Χαμένες σελίδες σκονισμένων ημερολογίων.7

Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω...
Θα έκανα πάλι το ίδιο λάθος..
Ξέρεις γιατί..?
Γιατί με έκανες να νιώσω ζωντανή..
Με έβγαλες από την ανιαρή ζωή μου..
Κατάφερες να σκαρφαλώσεις και να περάσεις τα ψηλά τείχη που είχα χτίσει γύρο μου..
Και μου έδειξες τι υπάρχει πέρα από αυτά...
Μου έδειξες πως σε αυτόν τον κόσμο..που είναι γεμάτος βρωμιά,διαφθορά και υποκρισία μπορώ ακόμα να βρω αγάπη..
Και πάνω από όλα..μου άνοιξες έναν άλλο κόσμο..
Αυτόν της καρδίας σου...
Και με άφησες να περπατάω για ώρες και να θαυμάζω τα μοναδικά  τοπία....
Οι δρόμοι αν και σε μερικά σημεία δεν φωτίζονταν..
Μπορώ να πω πως έκαναν ακόμα πιο ωραία τα δρομάκια...
Και μόνο να'ξερες πόσο πολύ αγαπώ να περπατάω στον κόσμο σου και να αφήνω πίσω τον δικό μου...
Όμως βλέπω πως ο ουρανός έχει καλυφθεί με σύννεφα και πως πλέον η καταιγίδα είναι αναμενόμενη...
Το ξέρω πως πρέπει να φύγω..
Αλλά δεν ξέρω πως μπορώ να επιστρέψω στον σάπιο κόσμο μου όταν έχω πάρει μια γεύση από την Εδέμ...
Μπορώ?
Νιώθω χαμένη..
Βλέπω το σωστό μα δεν έχω την δύναμη να το κάνω..
Γιατί όταν φύγω θα χάσω τα πάντα..
Τον κόσμο μου .
Την ζωή μου.
Εμένα.
Και θα πονέσει.
Θα πονέσει Πολύ.
Μα είναι κατι που πρέπει να γινει..ετσί δν είναι..?

Χαμένες Σελίδες Σκονισμένων Ημερολογίων.6

Επιτέλους η πολυ αναμενόμενη εκδρομή στην Αράχωβα έγινε.
Χιονοπόλεμος,φίλοι,κλαμπ,ποτό,μουσική και το χαμόγελο στα χείλη.
Και όμως...κάτι λείπει.
Η αίσθηση της χαράς είναι μονάχα μέχρι να μείνω μόνη.
Λάθως.Μέχρι να αισθανθώ μόνη.
Είναι σαν να έχεις ενα αντικείμενο μονο που είναι το μισο από αυτό που θα έπρεπε...
Ένα ρολόι δίχως δείκτες.
Ένα τρύπιο μπάλονι.
Ένα μπουκάλι χωρίς καπάκι..
Έτσι αισθάνομαι πλεον.
Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για έναν και μοναδικό άνθρωπο.
Για να νιώσω καλά.
Εγωιστικο..Αλλα έτσι είμαστε οι άνθρωποι.
Έτσι είμαι και εγώ.
Δεν περνάει λεπτό από την ζωή μου που να μην έχω αναρωτηθεί πως θα ήταν αν είμασταν μαζί.
Αν μπορούσα να ξυπνήσω ένα πρωινό και να ξέρω πως θα τον δω σε 10/20/30 λεπτά.
Γιατί κάποιος να έχει αυτό το προνόμιο?
Γιατί αυτός το αξίζει ενώ εγώ όχι?
Μερικές φορές νιώθω πως η ζωή αυτή δεν αξίζει..
Να είσαι περιτριγυρισμένος από κόσμο και όμως να είσαι μόνος.
Να έχεις τα πάντα και όμως να σου λείπει η αξία τους.
Να φορας ένα χαμόγελο που κρέμετε  από σάπιες κλωστές.
Να ακούς συνεχώς πως η ζωή είναι δικιά σου και όμως να νιώθεις σαν μαριονέτα στα χέρια ενός μικρόυ παίδιου.
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει με ρυθμούς εξωφρενικά γρήγορους που κανείς δεν μπορεί να συμβαδησει με αυτούς.
Και εσύ δεν είσαι εδώ.
Δεν μπορείς να με βοηθησεις.
Φοβάμαι.

