03 Οκτωβρίου, 2011

Τιποτα το ιδιαιτερο.

Η βροχη δυναμωνει καθως περπαταω στον ερημο δρομο.Ο ηχος της ειναι απο τις πιο ομορφες μουσικες που εχω ακουσει ποτε.Τα λεπτα κλαδια των δεντρων χορευουν στον ρυθμο του αερα κανοντας με να θελω να χορεψω και εγω.Νιωθω τα παντα να προσπαθουν να μιλησουν,να φωναξουν πως ειναι ζωντανα.Εγω ειμαι ζωντανη.Δεν κρυβω το χαμογελο μου,γιατι ακομα και να το ηθελα,δεν μπορω.Ακομα σφιγγω στα χερια μου το γραμμα του,και ακομα και αυτο το νιωθω να εχει παλμο.Φοβαμαι να το αφησω απο τα χερια μου μην τυχον και το μελανι ξεθωριασει και δεν μεινει τιποτα περα απο ενα αψυχο χαρτι.Συνεχιζω να κατευθηνομαι προς το παρκο,προς το παγκακι στο οποιο υποσχεθηκε να με περιμενει.Αρχιζω να σιγο τραγουδαω ενα τραγουδι των ΗΙΜ που κατα καποιον περιεργο τροπο αρμονιζετε τελεια με τον ρυθμο της βροχης και δημιουργητε μια περιεργη διασκευη του τραγουδιου.Βλεπω το παγκακι αλλα ειναι αδειο.Προς στιγμην το χαμογελο μου παγωνει,τα λογια μπερδευονται,η βροχη σταματαει.Ο κοσμος νεκρωνει.Καθομαι στο κρυο παγκακι και περιμενω.Και περιμενω.Ανοιγω το γραμμα και ξαναδιαβαζω τις λεξεις.Μονο που τς εχω διαβασει τοσες πολλες φορες που τς θυμαμαι απ'εξω πια.
Ειμαι ερωτευμενος μαζι σου..
Ερωτευμενος...Μαζι σου...

Μου ειναι τοσο δυσκολο να βαλω αυτες τις τρεις λεξεις σε μια μονο προταση.Η βροχη δυναμωνει κι αλλο.
Και εγω...εδω και 2 χρονια..
Η ωρα μοιαζει να μην κυλαει,μα οταν κοιταω το ρολοι συνιδητοποιω πως περιμενω 3 ωρες και ουτε λεπτο λιγοτερο.
Ξανα κοιταω γυρο μου και συνιδητοποιω πως εχει αρχισει πια να νυχτωνει ασχημα,μα η βροχη δεν λεει να κοπασει.Δεν νιωθω το σωμα μου.Εχει μουδιασει απο την ακινησια.Ενα σωστο σακι με κοκαλα,οπως θα ελεγε ο Κινγκ.Βαρυ,ασηκοτο.
Και ομως δεν θελω να φυγω γιατι ειπε πως θα ερθει.Το ειπε!
Και ετσι περιμενω κι αλλο.
Και αλλο.
Δεν προκειτε να ερθει και ομως δεν θελω να το παραδεχτω.
Κρυωνω,ποναω,πειναω,και δν αισθανομαι τιποτα αλλο περα απο κουρασει.
Και ομως ειμαι ακομα εδω και περιμενω.
Η ωρα ειναι πια δωδεκα και τεταρτο.Τωρα πιστευω πια πως δεν θα ερθει.Ισως κατι να του ετυχε.Λεω και αφηνω τον εαυτο μου να σταματισει σε αυτην την ιδεα και να φρακαρει εκει των ιρμο των σκεψεων μου.
Γυρναω σπιτι και δν κανω καν τον κοπο να βγαλω τα βρεγμανα ρουχα.Ξαπλωνω στο κρεβατι και μενω να κοιταω εξω απο το παραθυρο τον ουρανο σφιγγοντας ακομα το γραμμα στο χερι μου.
~~~~~~~Παραληλα~~~~~~~
Σπιτι,μαζεμενει μια παρεα αγοριων και κοριτσιων,χαχανιζουν εντονα.
"Την χαζη!Μα ποσο ανεγκεφαλη πρεπει να ειναι για να το χαψει αυτο?"Η κοπελα γελαει ιστερικα χαχανιζοντας τρελα.
"Μα βγηκε μεσα στην βροχη για να συναντηση το αγορι των ονειρων της!Χχαχαχαχαχα παιδια ειναι τρελη για δεσιμο!!"
Και η συζητηση συνεχιζετε ετσι για αρκετη ωρα.

Μονο που κανεις δεν ειχε τα κοτσια να γελασει στην κηδεια μου.Ωω ναι.Κανενας τους.Η πνευμονια που κολλησα εκεινη την ημερα ηταν κατι που το ανοσοποιητικο μου πολυ απλα δεν μπορουσε να αντιμετοπισει με τιποτα.
Ολοι δακρυσαν αλλα κανενας δεν εκλαψε.Κανενας που να ηταν παρον.
Αργα συνιδητοποιησα πως δεν περιμενα αδικα εχτες.
Πως αυτος που περιμενα με συναντουσε καθε βραδυ στα ονειρα του.
Πως ηταν παντοτε εκει, παρολου που δεν μπορουσα να το καταλαβω.
Και ηταν αυτος που εκλαψε περισσοτερο απο ολους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου