας.<br />
<br />
"Φαγητο πηραμε εμεις μην παρεις!!!"ειπε η Nef<br />
<br />
"Λοιπον εγω ειμαι ετοιμη!"ειπα στα παιδια.<br />
<br />
"Τοτε λοιπον παμε!"Αναφωνισαν χαρουμενοι και οι 3 ταυτοχρονα.Αρχισα να γελαω το ιδιο και εκεινοι.<br />
Το δασος δεν ηταν και πολυ μακρια αλλα αν εμπαινες μεσα του ηταν πολυ πυκνο και γεματο με αιωνοβια δεντρα.Η ιδεα του να κατασκηνωσουμε εκι μου φενοταν λιγο τρομακτικη αλλα λιγη αδρεναλινη δεν εβλαπτε.<br />
<br />
"Τουλαχιστον ξερετε που θα κατασκηνοσουμε η΄ παμε στην τυχη??"ρωτησα.<br />
<br />
"Λεμε να κατασκηνωσουμε διπλα στην λιμνη.!"ειπε ο Alex .<br />
<br />
"Υπαρχει λιμνη?"ρωτησα σταματωντας να περπεταω.Τοσο χρονια εδω δεν ηξερα για καμια λιμνη.!<br />
<br />
"Ναι τωρα το πηρες χαμπαρι???"ρωτησε η Nef γελωντας.<br />
Συνεχισα να περπαταω.<br />
<br />
"Χαλαρωσε"ειπα στον εαυτο μου.Ακομα δεν φτασαμε και εγω ειχα αρχισει ειδη φοβαμε.<br />
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~<br />
<br />
Μετα απο λιγη ωρα μπηκαμε στο δασος και αρχισαμε να κατευθηνομαστε λιγο προσ τα αριστερα.Κρατουσα το χερι του Christian και καθε τοσο μου το εσφιγε και μου χαμογελουσε.Ξεχνιωμουν για λιγο αλλα μετα ακουγα καποιο περιεργο θορυβο και η καρδια μου χτυπουσε σαν τρελη.Τελος φτασαμε και αρχισαμε να στηνουμε την σκηνη.Αφησαμε αυτην την δουλια στα αγορια και εμεισ πηγαμε να κατσουμε στην λιμνη.Δεν προλαβα να φτασουμε και πολυ κοντα στην οχθη.Κατι επεπλεε πανω στην λιμνη.Πλησιασαμε ποιο κοντα και τοτε η Nef αρχισε να ουρλιαζει.Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5948905883184290808.post-53262369983542911122010-12-09T06:22:00.000-08:002010-12-09T06:30:44.258-08:00Προσεχε τι ευχεσαι! ~ 2 ~Ανοιξα τα ματια μου.Ηταν ολα σκοτεινα γυρω μου.Βρισκομουν ακομα στην αγγαλια του Christian.Ειχα δει ενα πολυ μπερδεμενο ονειρο που δεν μπορουσα καν να το θυμηθω.Ενιωσα τον Chris να κουνιεται διπλα.Τον κοιταξα και ειδα πως ειχε ξυπνησει και αυτος.<br />
<br />
"Τι ωρα ειναι?"με ρωτησε.<br />
<br />
"Δεν ξερω.Καπου στις 4 μαλλον."Και τοτε μου ηρθε μια τρελη ιδεα!"Παμε εξω!!"<br />
<br />
"Εννοεις να βγουμε εξω τετοια ωρα?"με ρωτησε σοβαρα αλλα εγω εβλεπα μια μικρη σπιθα στα ματια του.Του αρεσε η ιδεα.<br />
<br />
"Ναι,γιατι οχι?"τον ρωτησα.<br />
Με κοιταξε καλα καλα.<br />
<br />
"εισαι καλα?"<br />
<br />
"Ναι!Απλα θελω να βγουμε εξω.Μια βολτα θα κανουμε και θα γυρισουμε πισω πριν μας αντιλιφθει κανεις!!Και μετα θα κανω οτι θες!!"ειπα ναζιαρικα.<br />
<br />
"Οτι οτι θελω??"με ρωτησε και ειδα παλι το αγαπημενο μου χαμογελω να σχιματιζετε στο προσωπο του.<br />
<br />
"Οτι θες!!"του ειπα παιζοντας το παιχνιδι του.<br />
<br />
"Επρεπε να το σκεφτεις καλυτερα πριν συνφωνισεις!!"ειπε προκλειτικα.<br />
<br />
"Πιστεψε με δεν θα αναγκαστω να κανω κατι που να μην θελω"<br />
ειπα με ενα πονηρο χαμογελο.<br />
"Ντυσου γρηγορα!!Kανε ησυχια ομως μην μας ακουσει η μανα μου!!Το ξερεις οτι εχει καλυτερη ακοη απο τις νυχτεριδες?"ρωτησε ειρωνικα.<br />
Χαμογελασα και αρχισα να ψαχνω το φορεμα μου στα σκοτεινα.<br />
<br />
"Eιναι αναγκη να ντυθεις?"με ρωτησε<br />
Τον κοιταξα μπερδεμενη.<br />
"Τι εννοεις?"<br />
<br />
"Τωρα που τα ματια μου σηνηθισαν στο σκοταδι και μπορω να δω σχεδον καθε λεπτομερια του σωματος σου δεν μου παει η καρδια να σε αφησω να ντυθεις εχοντασ σε στο δωματιο μου μονη και απροστατευτη."Ειπε και αρχισε να με πλησιαζει.<br />
