Κεφάλαιο 2
Άπλωσα τα χεριά μου και τον αγκάλιασα δυνατά .Όλα μας τα ρούχα βρίσκονται από ώρα στο πάτωμα σχηματίζοντας ένα μικρό σωρό .Δεν ξέρω που βρίσκομαι αλλά δεν με νοιάζει εκείνη την στιγμή .Φωνάζω δυνατά από ικανοποίηση καθώς τον νιώθω βαθειά μέσα μου να τελειώνει .Προσπαθούμε να βρούμε και οι δυο την ανάσα μας . Τα σώματα μας κολλημένα το ένα διπλά στο άλλο αλλά δεν μπορώ να αισθανθώ την ζεστασιά του .Προσπαθω να δω το πρόσωπο του μα το σκοτάδι είναι σύμμαχος του και με εμποδίζει να δω. Νιώθω τα χείλη του στο αυτί μου.
Η φωνή του απαλή και σιγανή.
«Τρέχα »μου ψιθυρίζει.
Ακούω ένα ουρλιαχτό .Το δικό μου ουρλιαχτό .Γλιστρά απότομα και προσπαθώ να πιαστώ από κάτι ,αλλά δεν υπάρχει τίποτα .Ουρλιάζω ξανά αλλά δεν βγαίνει κανένας ήχος .Στάματα να αντιστεκομαι .Ειναι μάταιο .Είμαι ήδη νεκρή.
Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και κοιτάζω γύρω μου. Βρίσκομαι ακόμα στην βιβλιοθήκη κουλουριασμένη στην πολυθρόνα. Το τζάκι είχε σβήσει από ώρα και η βροχή έχει σταματήσει πια .Στα αυτιά μου ακούγεται δυνατά το Fallen Angels των Black Veil Brides.Διπλά μου η κυ .Σερ ,η βιβλιοθηκάριος με μια ανήσυχη έκφραση να διαγράφεται στα όμορφα χαρακτηριστικά της .Ανοιγοκλείνει τα χείλη της ξανά αλλά δεν ακούω τίποτα .Βγάζω τα ακουστικά και επιτέλους καταλαβαίνω τι λέει.
«Σου συνιστώ να πας να ξαπλώσεις και να σταματήσεις να διαβάζεις τόσα πολλά βιβλια .»ειπε γλυκά και μου χαμογέλασε.
Τεντώθηκα και ένιωσα τις αρθρώσεις μου να τρίζουν.
«Συγγνώμη κυ.Σερ .Δεν πρόκειται να ξανά γινει .Πρεπει να συναντήσω την παρέα μου σε..» κοίταξα την ώρα .10 και 15. πετάχτηκα όρθια με αποτέλεσμα το IPod και το βιβλίο να βρεθούν στο πάτωμα. «πριν από ένα τέταρτο» αναφώνησα και μάζεψα τα πράγματα από το πάτωμα .Έχωσα το βιβλίο στα χεριά της και έτρεξα προς την έξοδο.
«Θα περάσω και αύριο!!Καληνύχτα σας» φώναξα πίσω μου καθώς έτρεχα στο διάδρομο .Βγήκα έξω από το κτίριο και συνέχισα να περπατώ προς τα διαμερίσματα του διπλανού σχολειού , του Άγιου Πολ.
Καθώς περπατούσα το όνειρο ξανάρθε στο μυαλό μου .Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα αυτήν την φωνή .Κάθε λίγο και λιγάκι έβλεπα ένα περίεργο όνειρο που ήταν τόσο αληθινό που όταν ξυπνούσα δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι ήταν στα αλήθεια ένα όνειρο .Και πάντα μα πάντα ακούω αυτήν την φωνή.
Έφτασα στο δωμάτιο της Jane και χτύπησα δυνατά .Δυο δευτέρα αργότερα ο L.Jayμου άνοιξε την πόρτα .Πήγα να περάσω αλλά άπλωσε τα χεριά του και μου έκλεισε την είσοδο.
«Λυπάμαι πολύ κυρία μου αλλά αργήσατε όπως ήταν αναμενόμενο «του έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα «και τώρα πρέπει να πληρώσετε» είπε
Τύλιξε τα χεριά του γύρω μου και πλησίασε τα χείλη του στα δικά μου.
«Μη» άρχισα να λέω και έβαλα τα χεριά μου στο στήθος του με σκοπό να τον σπρώξω .
Τα χείλη του έπεσαν δυνατά πάνω στα δικά μου και τα χεριά μου σύρθηκαν πίσω από τον λαιμό του .Ενα πνιχτώ χαχανητό ακουστικέ και τραβήχτηκα μακριά του.
H Jane ακουμπούσε στην κορνίζα τις πόρτας μαζί με την Νελί και μας κοιτούσαν με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά .Μπήκαμε μάσα κάτσαμε στο σκούρο κόκκινο χαλι ,διπλα στον Γουιλ.
Πάντα λάτρευα το δωμάτιο της Jane .Τους σκούρους κόκκινους τοίχους ,τα σκούρα μαύρα έπιπλα ,τα χιλιάδες κεριά που κάλυπταν κάθε επιφάνια του δωματιου .Τα πάντα ήταν συνδυασμένα μεταξύ τους.
