2.Χαμένες σελίδες σκονισμένων ημερολογιών

Πόσες φορές έχω καταρρεύσει λέγοντας πως μισώ τα πάντα..Πως δεν έχει μείνει τίποτα πια για το οποίο πρέπει να ελπίζω?Έχω βαρεθεί πια να ελπίζω...Άλλα τι είναι η Ζωή δίχως ελπίδα? Ποιο είναι το νόημα της Ζωής αν δεν ελπίζεις σε κάτι καλύτερο απ'αυτο που είδη έχεις?
Ε,λοιπόν δεν ξέρω..........
Όταν ξέρουμε πως η γη "ουρλιάζει" με αυτά που της κάνουμε....Και συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε να της κάνουμε.....Μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα "καθαρό" μέλλον για τα παιδιά μας?
Προσωπικά φοβάμαι να κάνω παιδιά....Να τους δώσω έναν τέτοιον κόσμο?Είναι σκέτη αυτοκτονία......
Και όμως συνεχίζω να μολύνω την γη δίχως σταματημό........Και ελπιζω πως ολα θα φτιαξουν...
Όταν βλέπεις τους πολιτικούς που εσύ ο ίδιος έχεις εκλέξει να σου ξεριζώνουν κάθε ελπίδα...
Και πάλι...συνεχίζεις να ελπίζεις πως όλα, με κάποιον μαγικό τρόπο..θα διορθωθούν!
Σωστά?
Όταν ξέρεις πως την επόμενη στιγμή μπορεί να είσαι νεκρός...Σταματάς να ελπίζεις πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί?Όχι σε εσένα?Ναι καλά..
Μια λάθος κίνηση,και όλα έχουν τελειώσει.
Και ναι...συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως όλα καλά θα πάνε...
Όταν είσαι ερωτευμένη/ος........και ξέρεις πως οι πιθανότητες να σε ερωτευτεί και αυτός/η είναι τοοοοοοοσες λίγες...συνεχίζεις να πιστεύεις σωστά?
Λοιπόν.....εγώ φοβάμαι να ελπίζω...Για την ακριβια φοβάμαι την πτωση που θα ακολουθησει...
Όταν η πιθανότητες μου είναι  1 προς 1000.....πρέπει να συνεχίζω να ελπίζω?Και όμως ασυνηδητα...το κάνω!
Αυτό δεν κάνουν όλοι αλλωστε?Αγοράζουν ένα λαχειο και ελπίζουν πως θα  είναι οι τυχεροί ανάμεσα σε τόσους άλλους!....Αλλά και αν χάσουν.....Δν χάθηκε ο κόσμος..Θα το πετάξουν και θα πάνε να αγοράσουν ενα καινούργιο...Ω ναι...μακάρι ο έρωτας να ήταν κάτι τόσο απλό...Αγοράζεις-βλέπεις αν κέρδισες-έχασες?-τσαλακώνεις το χαρτάκι -το πετάς...Κέρδισες?-το κρατάς μέχρι να λήξει.....Μόνο που για μένα ο Σ. δεν είναι ενα λαχείο.....
Είχα αρκετά αγόρια πριν....όχι από έναν κάθε βδομάδα...αλλά είχα...και είχα κολλήσει με άλλους τόσους....Και τους θυμάμαι όλους όπως και τα συναισθήματα που είχα για αυτούς.......
....Ισως φταίει το οτι μεγάλωσα λιγάκι..Και έστω και λίγο...ορίμασα,ίσως πάλι αυτή η γλυκιά απόσταση που με κάνει να παραμιλάω μόνη μου,να χάνομαι στον κόσμο του τις ώρες που έχουμε την βαρετή κυ.Π και όλες τις άλλες ώρες της ημέρας και της νύχτας,να είναι αυτή που το προκαλεί αυτό..η έλλειψη επαφης.......Ίσως πάλι έχει να κάνει το οτι πραγματικά πιστευω πως αξίζεις Σ...
Όμως όλες οι πιθανοτητές μου, μου φένονται να είναι έλαχιστες..........Όταν ο άλλος μπορεί να είναι δίπλα σου....Και το κάνει.....Όταν απλά ξέρω πως δεν έχω τίποτα που μπορεί να σε κρατήσει "κοντά" μου τότε να συνεχίζω να ελπίζω?
Ας μην κοροιδευόμαστε.....Δεν είμαι έξυπνη....το τονίζω έξυπνη.....όχι απλά να καταλαβένω τι γίνετε αλλα Έξυπνη....δεν είμαι όμορφη ύυτε κατα διάννοια.....Είμαστε τόσο μα τόσο αντίθετοι.....Τόσο Τελειός....:/
Και όμως βαθυά μέσα μου συνεχίζω να ελπιζω πως αυτό που υπάρχει μεταξύ μας είναι αρκετά δυνατό..παρά την απόσταση..παρά τις διαφορές μας........
Γιατι έτσι είναι η φύση του ανθρώπου...Ότι και να γίνει....ότι και να περάσουμε....Όπου και αν βρισκόμαστε...Συνεχίζουμε να πιστευουμε.....
Η φλόγα της Ελπίδας δεν σβήνει ποτέ...παρα μόνο εαν είσαι νεκρός...
Και μιας και είμαι ακόμα ζωντανή.....
Συνεχίζω να πιστευω σε ενα  καλύτερο αύριο....Σε εναν καθαρό πλανήτη....με μια σωστή κυβέρνηση..να μου κρατάς το χερι..και επιτελους να ζω το ονειρό μου....