"Πρωτα θα παμε βολτα!"απετησα.<br />
<br />
"Καλα καλα."Ειπε.<br />
Βρηκα το φορεμα μου και το εβαλα.Τον ακουσα να ανοιγει την ντουλαπα του και να ψαχνει μεσα.Πηρε ενα σακο και πεταξε 2 κουβερτες μεσα μαζι με μια αλλαξια ρουχα.<br />
<br />
"Τι κανεις?"τον ρωτησα.<br />
<br />
"Λεω να παμε για πικνικ!"ειπε ενθουσιασμενος!<br />
<br />
"Στις 4 το πρωι??"<br />
<br />
"Δεν φταιω εγω!!Εσυ ηθελες βολτα!!"Ειπε και μου πεταξε μια μαυρη ζακετα.Την εβαλα και ανεπνευσα βαθια το αρωμα της.Μυριζε ακριβος οπως ο Christian.<br />
Ανοιξε αθορυβα την πορτα και κατεβηκαμε κατω.Μπηκαμε στην κουζινα.Εκατσα στον παγκο και αρχισα να χτενιζω με τα χερια μου τα μαλλια μου ενω περιμενα να βαλει μερικα τοστ και φρουτα στο σακο του.<br />
Αφησε το σακο κατω.Το λιγοστο φως που υπηρχε προερχοταν απο το ψυγειο και εξαφανιστικε καθως το εκλεισε.Ηρθε κοντα μου και με αγγαλιασε.Ενιωσα τα χειλη του λιγο ποιο κατω απο το αυτι μου.Η γλωσσα του αρχισε να με γαργαλα.Ενιωθα τοσο ωραια.Αλλα ηθελα να δω την ανατολη του ηλιου!Και αν συνεχιζαμε ετσι οχι την ανατολη αλλα ουτε την δυση δεν θα εβλεπα!<br />
<br />
"Σταματα."του ειπα.<br />
Παγωσε.Με αφησε απο την αγγαλια του και αμεσος ενιωσα κενη.Ειχε ενα σοκαρισμενο υφος.Ναι!Μολις ειχα αποριψει το τελειο αγορι!Η τουλαχιστον ετσι νομιζε.Μπορει να νομιζε οτι το χτεσινο με την μητερα του μου εκανε μεγαλη ζημια.Η οτι δεν τον ηθελα η και εγω δεν θερω τι?<br />
<br />
"Ελα χαλαρωσε!!Εχουμε κανει μια συνφωνια!!"Τον ενιωσα να χαλαρωνει καπως."Δεν ξερω τι με εχει πιασει αλλα θελω να δω την ανατολη του ηλιου!!"<br />
<br />
"Μαλλον θα κατασκηνωσεις στην Nef ολοι την εβδομαδα"ειπε χαμογελοντας."Λοιπον παμε?"ειπε και πηρε τον σακο απο κατω.<br />
<br />
"Ναι."ειπα.Βγηκαμε εξω και αρχισαμε να περπαταμε.<br />
Περπατουσαμε χωρις να μιλαμε.Με κρατουσε απο το χερι και ενιωθα οτι ημουν ασφαλης.Δεν ηξερα που με πηγενε αλλα ειπε πως απο εκει εχει τελεια θεα.<br />
Μετα απο λιγο καταλαβα που πηγενουμε.Υπαρχει ενασ λοφοσ που βλεπει ολο το νεκροταφιο και πισω απο το νεκροταφειο φενεται η ανατολη του ηλιου.Ανεβηκαμε στο λοφο και κατσαμε κατω απο την τεραστια βελανιδια που υπηρχε.Στρωσαμε κατω την μια απο τις 2 κουβερτες και με την αλλη σκεπαστηκαμε.Σιγα σιγα ο ουρανος αρχισε να γινετε ποιο φωτεινος.<br />
Οι πρωτες αχτιδες του ηλιου αρχισαν να προβαλουν πισω απο τον λοφο του νεκροταφειου και περιεργες σκιες ξεφυτρωσαν εδω και εκει<br />
<br />
"Μπροστα μας εχουμε την ζωη και το θανατο σε πληρη αρμονια."ψιθυρισε ο Christian."Ο ηλιος φερνει την ζωη και οσοι περνουν τις πυλες του νεκροταφειου δεν ειναι για καλο σκοπο επειδη καποιος δεν καταφερε να δει την ανατολη τις επομενης ημερας."<br />
<br />
"Οποτε ας καθησουμε εδω να δουμε τον ηλιο να ανατηλη χαριζοντας ζωη,γιατι ποτε δεν ξερεις.Μπορει να εισαι εσυ ο επομενος της λιστας και να μην καταφερεις να δεις την αυριανη ανατολη."συνεχισα εγω.Τα λογια εβγαιναν με ευκολια απο μεσα μου,δεν φοβομουν να τα πω.<br />
Ενιωσα τον Chris να σφιγγεται ακομα ποιο κοντα μου.Φοβοταν να με χασει οπως και εγω φοβομουν μην χασω αυτον.Ενα ψυχρο αερακι φυσιξε και τα μαλλια μου ανεμησαν ελαφρα.Ακουμπησα το κεφαλι μου στον ομο του και μειναμε εκει να κοιταμε την ανατολη.Dark Princesshttp://www.blogger.com/profile/15016914942518879441noreply@blogger.com0