Χαμένες Σελίδες Σκονισμένων Ημερολογίων.5

Το πρωί καθώς έψαχνα το τετράδιο της φυσικής..ανακάλυψα ένα παλιό μου "ημερολόγιο"
Τίποτα το σπουδαίο,δεν είχα καν προλάβει να γράψω κάτι σημαντικό..
Η μήπως είχα..?
Ξεφύλλισα τις σελίδες όταν το βλέμμα μου  έπιασε  κάτι σημειώσεις.
Έκατσα στο χαλί και παρόλο που θα αργούσα στο σχολείο , άνοιξα το τετράδιο και άρχισα να διαβάζω...

Δευτέρα 22 Αυγούστου.

Δεν ξέρω γιατί κάθομαι και το γράφω τώρα αυτό.
Πραγματικά δεν υπάρχει κανένας απολύτος λόγος....
Η μέρα μου ήταν κάτι παραπάνω από συνηθισμένη..
Και όμως πλέον στην ζωή μου  έχει προστεθεί ένα σημαντκό άτομο που της έχει δώσει χρώμα.
Ποτέ δεν περίμενα πως όταν μιλάγαμε αδιάφορα στο φόρουμ,λίγες βδομάδες αργότερα θα περίμενα σαν τρελή με το κινητό στο χέρι να με πάρει τηλέφωνω ή να μου στείλει ένα μήνυμα,να μου δώσει λίγη προσοχή..
Από τις πρώτες κι όλας μέρες, λάτρεψα τον χαρακτήρα του...
Το χαζοχαρούμενο χαμόγελο στα χείλη μου δεν φεύγει στιγμή όταν μιλάμε στο τηλέφωνο..
Και πιστεύω πως και αυτός περνάει καλά μαζί μου.
Μάλιστα έχω την εντύπωση πως με συμπαθεί πολύ :)
Όταν το είδα πραγματικά πίστευα πως κάποιος μου έκανε πλάκα.
Δεν έχει κάποια εξωτική ομορφιά..δεν είναι από τα αγόρια που κάθε κορίτσι ανεξαίρετος θα πέθαινε για να τον έχει..αλλά είναι σίγουρα αγόρι για τον οποίο θα πέθαινα να έχω εγώ.
Δεν ξέρω γιατί.
Έχει άπλα κάτι που με τραβάει.
Το θέμα τον χιλιομέτρων που μας χωρίζουν είναι ένα μικρο θέμα.
Ίσως μεγάλο.Άλλα μπορώ να το παραμερίσω προς το παρόν και να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα βρεθούμε.
Και κάθομαι και αναρωτιέμαι..
Γιατί ο Θεός,αν στα αλήθεια υπάρχει μας βάζει αντιμέτωπους με τέτοιου είδους δοκιμασίες.?Για να δει αν μπορούμε να συνεχίσουμε?Να τις ξεπεράσουμε?Να μάθουμε και να βγούμε σοφότεροι μετά ?
Και τι γίνεται αν δεν καταφέρουμε να τις περάσουμε?Αν αντι να βγούμε πιο δυνατοί ,βγούμε πιο ευάλωτοι από αυτό το διαστροφικο παιχνίδι.
Γιατι η κατάληξη δεν θα είναι καλή, και η ιστορία μας δεν είναι παραμύθι.
Δεν θέλω να δω το τέλος.
Για την ακρίβεια φοβάμαι να δω το τελος, μα δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Τελειώνοντας την ανάγνωση το μυαλό μου δεν ήθελε να επεξεργαστεί τίποτα.
Αν γινόταν θα καθόμουν όλη μέρα σε εκείνο το σημείο στο χαλί και απλά θα έκλαιγα την μοίρα μου..Θα σκευτόμουν πόσο απαίσια είναι η ζωή και πόσο πολυ την μισώ..
Αντι αυτου , σηκώθηκα,ντύθηκα και έφυγα για το σχολείο.
Και να μην θες...
Η ζωη συνεχίζετε..
Εκτος και αν βρεις έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο να την σταματίσεις ;)