Even when the thunder and storm begins
I'll be standing stong like a tree in the wind
Nothing is gonna move this mountain or change my direction
I'm falling off the sky and I'm all alone
The courage that's inside is gonna break my fall
Nothing is gonna dim my light within
But if I keep going on it will never be impossible
Not today.


Cause I got something to believe in
As long as I'm breathing
There is not a limit to what I can dream
Cause I got something to believe in
Mission to keep climbing
Nothing else can stop me if I just believe
And I believe in me.

Even when the world tries to pull me down
Tell me that I can't... try to turn me around
I wont let them put my fire out
But if I keep going on it will never be impossible
Not today


Cause I got something to believe in
As long as I'm breathing
There is not a limit to what I can dream
Cause I got something to believe in
Mission to keep climbing
Nothing else can stop me if I just believe
And I believe in me


I can do it all, open every door
Turn unthinkable to reality
You see I can do it all and more


Believing as long as I'm breathing
There is no limit to what I can dream
Believing mission to keep climbing
Nothing else can stop me if I just believe
And I believe in me.

Χαμένες σελίδες σκονισμένων ημερολογίων..

       Σήμερα για άλλη μια φόρα, κατάλαβα πόσο αχάριστοι είναι οι άνθρωποι.Έχουν κάτι καλό,κάτι αρκετά καλό και όμως θέλουν τα καλύτερο.Για παράδειγμα  έχουν ένα μηχάνημα που μπορεί  να πλένει, να στεγνώνει,να σκουπίζει και όμως θέλουν να κάνουν ακόμα περισσότερα.Έτσι το υπερφωρτόνουν...Όμως το μηχάνημα δεν θα αντέξει το βάρος των άλλων εξαρτημάτων και πολύ απλά το μόνο που θα απομείνει θα είναι ένα μάτσο σίδερα,ελατήρια και γρανάζια.Και για να ξανά φτιαχτεί όπως πριν, αν ποτέ καταφέρει να ξανα φτιαχτει θα χρειαστεί πολύ προσπάθεια και κόπος , που αν φρόντιζε  να μεταχειρίζεται το μηχάνημα καλύτερα και να το "εκτιμά" για αυτά που μπορεί να κάνει, δεν θα χρειαζόταν.
    Μόνο που αυτό ήταν ένα παράδειγμα. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μηχάνημα.Ένας άνθρωπος μπορεί να φθαρεί πολύ πιο εύκολα από ένα μηχάνημα.
Ειλικρινά αναρωτιέμαι τι θα έκανε αν είχε μια κόρη λιγότερο έξυπνη,που δηλαδή ένταξη δεν είμαι κάτι ιδιαίτερο άλλα είμαι καλή.Έστω και λίγο.Τι θα έκανε αν είχε κάποιαν άλλη, η οποία θα είχε κάποια σοβαρή αρρώστια ή κάποια δυσλειτουργία?Σε εκείνη την περίπτωση τι θα έκανε?Θα την έδιωχνε?Θα την αγνοούσε παντελώς?
    Δεν ξερώ.Το μόνο που ξέρω είναι τι γίνετε με έμενα.Ναι θα μπορούσα να ειναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρεπει να καθομαι  και να ακουω καθημερινα το πόσο αχρηστος είναι ο πατερας μου και το πόσο του μοιαζω.Οτι δεν είμαι σε τιποτα καλή,οτι δεν βοηθαω σε τιποτα,οτι παντα χειρότερα τα κανω τα πράγματα ....οτι.......οτι.....
  Εγω φταιω που είμαι στην 1η Λυκειου και πρεπει να βγαλω καλό βαθμο γιατι αλλιως "Ξεχνα το Λυκειο" Ναι ,είναι λογια δικα της. Και εκτος αυτου πεφτω πανω στην αλλαγη του συστηματος.
  Εγω φταιω που φετος αντι να δωσω τον Μαιο αγγλικα δινω τον Δεκεμβρη και καθε μερα εχω να κανω 10 ασκησεις μονο στα αγγλικα?
   Και όμως πρεπει να κραταω εγω το σπιτι,πρεπει να φροντιζω το ένα και το αλλο....
 Εγω φταιω που ετυχε να ερωτευτω την λαθως περιοδο ενα αγορι που ειναι υπερβολικα καλος,υπερβολικος τελειος,τοσο που μερικες φορες φορες ποναει και ετυχε να μενει στην Θεσσαλονικη.Και αν και σε μερικους φαινεμα ασημαντο για μενα δεν ειναι.Ειναι πλεον ενα κομματι μου.Εσυ μπορεις να εισαι στα αληθεια ευτηχισμενος εαν ενα κομματι σου λειπει?
Ο κ,Π, ο καθηγητης των θρησκευτικων ,ανεφερε πως οταν καποιος ανθρωπος με τον οποιο εχεις συχνη επαφη ειναι νευρικως ή θυμωμενος, σου μεταδιδει την  αρνητικη ενεργεια .Ποσο μαλλον αν ειναι η ιδια σου η  μητερα και γινεται σε καθημερινη βαση....Το ξερω πως δεν ειναι απλα μια θεωρεια.
   Καθε μερα γινομαι πιο μουντη,πιο νευρικη,πιο ιδιοτροπη και εχω αρχισει να το καταλαβενω και εγω.Δεν θελω να απομακρινω τα λιγα ατομα τα οποια συνεχιζουν για καποιον αγνωστο λογο να κάνουν παρεα μαζι μου ...Παντως εγω δεν θα εκανα ......


Ειμαστε αυτό που ειμαστε...Και θα κάνουμε αυτό που ειμαστε προορισμενοι να κάνουμε..Τιποτα λιγότερο..Τιποτα περισσοτερο..

Τιποτα το ιδιαιτερο.

Η βροχη δυναμωνει καθως περπαταω στον ερημο δρομο.Ο ηχος της ειναι απο τις πιο ομορφες μουσικες που εχω ακουσει ποτε.Τα λεπτα κλαδια των δεντρων χορευουν στον ρυθμο του αερα κανοντας με να θελω να χορεψω και εγω.Νιωθω τα παντα να προσπαθουν να μιλησουν,να φωναξουν πως ειναι ζωντανα.Εγω ειμαι ζωντανη.Δεν κρυβω το χαμογελο μου,γιατι ακομα και να το ηθελα,δεν μπορω.Ακομα σφιγγω στα χερια μου το γραμμα του,και ακομα και αυτο το νιωθω να εχει παλμο.Φοβαμαι να το αφησω απο τα χερια μου μην τυχον και το μελανι ξεθωριασει και δεν μεινει τιποτα περα απο ενα αψυχο χαρτι.Συνεχιζω να κατευθηνομαι προς το παρκο,προς το παγκακι στο οποιο υποσχεθηκε να με περιμενει.Αρχιζω να σιγο τραγουδαω ενα τραγουδι των ΗΙΜ που κατα καποιον περιεργο τροπο αρμονιζετε τελεια με τον ρυθμο της βροχης και δημιουργητε μια περιεργη διασκευη του τραγουδιου.Βλεπω το παγκακι αλλα ειναι αδειο.Προς στιγμην το χαμογελο μου παγωνει,τα λογια μπερδευονται,η βροχη σταματαει.Ο κοσμος νεκρωνει.Καθομαι στο κρυο παγκακι και περιμενω.Και περιμενω.Ανοιγω το γραμμα και ξαναδιαβαζω τις λεξεις.Μονο που τς εχω διαβασει τοσες πολλες φορες που τς θυμαμαι απ'εξω πια.
Ειμαι ερωτευμενος μαζι σου..
Ερωτευμενος...Μαζι σου...
Μου ειναι τοσο δυσκολο να βαλω αυτες τις τρεις λεξεις σε μια μονο προταση.Η βροχη δυναμωνει κι αλλο.
Και εγω...εδω και 2 χρονια..
Η ωρα μοιαζει να μην κυλαει,μα οταν κοιταω το ρολοι συνιδητοποιω πως περιμενω 3 ωρες και ουτε λεπτο λιγοτερο.
Ξανα κοιταω γυρο μου και συνιδητοποιω πως εχει αρχισει πια να νυχτωνει ασχημα,μα η βροχη δεν λεει να κοπασει.Δεν νιωθω το σωμα μου.Εχει μουδιασει απο την ακινησια.Ενα σωστο σακι με κοκαλα,οπως θα ελεγε ο Κινγκ.Βαρυ,ασηκοτο.
Και ομως δεν θελω να φυγω γιατι ειπε πως θα ερθει.Το ειπε!
Και ετσι περιμενω κι αλλο.
Και αλλο.
Δεν προκειτε να ερθει και ομως δεν θελω να το παραδεχτω.
Κρυωνω,ποναω,πειναω,και δν αισθανομαι τιποτα αλλο περα απο κουρασει.
Και ομως ειμαι ακομα εδω και περιμενω.
Η ωρα ειναι πια δωδεκα και τεταρτο.Τωρα πιστευω πια πως δεν θα ερθει.Ισως κατι να του ετυχε.Λεω και αφηνω τον εαυτο μου να σταματισει σε αυτην την ιδεα και να φρακαρει εκει των ιρμο των σκεψεων μου.
Γυρναω σπιτι και δν κανω καν τον κοπο να βγαλω τα βρεγμανα ρουχα.Ξαπλωνω στο κρεβατι και μενω να κοιταω εξω απο το παραθυρο τον ουρανο σφιγγοντας ακομα το γραμμα στο χερι μου.
~~~~~~~Παραληλα~~~~~~~
Σπιτι,μαζεμενει μια παρεα αγοριων και κοριτσιων,χαχανιζουν εντονα.
"Την χαζη!Μα ποσο ανεγκεφαλη πρεπει να ειναι για να το χαψει αυτο?"Η κοπελα γελαει ιστερικα χαχανιζοντας τρελα.
"Μα βγηκε μεσα στην βροχη για να συναντηση το αγορι των ονειρων της!Χχαχαχαχαχα παιδια ειναι τρελη για δεσιμο!!"
Και η συζητηση συνεχιζετε ετσι για αρκετη ωρα.

Μονο που κανεις δεν ειχε τα κοτσια να γελασει στην κηδεια μου.Ωω ναι.Κανενας τους.Η πνευμονια που κολλησα εκεινη την ημερα ηταν κατι που το ανοσοποιητικο μου πολυ απλα δεν μπορουσε να αντιμετοπισει με τιποτα.
Ολοι δακρυσαν αλλα κανενας δεν εκλαψε.Κανενας που να ηταν παρον.
Αργα συνιδητοποιησα πως δεν περιμενα αδικα εχτες.
Πως αυτος που περιμενα με συναντουσε καθε βραδυ στα ονειρα του.
Πως ηταν παντοτε εκει, παρολου που δεν μπορουσα να το καταλαβω.
Και ηταν αυτος που εκλαψε περισσοτερο απο ολους.