«Λοιπόν »ρωτησε η Νελη. «Τι λέτε να κάνουμε?»
«Και όπως πάντα εγώ θα σώσω τον κόσμο» αναφώνησε ο Will με ηγετικό υφος .Τον κοιτάξαμε όλοι και σκάσαμε ομαδικά στα γέλια.
«Γελάτε ,γελάτε τιποτένια πλασματα. »συνεχισε το θεατρικό του λόγο. «Και δεν πρόκειται να σας αφήσω να παίξετε με το επιτραπέζιο μου.»
Η Νελι σταμάτησε να γελάει.
«Έχω μια παράκληση ,τότε» είπε δαγκώνοντας τα χείλη της ,κίνηση που έκανε συνήθως όταν προσπαθούσε να μην γελάσει. «Θέλω να δω πως θα καταφέρεις να παίξεις μονός σου ένα επιτραπέζιο για πολλά άτομα.»
Ο Will έκανε πως δεν την άκουσε και έβαλε το επιτραπέζιο πάνω στο μικρό σκούρο ξύλινο τραπεζάκι , γύρω από το όποιο είχαμε μαζευτεί.
«Μου το έστειλαν οι γονείς μου και μάλιστα είπαν πως θα το λατρέψουμε.
Ανοίξαμε το κουτί και μάσα βρήκαμε έξι πιόνια σε διαφορετικά χρώματα δυο ζάρια ,μια κλεψύδρα ,ένα ταμπλό ,τις οδηγίες και κάρτες .Πάνω από χίλιες.
Ανοίξαμε το ταμπλό και διαλέξαμε ο καθένας το πιόνι του. Πηρά τα οδηγίες και διάβασα δυνατά.
«Διαχωρίστε τις κάρτες ανάλογα με το χρώμα τους σε 6 δεσμίδες και τοποθετήστε τες στο κέντρο του ταμπλό.»
Περίμενα τα παιδιά να το κάνουν και συνέχισα:
«Τοποθετήστε τις κάρτες που περίσσεψαν ,αυτές με το κόκκινο Χ προς τα πάνω ,έξω από το ταμπλό .Τοποθετείτε τα πιόνια σας πάνω στο ταμπλό στο τετραγωνάκι που λέει αφετηρία και ρίχνεται τα ζάρια .Όποιον αριθμό τύχετε τόσα τετραγωνάκια προχωρήσετε στο ταμπλό .Το τετραγωνάκι που θα σταματήσετε θα έχει ένα χρώμα. Κάποιος θα πάρει την πάνω κάρτα του ιδίου χρώματος και θα διαβάσει την ερώτηση. Γυρίζετε την κλεψυδρών .Αν βρείτε την απάντηση πριν τελειώσει η κλεψύδρα τότε ρίχνει ο επόμενος τα ζάρια. Αν όχι τότε θα πάρετε την πάνω κάρτα από την δεσμίδα με τις κάρτες Χ και θα διαβάσετε δυνατά τι λέει..Το παιχνίδι μπορεί να συνεχιστεί προοριστούν. Για να τελειώσετε το παιχνίδι πείτε «Τέλος παιχνιδιού»
Καλή διασκέδαση.»
Δίπλωσα το χαρτί και το άφησα στο πλάι.
«Ας αρχισουμε»ειπε ο Ελάτου και πηρέ τα ζάρια .Τα έριξε και προχώρησε στα τετραγωνάκια .Το χρώμα που έτυχε ήταν πράσινο.
Πηρά μια κάρτα από τις πράσινες και διάβασα
«Ποσά χιλιόμετρα είναι το Σινικό Τοίχος στην Κινά.?»
Γύρισα την κλεψύδρα.
«Έξι χιλιάδες εκατόν τριάντα .»είπε αβέβαιος.
«Λάθος »είπα και του έδωσα γρήγορα μια κάρτα Χ .
«Για να μάθεις να ακούς όταν οι διπλά σου μέλανε ,τι θα έλεγες για ένα ζευγάρι μεγαλύτερα αυτιά ?»είπε.
Ένα μικρό σύννεφο πράσινης σκόνης κατευθύνθηκε προς το μέρος του και τον τύλιξε.
Είχαμε μείνει να κοιτάμε με το στόμα ανοιχτώ για μερικά δευτερόλεπτα .Το σύννεφο διαλύθηκε και από πίσω του εμφανίστηκε ο Ελ.Τζευ .
Ξαφνικά βρέθηκα στο πάτωμα να γελώ υστερικά .
Τα κάποτε μικρά αυτιά του Ελ.Τζευ είχαν μεταμορφωθεί σε τεραστία αυτιά χιμπατζή.
Μας κοιτούσε σαν να ήμασταν τρελοί και αυτό μας έκανε να γελάμε περισσότερο.
Μόλις συνειδητοποίησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά πετάχτηκε και έτρεξε στο μπάνιο.
Μια σειρά από βρισιές ακλούθησε καθώς ήρθε πάλι στο δωμάτιο γελώντας και αυτός με τον εαυτό του.
«Έλα» του είπα .Ακομα σε βρισκω ομορφο !!»είπα καθώς προσπαθούσα να ηρεμίσω.
«Τι λέτε ?συνεχίζουμε? » ρώτησα και έριξα τα ζάρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου